Ελπίζω να είχατε μια όμορφη μέρα και να χαμογελάσατε.
Για εμένα ήταν κάπως κουραστική, καθώς στη σχολή τώρα παρακολουθούμε σεμινάρια φιλιγκράνας, μιας συγκεκριμένης τεχνικής στο κόσμημα. Είχε συννεφιάσει και ακούγονταν κεραυνοί για πολλή ώρα, από μακριά. Πηγαίνοντας προς το σπίτι, μύριζε η γνωστή υπέροχη μυρωδιά του βουνού αναμιγμένη με νερό. Περίμενα καρτερικά να βρέξει. Τελικά με άφησε να μπω σπίτι και τότε άρχισε να βρέχει. Ένιωσα ανακούφιση για κάποιον λόγο. Ετοίμασα σαλάτα για φαγητό και κάθισα στο μπαλκόνι με την ψιχάλα για παρέα. Το νερό όμως έφερε και λίγο χρώμα μαζί του και έτσι η παρέα έγινε μεγαλύτερη. Πήρα την κάμερα τράβηξα μερικές φωτογραφίες και ύστερα κάθισα να το απολαύσω τρώγοντας. Χρειαζόμουν κάποιες στιγμές ήρεμα χωρίς να κάνω κάτι απαιτητικό ή με άλλους τριγύρω. Απλά εγώ, η βροχή, η θέα…
Γεια χαρά σε όλους! Ελπίζω να είστε καλά και να είχατε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.
Χθες ήταν μια πολύ ήρεμη Κυριακή, με αρκετή επεξεργασία φωτογραφιών στο laptop και ξεκούραση στο σπίτι. Αυτό βέβαια μέχρι τις εφτά το απόγευμα, γιατί από εκείνη την ώρα μπήκα στην κοινωνική μου κατάσταση. Χαχα. Ξεκίνησα φορτωμένη με τον εξοπλισμό της κάμερας και με ένα βιβλίο, για το θεατράκι του χωριού, από όπου και έχει υπέροχη θέα. Στην πλατεία, συνάντησα την Άννα, αγαπημένη συμφοιτήτρια και φωτογράφο. Μαζί της ήταν ένας φίλος της, ο Γιάννης, φωνογράφος επίσης! Τι τύχη θεέ μου… Πηγαίνω για φωτογράφιση και πετυχαίνω δύο φωτογράφους.
Αφού στάθηκα για λίγο στο καφενείο να τα πούμε, προχώρησα ανηφορικά για να βγω από το χωριό, ελπίζοντας να έρθουν και τα παιδιά να φωτογραφήσουμε όλοι μαζί… Ετσι και έγινε! Πριν καν φτάσω, ήρθαν με το αυτοκίνητο. Από εκεί και έπειτα, το απόγευμα πήρε άλλες διαστάσεις. Ο Γιάννης είχε μαζί του το drone και εγώ ανυπομονούσα να ξεκινήσει το γλέντι με τις κάμερες.
Σχεδόν έτοιμοι να σηκώσουμε το drone.
Για λίγο γινόμαστε το μάτι του γερακιού. Παρατηρώντας από το κινητό τα πλάνα που τραβάει το drone.
Τα μοντέλα – φωτογράφοι!
Το τοπίο τριγύρω ήταν πανέμορφο και είχε μια γλυκιά θερμοκρασία, έτσι μείναμε ώρες εκεί. Υπέροχοοο
Μια εικόνα χίλιες λέξεις
Οι δυο τους, μου εξήγησαν αρκετά πράγματα σχετικά με την εστίαση και με τον Γιάννη δοκιμάσαμε το βίντεο σε στυλ ρεπορτάζ με τον τηλεφακό μου, το οποίο τα έσπασε! Ήταν πραγματικά πολύ όμορφο το αποτέλεσμα με το κοντινό πλάνο ( αλλά από μακριά) στο πρόσωπο της Άννας, καθώς αυτή μιλούσε περί ανέμων και υδάτων.
Οι δάσκαλοι εν δράσει!
