Καλησπέρα σας! Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε, ό,τι κι αν κάνετε!
Σε αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σας μια πεζοπορική εμπειρία στο ανατολικό Μαίναλο, και συγκεκριμένα σε μια δολίνη στην Κεχρωτή, η οποία με συνάρπασε, μου έδωσε έμπνευση και μεγάλη δόση ενέργειας. Φυσικά αυτό οφείλεται στην επαφή με την παρθένα φύση, στη σιωπή και στην καλή παρέα.
Στην πεζοπορία αυτή δεν θα μπορούσα να πάω αν δεν ήταν ο Παναγιώτης Παναγόπουλος. Αξίζει να αναφέρω ότι άφησε την Αθήνα στην ίδια ηλικία με εμένα και ερχόμενος εδώ δημιούργησε κάτι δικό του από το μηδέν. Το βασικό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι έχει μια εταιρία εδώ στο Μαίναλο, η οποία αναλαμβάνει μικρές ή και μεγάλες ομάδες φυσιολατρών και τους παρέχει την ευκαιρία να κάνουν διάφορες δραστηριότητες, όπως παιχνίδια τύπου “survivor” μέσα στο δάσος, μαγείρεμα και διαμονή στη φύση, πεζοπορίες και πολλά άλλα.
Στην αρχή, κάποιοι λίγοι ήξεραν για την δολίνη στην Κεχρωτή, το πιο κρύο σημείο σε ολόκληρη την Ελλάδα, και το οποίο έχει πιάσει μέχρι και -35 βαθμούς. Ένας από αυτούς τους λίγους ήταν και ο Πάνος. Βέβαια πλέον με το ίντερνετ όλα μαθαίνονται εύκολα και γρήγορα και τώρα πια επισκέπτονται το σημείο αρκετοί φυσιολάτρες και φωτογράφοι. Οι δολίνες είναι φυσικοί σχηματισμοί που προκύπτουν σε υψίπεδα και γενικότερα σε οροσειρές λόγω της καταβύθισης του εδάφους. Οι σχηματισμοί αυτοί έχουν συνήθως μικρή έκταση και περικλείονται από υψηλότερες ράχες, που τους απομονώνουν από την ευρύτερη ατμοσφαιρική κυκλοφορία. Έτσι, χαρακτηρίζονται από μακρές περιόδους παγετού και από ακραίες τιμές ελάχιστων θερμοκρασιών. Από το Νοέμβριο του 2010 στη δολίνη λειτουργεί αυτόματος μετεωρολογικός σταθμός, ο οποίος έχει ενταχθεί στο δίκτυο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Η εν λόγω δολίνη έχει υψόμετρο βάσης 1.613μ και υψόμετρο χείλους 1.646μ, ενώ περικλείεται από ράχες με υψόμετρο 1.700-1.800μ.
Οδηγήσαμε με το αγροτικό αυτοκίνητο για αρκετή ώρα και χάρη στα ειδικά λάστιχα για χιόνι, φτάσαμε λίγο πιο πάνω από την “αλογόβρυση”, όσο πιο κοντά γινόταν στην περιοχή ενδιαφέροντος. Από εκεί περπατήσαμε μέχρι την δολίνη Κεχρωτής, χαράξαμε έναν μεγάλο κύκλο στο ξέφωτο και μπήκαμε στο δάσος.
Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έμενα λίγο πιο πίσω για να τραβάω φωτογραφίες και φυσικά να πατάω μέσα στις τρύπες που άφηναν τα ίχνη του συνοδού μου, ο οποίος είχε αναλάβει το δύσκολο έργο του μπροστάρη. Το χιόνι ήταν αρκετά βαθύ στα περισσότερα σημεία, τουλάχιστον 60 πόντους και κυριολεκτικά τα πόδια μας εξαφανίζονταν μέσα του μέχρι και τους τετρακεφάλους. Ευτυχώς ο Πάνος με προμήθευσε με τις δικές του γκέτες χιονιού και το μεγαλύτερο μέρος των ποδιών μου παρέμεινε στεγνό και ζεστό.
Το τοπίο ήταν όμορφο σαν ψέμα και ένιωθα ότι δεν είχε καν νόημα να προσπαθήσω να το αποθανατίσω με τον φακό. Γιατί είναι η συνολική εικόνα του τοπίου αυτό που σε καθηλώνει και σε ευφραίνει. Αλλά εν τέλει δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην προσπάθεια να τραβήξω κάτι με την φωτογραφική μου μηχανή ή έστω με το κινητό. Πέρα από τη γενική εικόνα και τον ορίζοντα, ως συνήθως, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον οι μικρές λεπτομέρειες. Πατημασιές από λαγούς και αλεπουδάκια πρόδιδαν ζωή σε αυτόν τον παγωμένο παράδεισο.
Ένας σχηματισμός από κρυστάλλινο κέλυφος γύρω από ξερά κλαδάκια ή βλαστούς στο έδαφος, ήταν σαν έργα τέχνης! Όπως και οι σταλακτίκτες που κρέμονταν σαν στολίδια από τα κλαδιά των ελάτων.
Δεν κρατήθηκα και έκοψα ένα τέτοιο στολίδι. Ήταν όμως πολύ παγωμένο για το γυμνό χέρι μου και το άφησα γρήγορα να πέσει στο αφράτο χιόνι.
Σύντομα αφήσαμε πίσω μας το ξέφωτο και μπήκαμε μέσα στο δάσος. Καθώς ανηφορίζαμε ο συνοδός μου εξήγησε ότι κανονικά χρειάζονται ειδικά παπούτσια με καρφιά και ο καλύτερος τρόπος ανάβασης είναι να περπατά κανείς με πλάγια τοποθέτηση του ενός ποδιού και σκάβοντας ουσιατικά με τα καρφιά το χιόνι που έχει παγώσει, ώστε να αποφευχθεί η ολίσθηση. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, όταν σιγά- σιγά φτάσαμε στο σημείο με την πιο όμορφη θέα. Κορυφές και πλαγιές του Μαινάλου λευκές από το χιόνι, ο ήλιος να λάμπει εκτυφλωτικά, το χιόνι να αστράφτει και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γεμάτο σιωπή, ακόμη και το κελάηδισμα των πουλιών ήταν μέρος αυτής της σιωπής. Πιο συγκεκριμένα από εκείνο το σημείο είχαμε θέα στην Τζελάτη, τρίτη σε ύψος κορυφή του Μαινάλου, στα 1.860μ υψόμετρο. Στην Τζελάτη υπάρχει η “χιονοσπηλιά”, όπου αποθήκευαν τυροκομικά προϊόντα οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής.
Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε στο “βρωμοπήγαδο”, μια στέρνα συλλογής νερού που χρησιμοποιούσαν οι τσοπάνηδες πριν αρκετά χρόνια. Εκείνη τη στιγμή τα χρώματα που πήρε ο ουρανός με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Το πιο όμορφο σούρουπο που έχω δει εδώ και μήνες.
Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε μερικές στιγμές από την πεζοπορία μας στην Κεχρωτή.
Ήταν υπέροχη εμπειρία μέσα στην απλότητά της και τώρα πραγματικά δεν ξέρω ποια εποχή προτιμώ περισσότερο μέσα στο δάσος. Είναι όλες μοναδικά όμορφες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω απομείνει με μια γλυκιά ελπίδα για περισσότερες εξορμήσεις στο ονειρικό Μαίναλο.
Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε τέλεια!
Αγκαλιές!