Καλησπέρα σε όλους φίλοι!
Η μικρή εξαφάνιση των τελευταίων ημέρων δεν συνέβη αδίκως. Επιτέλους είναι έτοιμο το βίντεο σχετικά με το road trip που πραγματοποίησα πριν δύο εβδομάδες και μπορώ πλέον να το μοιραστώ μαζί σας!
Ελπίζω να σας αρέσει και να το απολαύσετε. Φιλιά!
Καλησπέρα!
Είναι ένα συννεφιασμένο απόγευμα. Ακούω βροντές από μακριά, κάπου αλλού βρέχει και εύχομαι απλά να βρέξει και εδώ, αλλά δεν έχει πέσει στάλα. Είμαι συντροφιά με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ, παρά το γεγονός ότι η θερμοκρασία έχει πέσει ελάχιστα. Έχοντας κάνει ένα μικρό διάλειμμα από το blog τώρα μετά το road trip, σκέφτηκα ότι είναι καλή στιγμή να ανεβάσω εδώ ενδεικτικά μερικές από τις φωτογραφίες που σας έλεγα. Όπως έχω πει και νωρίτερα αυτά τα φωτογραφικά projects, ονειρευόμουν να τα υλοποιήσω από τον χειμώνα. Επομένως νιώθω μεγάλη χαρά και ολοκλήρωση που τελείωσε το καλοκαίρι και κατάφερα να το δοκιμάσω.
Σε αυτή την εικόνα βρίσκομαι στο δάσος μεταξύ Στεμνίτσας και Ελάτης. Πρόκειται για ένα ονειρικό τοπίο με μαύρα πεύκα και έλατα, γεμάτα βρύα στους κορμούς και τα κλαδιά τους. Ήθελα να δώσω την αίσθηση μια Νύμφης που τριγυρνά στο δάσος, αλλά το φως της ανατολής τη μαγνήτισε κι άρχισε να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τις Νύμφες και να δείτε εικόνες πατήστε εδώ. Εκείνο το πρωί το έδαφος κάτω από τα ξυπόλυτα πόδια μου ήταν τόσο παγωμένο που ένιωθα έναν μικρό πόνο στα κόκαλα της πλάτης μου. Ήμουν όμως τόσο χαρούμενη που βρισκόμουν εκεί και που πατούσα το μαλακό έδαφος, ακόμη κι αν το χρώμα στα δάχτυλα των ποδιών ήταν μπλε κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης. Η στιγμή της ανατολής έχει κάτι το ανείπωτο. Δίνει τόση ενέργεια και μια υπόσχεση ότι όλα είναι μπροστά μας για να τα κάνουμε ΄όπως θέλουμε. Είναι νωρίς το πρωί, όταν συναντώ με το βλέμμα τις πρώτες αχτίδες του ήλιου, που νιώθω αυτή την υπέροχη αίσθηση. Ονόμασα το έργο “Galandriel”, το όνομα ενός από τα σημαντικότερα ξωτικά στο έργο Lord Of The Rings, του Tolkien.
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο Αρκουδόρεμα Αρκαδίας. Ήταν τόσο απολαυστικό να βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτά τα πανύψηλα και δυνατά, αλλά γεμάτα χάρη έλατα. Το σημείο ήταν λίγο σκοτεινό και η σιωπή εξαπλωνόταν παντού γύρω μου. Ακούγονταν μονο το κλικ της κάμερας, τα βήματα και η ανάσα μου. Την ώρα της φωτογράφισης όπου πηγαινοερχόμουν από την κάμερα στο σημείο λήψης και πίσω πάλι, ένιωθα μια μαγική αίσθηση ότι οδεύω προς κάποια τελετουργία. Έτσι, κράτησα το φαναράκι για να συμπληρώσει περισσότερο την αίσθηση αυτή. Επειδή είχα αυτή τη μυσταγωγική διάθεση, ονόμασα το έργο “Μυσταγωγία”.
Από τις φωτογραφίες που αποκόμισα από το ταξίδι, αυτή είναι ίσως η αγαπημένη μου. Για καιρό σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να φωτογραφίσω γυμνό ανθρώπινο σώμα στο ποτάμι, αλλά μέχρι τώρα δεν τα είχα καταφέρει, κυρίως λόγω του κρύου χειμώνα. Τη στιγμή που βρισκόμασταν στον Λούσιο με τον αδερφό μου, άρπαξα την ευκαιρία και του ζήτησα να τον φωτογραφίσω. Τελικά μου έκανε την χάρη να ποζάρει και από το πρώτο κλικ είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. Για να φτάσουμε στο σημείο του βράχου, έπρεπε να διασχίσουμε το παγωμένο ποτάμι και μάλιστα εγώ κρατούσα το τρίποδο και την κάμερα από το ένα χέρι και τα μακριά μου ρουχα από το άλλο. Αφότου φτάσαμε, έδωσα στον αδερφό μου σαφείς οδηγίες για το πώς να τοποθετήσει το σώμα του. Το μαγικό στην φωτογραφία και που δεν το είχα καταλάβει αμέσως είναι ότι εκεί ακριβώς που κοιτάζει το μοντέλο πέφτει ένα απαλό φως από τα κλαδιά του δέντρου. Έμοιαζε σαν κάτι θεϊκό να βρισκόταν σε αυτό το στιγμιότυπο. Δεν μπορούσα να καταλάβω όμως αν το θεϊκό στοιχείο ήταν στην ανθρώπινη φιγούρα ή στο φως που την έλουζε. Έτσι χωρίς να το προσδιορίζω, ονόμασα την φωτογραφία “Συνάντηση με το θεϊκό”.