Τόσο όμορφο που πονάει
Συντροφιά
Αργότερα, γύρω στις δύο τη νύχτα, βρεθήκαμε με το αυτοκίνητο έξω από το χωριό, κοντά στο Ζυγοβίστι. Αυτό το χωριό βρίσκεται ακόμη πιο ψηλά από τη Στεμνίτσα. Η θέα του ουρανού ήταν πανέμορφη, ακαταμάχητη. Οπότε μέσα στο σκοτάδι, κατεβήκαμε και στήσαμε τα τρίποδα. Φωτογραφίσαμε τον νυχτερινό ουρανό, εγώ δε, για πρώτη φορά. Ο Γιάννης με βοήθησε βάζοντας τις ρυθμίσεις και αυτό είναι ένα δείγμα του αποτελέσματος… Ναι έχει και Μilky Way μέσα.
Άφωνη
Υπέροχη, αξέχαστη βραδιά με δύο όμορφους ανθρώπους και καλούς φωτογράφους.
Ένα από τα αξιοθέατα που αξίζει να επισκεφθεί κανείς στη Βαρκελώνη, είναι το πάρκο Quel. Εδώ σας παρουσιάζω κάποιες γενικές πληροφορίες και τις προσωπικές μου εντυπώσεις.
Το πάρκο είναι δημόσιος υπαίθριος χώρος με κήπους και κτίσματα αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος. Κατασκευάστηκε ανάμεσα στο 1900 και το 1914. Βρίσκεται στο άνω τμήμα της Βαρκελώνης, στη νότια πλαγιά του όρους Καρμέλο. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Άντονι Γκαουντί, τον σημαντικότερο εκπρόσωπο του Καταλανικού Μοντερνισμού. Την παραγγελία του πάρκου έκανε ο επιχειρηματίας Εουζέμπι Γκουέλ. Το 1984 η UNESCO ανακήρυξε το Πάρκο Γκουέλ μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς ως μέρος του συνόλου «Έργα του Άντονι Γκαουντί».
Στο πάρκο είναι εμφανές ότι ο αρχιτέκτονας διανύει την νατουραλιστική του περίοδο, στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι έντονες οι οργανικές φόρμες εμπνευσμένες από τη φύση και φαίνονται οι νέες δομικές λύσεις εκπορευόμενες από την σε βάθος μελέτη των ευθειογενών επιφανειών. Σε αυτά ο καλλιτέχνης προσέθεσε μια μεγάλη δημιουργική ελευθερία και μια διακοσμητικά ευφάνταστη δημιουργικότητα. Με μια διάθεση μπαρόκ, τα έργα του αποκτούν έναν δομικό πλούτο από φόρμες και όγκους χωρίς ακαμψία ή απόδοση κλασική.
Οι Γκουέλ και Γκαουντί εμπνεύστηκαν το πάρκο σαν ένα σκηνικό όπου ανάμεσα σε γαλήνια φυσική ομορφιά θα βρίσκονταν πολυτελείς κατοικίες, διακοσμημένες με καλλιτεχνικά στοιχεία. Επιπλέον, συνέλαβαν ένα σκηνικό με πολλά συμβολικά στοιχεία, καθώς θέλησαν να συνδυάσουν στους κοινοχρήστους χώρους του πάρκου πολλά από τα πολιτικά και θρησκευτικά ιδανικά . Έτσι, είναι εμφανείς κάποιες ιδέες που εκπορεύονται απο τον πολιτικό καταλανισμό. Τα μυθολογικά στοιχεία είναι επίσης σημαντικά: Φαίνεται πως στη σύλληψη του πάρκου άσκησε επιρροή και ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς.
Κάτι το οποίο χαρακτηρίζει γενικά την Βαρκελώνη και διαπίστωσα και στην επίσκεψή μου στο Πάρκο, είναι ο πραγματικά πολύς κόσμος. Οι τουρίστες σε αυτήν την πόλη είναι σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτό έκανε δύσκολο να θαυμάσεις και να απολαύσεις πολλές φορές τα αξιοθέατα.
