Καλησπέρα σας! Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε, ό,τι κι αν κάνετε!
Σε αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σας μια πεζοπορική εμπειρία στο ανατολικό Μαίναλο, και συγκεκριμένα σε μια δολίνη στην Κεχρωτή, η οποία με συνάρπασε και μου έδωσε μεγάλη δόση ενέργειας. Φυσικά αυτό οφείλεται στην επαφή με την παρθένα φύση, στη σιωπή και στην καλή παρέα…
Στην πεζοπορία αυτή δεν θα μπορούσα να πάω αν δεν ήταν ο Παναγιώτης Παναγόπουλος. Χμ τι να πω για τον Πάνο, κάνει και πολλά… Έχει ενδιαφέρον ότι άφησε την Αθήνα στην ίδια ηλικία με εμένα και ερχόμενος εδώ δημιούργησε κάτι δικό του από το μηδέν. Το βασικό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι έχει μια εταιρία εδώ στο Μαίναλο, η οποία αναλαμβάνει μικρές ή και μεγάλες ομάδες φυσιολατρών και τους παρέχει την ευκαιρία να κάνουν διάφορες δραστηριότητες, όπως παιχνίδια τύπου “survivor” μέσα στο δάσος, μαγείρεμα και διαμονή στη φύση, πεζοπορίες και πολλά άλλα. Γεννημένος για τα σπορ, ναυαγοσώστης, συνοδός βουνού, σκιέρ, δύτης και η λίστα συνεχίζεται…
Στην αρχή, κάποιοι λίγοι ήξεραν για την δολίνη στην Κεχρωτή, το πιο κρύο σημείο σε ολόκληρη την Ελλάδα, και το οποίο έχει πιάσει μέχρι και -35 βαθμούς. Ένας από αυτούς τους λίγους ήταν και ο Πάνος. Βέβαια πλέον με το ίντερνετ όλα μαθαίνονται εύκολα και γρήγορα και τώρα πια επισκέπτονται το σημείο αρκετοί φυσιολάτρες και φωτογράφοι. Οι δολίνες είναι φυσικοί σχηματισμοί που προκύπτουν σε υψίπεδα και γενικότερα σε οροσειρές λόγω της καταβύθισης του εδάφους. Οι σχηματισμοί αυτοί έχουν συνήθως μικρή έκταση και περικλείονται από υψηλότερες ράχες, που τους απομονώνουν από την ευρύτερη ατμοσφαιρική κυκλοφορία. Έτσι, χαρακτηρίζονται από μακρές περιόδους παγετού και από ακραίες τιμές ελάχιστων θερμοκρασιών. Από το Νοέμβριο του 2010 στη δολίνη λειτουργεί αυτόματος μετεωρολογικός σταθμός, ο οποίος έχει ενταχθεί στο δίκτυο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Η εν λόγω δολίνη έχει υψόμετρο βάσης 1613μ και υψόμετρο χείλους 1646μ, ενώ περικλείεται από ράχες με υψόμετρο 1700-1800μ.
Οδηγήσαμε με το αγροτικό αυτοκίνητο για αρκετή ώρα και χάρη στα ειδικά λάστιχα για χιόνι, φτάσαμε λίγο πιο πάνω από την αλογόβρυση. Από εκεί περπατήσαμε μέχρι την δολίνη Κεχρωτής, κάναμε έναν γύρο στο ξέφωτο και μπήκαμε στο δάσος.
Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έμενα λίγο πιο πίσω για να τραβάω φωτογραφίες και φυσικά να πατάω μέσα στις τρύπες που άφηναν τα ίχνη του συνοδού μου, ο οποίος είχε αναλάβει το δύσκολο έργο του μπροστάρη. Το χιόνι ήταν αρκετά βαθύ στα περισσότερα σημεία, τουλάχιστον 60 πόντους και κυριολεκτικά τα πόδια μας εξαφανίζονταν μέσα του μέχρι και τους τετρακεφάλους. Ευτυχώς ο Πάνος μου είχε δώσει τις δικές του γκέτες χιονιού και το μεγαλύτερο μέρος των ποδιών μου παρέμεινε στεγνό και ζεστό.
Το τοπίο ήταν όμορφο σαν ψέμα και ένιωθα ότι δεν είχε καν νόημα να προσπαθήσω να το αποθανατίσω με τον φακό. Γιατί είναι η συνολική εικόνα του τοπίου αυτό που σε καθηλώνει και σε ευφραίνει. Αλλά εν τέλει δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην προσπάθεια να τραβήξω κάτι με την φωτογραφική μου μηχανή ή έστω με το κινητό. Πέρα από τη γενική εικόνα και τον ορίζοντα, ως συνήθως, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον οι μικρές λεπτομέρειες.
Όπως για παράδειγμα αυτά τα ξερά κλαδάκια ή βλαστάρια στο έδαφος, γύρω από τα οποία η φύση είχε δημιουργήσει ένα κρυστάλλινο κέλυφος. Ήταν σαν έργα τέχνης! Όπως και οι σταλακτίκτες που κρέμονταν σαν στολίδια από τα κλαδιά των ελάτων.
Δεν κρατήθηκα και έκοψα ένα τέτοιο στολίδι, το οποίο όμως άφησα σύντομα να πέσει στο αφράτο χιόνι, γιατί πάγωσαν πάρα πολύ τα χέρια μου.
Σύντομα αφήσαμε πίσω μας το ξέφωτο και μπήκαμε μέσα στο δάσος. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, όταν σιγά- σιγά φτάσαμε στο σημείο με την πιο όμορφη θέα. Κορυφές και πλαγιές του Μαινάλου λευκές από το χιόνι, ο ήλιος να λάμπει εκτυφλωτικά, το χιόνι να αστράφτει και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γεμάτο σιωπή, ακόμη και το κελάηδισμα των πουλιών ήταν μέρος αυτής της σιωπής. Πιο συγκεκριμένα από εκείνο το σημείο είχαμε θέα στην Τζελάτη, τρίτη σε ύψος κορυφή του Μαινάλου, στα 1860μ υψόμετρο. Στην Τζελάτη υπάρχει η χιονοσπηλιά, όπου αποθήκευαν τυροκομικά προϊόντα οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής. Ίσως την επισκεφθούμε όταν θα έχει λιγότερο χιόνι και η πεζοπορία θα είναι πιο εύκολη.
Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε στο βρωμοπήγαδο, μια στέρνα συλλογής νερού που χρησιμοποιούσαν οι τσοπάνηδες πριν αρκετά χρόνια. Εκείνη τη στιγμή τα χρώματα που πήρε ο ουρανός με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Το πιο όμορφο σούρουπο που έχω δει εδώ και μήνες. Στην επιστροφή μάλιστα ο ήλιος στεκόταν πάνω από τα χωριά του Μαινάλου κατακόκκινος, αλλά δυστυχώς δεν έχω καλή φωτογραφία να σας δείξω από αυτό, καθώς ο φακός μου είχε παγώσει. Ό,τι και να σας έδειχνα όμως δεν θα αντιπροσώπευε καλά την πραγματικότητα.
Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε μερικές στιγμές από την πεζοπορία μας στην Κεχρωτή.
Ήταν υπέροχη εμπειρία μέσα στην απλότητά της και τώρα πραγματικά δεν ξέρω ποια εποχή προτιμώ περισσότερο μέσα στο δάσος. Είναι όλες μοναδικά όμορφες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω απομείνει με μια γλυκιά ελπίδα για περισσότερες εξορμήσεις στο ονειρικό Μαίναλο.
Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε τέλεια!
Αγκαλιές!