Τώρα έχω επιστρέψει από το ταξίδι που έκανα με τον αδερφό μου. Χθες ήταν η τελευταία μέρα που αναζητούσαμε ενδιαφέροντα σημεία για εξερεύνηση και φωτογράφιση στην Αρκαδία. Μετά από αρκετά σημεία με πανύψηλα δέντρα και κορυφές βουνών, για κλείσιμο, επισκεφθήκαμε τον Λούσιο ποταμό και συγκεκριμένα το σημείο όπου βρίσκεται ένα γεφύρι, κοντά στον Ατσίχολο.
Πρόκειται για ένα μικρό, πέτρινο και μονότοξο γεφύρι με τόξο ισλαμικής επιρροής. Κατά πάσα πιθανότητα κατασκευάστηκε από τους Λαγκαδινούς μάστορες στις αρχές του 19ου αιώνα. Εξυπηρετούσε τους ντόπιους και τους κατοίκους του χωριού στις μετακινήσεις τους, στο εμπόριο και στην επαφή τους με τον έξω κόσμο.
Ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει! Το παγωμένο νερό ήταν αναζωογονητικό και μας γέμισε με φρέσκια ενέργεια. Το τοπίο ήταν εξαιρετικά όμορφο! Για άλλη μια φορά έμεινα πολύ ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα της φωτογράφισης.
Αφού καθίσαμε αρκετές ώρες και απολαύσαμε την υπέροχη στιγμή σε αυτό μαγικό μέρος, πήραμε σιγά- σιγά τον δρόμο της επιστροφής. Στον δρόμο σαν να με είχε πιάσει φρενίτιδα με την κάμερα και δεν μπορούσα να σταματήσω να τραβάω φωτογραφίες. Συναντήσαμε αυτά τα γλυκήτατα ελάφια που απ’ ότι φαίνεται ήταν η ώρα να κοιμηθούν. Κουνούσαν τα αφτιά τους και ξάπλωναν το ένα κοντά στο άλλο νωχελικά.
Η δύση του ήλιου έδωσε φανταστικά χρώματα και υφές στον ουρανό, από κίτρινα και πορτοκαλί μέχρι ροζ και μπλε. Όλα μου έκοβαν την ανάσα. Τραβούσα φωτογραφίες από τη θέση του συνοδηγού, μέχρι που άρχισα να ζαλίζομαι. Η βραδιά έκλεισε ήσυχα στο παλιό θεατράκι που βρίσκεται έξω από τη Στεμνίτσα, με θέα το χωριό και τα βουνά στον ορίζοντα.
Έχω τραβήξει πολλές φωτογραφίες που ήθελα εδώ και καιρό και νομίζω ότι αυτή τη φορά ξεπέρασα τον εαυτό μου. Θα σας δείξω μερικές σε επόμενα άρθρα. Σύντομα θα υπάρξει και ένα βίντεο vlog με πλάνα από όλη την περιπέτειά μας στο roadtrip. Σας ευχαριστώ που ήσασταν μαζί μου στο ταξίδι και ακολουθούσατε το blog στις ομορφιές της Αρκαδίας.
Αγκαλιές σε όλους! Να έχετε ένα όμορφο βράδυ Πέμπτης.