Μπήκα στο σπίτι όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Γκαουντί. Τα πατώματα, τα έπιπλα, οι οροφές, ακόμη και τα πόμολα στις πόρτες, ήταν εμπνευσμένα από τη φύση με ιδιαίτερα μοτίβα. Μέσα και έξω ο διάκοσμος είναι πλούσιος. Ο κήπος ήταν μεγάλος με αρκετά σημεία με νερό, σκιερές γέφυρες ή εντυπωσιακές υπόστυλες ημιυπαίθριες αίθουσες.
Το εισιτήριο είναι στα 10 ευρώ με επιπλέον εισιτήριο για να μπεις στα διάφορα κτήρια του πάρκου. Οι ντόπιοι μπορούν να μπαίνουν δωρεάν επιδεικνύοντας μια κάρτα που αποδεικνύει ότι διαμένουν στην περιοχή. Χρειάζεται πάνω από μία ώρα, ακόμη και δύο για να το γυρίσει κανείς ολόκληρο και χαλαρά, αλλά αξίζει το θέαμα! Σας προτείνω να το επισκεφθείτε, καλύτερα όμως, όχι μια περίοδο με μεγάλα ποσοστά τουρισμού.
Αυτή την ώρα που γράφω είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στη Στεμνίτσα. Ναι επιτέλους βρίσκομαι ξανά στο μέρος που τον τελευταίο καιρό αγαπώ να ζω. Συνειδητοποίησα πόσες μέρες έχω να γράψω εδώ στο blog και είναι αρκετές! Τόσες, που μαζεύτηκαν πραγματικά πολλά πράγματα τα οποία έχω να μοιραστώ!
Ας το πιάσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει. Βρέθηκα στη Βαρκελώνη για δεκαπέντε ημέρες με τη σχολή για ένα πρόγραμμα Erasmus. Ήταν μια όμορφη εμπειρία την οποία θα θυμάμαι. Δεν σας κρύβω όμως, ότι από την πρώτη κιόλας εβδομάδα ήθελα να γυρίσω εδώ στο βουνό, μέσα στα δέντρα. Για τη Βαρκελώνη και το πώς πέρασα εκεί θα σας μιλήσω σε επόμενα άρθρα, τα οποία θα αφορούν διάφορα αξιοθέατα και δραστηριότητες.
Με την Αθηνά ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας για το ταξίδι της επιστροφής.
Τελικά γύρισα στην Ελλάδα πριν από μία εβδομάδα και από εκείνη την ημέρα όλο τρέχω με υποχρεώσεις στην Αθήνα και αλλού. Γι’ αυτό ακόμη δεν έχω προλάβει να σας δείξω όλο το υλικό που έχω ετοιμάσει από το ταξίδι. Τώρα όμως είναι ώρα για στάση και επαναπροσδιορισμό! Θα ρίξω ρυθμούς και θα αρχίσω να κάνω περισσότερες αναρτήσεις.
Το τελευταίο τετραήμερο δεν έμεινα στη Στεμνίτσα. Επισκέφθηκα τον παππού και τη γιαγιά σε ένα άλλο χωριό της Αρκαδίας, το Πλατανάκι. Στο μέρος αυτό πηγαίνουμε οικογενειακά το καλοκαίρι και το Πάσχα, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω λοιπόν πολλές αναμνήσεις με παιχνίδια ανάμεσα στα δέντρα και τρέξιμο και κρυφτό.
Έμεινα ένα βράδυ στο Πλατανάκι και είχα αρκετό χρόνο μόνη μου, χωρίς σήμα και internet.
Τσάι του βουνού με μέλι. Το πιο νόστιμο ρόφημα με θέα το ελατοδάσος!
Η εκδρομή αποδείχθηκε πολύ όμορφη καθώς περάσαμε και από γειτονικά χωριά και ήταν πανέμορφα! Η περιοχή της Κυνουρίας, όπου βρίσκονται αυτά τα χωριά είναι χαμηλότερα στον χάρτη στα σύνορα με την Λακωνία. Έλατα ξεπροβάλλουν από παντού και στον αέρα υπάρχει μια γλυκιά μυρωδιά. Αυτό το πράσινο σε διάφορες αποχρώσεις είναι βάλσαμο για την καρδιά. Με κάνει πάλι παιδί και μου φέρνει μια βαθιά χαρά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Χρώμα πράσινο, μυρωδιά γλυκιά από πλατάνι, έλατο και λουλούδια, ήχοι τα τραγούδια των πουλιών.
Από το Πλατανάκι προχωρήσαμε οδικώς για τα Τσίντζινα, ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Πελοποννήου, όπως λένε.Η ομορφιά συνεχιζόταν καθώς περνούσαμε στον νομό Λακωνίας. Βουνά, ποτάμια, πλατάνια και μια ψύχρα που σου ανοίγει την καρδιά και τα μάτια, σε φρεσκάρει.Ένα ποτάμι το οποίο δεν είχα δει όλα αυτά τα χρόνια.
Τα Τσίντζινα
Κάπως έτσι πέρασαν οι τελευταίες μέρες. Είναι τόσο όμορφη η Πελοπόννησος! Απ’ άκρη σ’ άκρη αξίζει να την εξερευνήσει κανείς. Ανυπομονώ να περπατήσω τα μονοπάτια και να επισκεφθώ κι άλλα χωριά. Μια γλυκιά σκέψη για να πάει κανείς για ύπνο…
Είναι η πέμπτη μέρα στην Βαρκελώνη και πλέον έχω αρχίσει να εγκλιματίζομαι εδώ. Η Βαρκελώνη είναι μια πόλη με το δικό της ύφος. Μπορείς να δεις κτήρια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους να συνυπάρχουν. Κατά κύριο λόγο όμως στο κέντρο τα κτήρια είναι προς το νεοκλασικό στυλ με μικρά μπαλκονάκια και χαριτωμένα παραθυρόφυλλα. Εμένα μου θυμίζει κάτι από την κλίμακα της Ρώμης αλλά πιο κοντά στην μορφή της Αθήνας. Σε μια βόλτα στην περιοχή Gracia το βλέμμα συναντά διάφορα χρώματα, αλλά κυριαρχεί το καφέ και το τούβλο στα κτήρια. Επικρατεί εντυπωσιακά η ησυχία ακόμη και σε μεγάλους δρόμους και όλοι, αυτοκίνητα και άνθρωποι κινούνται ήρεμα και όχι βιαστικά.
Το μετρό με μπερδεύει λίγο, καθώς είναι λαβυρινθώδες και σχεδόν τίποτα δεν είναι στα αγγλικά. Όλα όμως συνηθίζονται μετά από λίγο. Ο κόσμος εδώ είναι πάρα πολύς και ακόμη δεν έχει μπει για τα καλά η καλοκαιρινή τουριστική περίοδος. Αυτό είναι αρκετά κουραστικό και για τους τουρίστες αλλά και για τους ντόπιους.
Τα αυτοκίνητα και οι άνθρωποι σε αυτήν την πόλη δεν τρέχουν.
Εικόνα από ένα μαγαζί με σουβενίρ σχετικά με το Μεξικό.
Αυτές τις μέρες έχω κάνει αρκετά πράγματα, πιο πολύ απ’ όλα όμως, έχω περπατήσει! Επισκέφθηκα την Sagrade Familia, μια εντυπωσιακά μεγάλη εκκλησία για την οποία θέλω να γράψω ειδικό άρθρο… Έκανα αγορές σε καταπληκτικά καταστήματα με vintage ρούχα στα στενά δρομάκια της γοτθικής πόλης… Ήπια νερό από την κρήνη που λένε ότι αν πιείς θα ξανά έρθεις στην πόλη… Η επίσκεψη στην παραλία ήταν κάτι που έριξε τους ρυθμούς μου και μου θύμισε πόσο κοντά είναι το καλοκαίρι.