Το απόγευμα της Τρίτης οδηγήσαμε μέχρι το Καταφύγιο Άγριας Ζωής: Αρκουδόρεμα – Χαλίκι. Πρόκειται για ένα εθνικό πάρκο απαράμιλλης ομορφιάς. Για το μέρος αυτό είχα ακούσει πολλές φορές πόσο όμορφο είναι και ότι αξίζει να το επισκεφθεί ένας γνήσιος φυσιολάτρης. Επομένως, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα με τα σημεία που θα εξερευνούσαμε. Στην αρχή δεν είχαμε χάρτη, αλλά ούτε και σήμα ή ίντερνετ. Έτσι πήγαμε λίγο ψάχνοντας, με αποτέλεσμα να πάρουμε λάθος δρόμο μέσα στο δάσος. Στην πραγματικότητα μετά από λίγο δεν υπήρχε καν δρόμος ή μονοπάτι καθώς ήμασταν σε μια πλαγιά που δεν φαινόταν να έχει πατηθεί πρόσφατα από ανθρώπους. Ευτυχώς καταλάβαμε σχετικά γρήγορα ότι δεν οδηγεί πουθενά η πεζοπορία μας, όταν πλέον η πλαγιά ήταν ακατόρθωτο να περπατηθεί λόγω της κλίσης της. Έτσι, πήραμε σιγά – σιγά τον δρόμο της επιστροφής, καθώς άρχιζε να πέφτει η νύχτα. Η κούραση που επήλθε ήταν αρκετά έντονη, αλλά και πάλι είδαμε πολύ όμορφα τοπία και δέντρα που έδειχναν πολύ παλιά και αγνά.
Ήταν σίγουρο ότι θα επιστρέφαμε σε αυτό το ονειρικό δάσος, επειδή ήταν αυτό που χρειαζόμουν για τις φωτογραφίες που ήθελα να τραβήξω. Το επόμενο πρωί λοιπόν, μας βρήκε ξανά στο πάρκο, αυτή τη φορά όμως κινηθήκαμε πάνω σε χωματόδρομο που βρήκαμε πλάι της ασφάλτου, προς Λιμποβίσι. Το δάσος αυτό ήταν τόσο φιλόξενο. Το πρωινό φως περνούσε αμυδρά ανάμεσα από τα φύλλα των δέντρων. Σπασμένα κλαδιά στο έδαφος, βρισκόντουσαν εκεί για πολύ καιρό, οπότε είχαν αρχίσει να παραδίδονται στα αχόρταγα βρύα, τα οποία σε τεράστιες ποσότητες κάλυπταν το έδαφος. Η μυρωδιά αυτού του δάσους ήταν κάτι καινούριο! Τόσο υπέροχα έντονη που την πρόσεξε και ο αδερφός μου. Καταλάβαμε ότι υπήρχε υγρασία στο σημείο αυτό. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή και όταν τα γυμνά μου πόδια άγγιξαν το μαλακό έδαφος, ευχαρίστηση αναγεννήθηκε μέσα μου. Επιτέλους, τράβηξα φωτογραφίες που ονειρευόμουν εδώ και μήνες! Αυτό ήταν το μέρος. Το μόνο που έλειπε ήταν το νερό. Η κοίτη του ρέματος ήταν εμφανής και λογικά τον χειμώνα που βρέχει πολύ εδώ, θα κατεβάζει μπόλικο νερό. Χθες όμως δεν υπήρχε καθόλου. Σίγουρα αξίζει να επιστρέψω εδώ μετά από μερικούς μήνες για να δω και την χειμερινή εικόνα του ρέματος.
Μετά οδηγήσαμε προς την Ελάτη για να σταματήσουμε σε ένα άλλο μέρος, το οποίο βρίσκεται στη βασική αρτηρία του Menalon Trail και αρκετά κοντά στον δρόμο. Ένα μονοπάτι δίπλα από ένα ρυάκι το οποίο είχε λίγο νερό και σε μερικά μόνο σημεία. Είχε μεσημεριάσει και αποφασίσαμε να φάμε δίπλα στο νερό. Λίγες τομάτες και αγγούρια, αυγά και παξιμάδια ολικής άλεσης. Λιτό γεύμα που όμως κάλυψε την πείνα μας. Μετά από αυτό το διάλειμμα επιστρέψαμε στη βάση μας, στη Στεμνίτσα.
Τελικά, ήταν μια γεμάτη και φανταστική μέρα που δεν θα ξεχάσω!
“Λατρεύουμε να είμαστε έξω, μέσα στη φύση, επειδή δεν έχει καμιά άποψη για εμάς.”
Φρήντριχ Νίτσε
Νωρίς το πρωί σήμερα ξεκινήσαμε να περπατήσουμε το μονοπάτι Στεμνίτσα – Ελάτη. Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σε αυτή τη διαδρομή και μπορείτε να βρείτε το άρθρο εδώ και εδώ. Η ιδέα ήταν να δείξω στον αδερφό μου ένα μέρος στη καρδιά του δάσους, γεμάτο έλατα και καταπράσινη βρύα. Μετά από περίπου μία ώρα περπάτημα φτάσαμε στο πολυπόθητο σημείο και η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί επιτέλους θα μοιραζόμουν αυτή την ομορφιά με τον Δρακούλη, στον οποίο επίσης αρέσουν τα βουνά και δάση.
Φτάσαμε πολύ νωρίς, πριν ακόμα οι ακτίνες του ήλιου αγγίξουν το μονοπάτι. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όπως βλέπετε και στη φωτογραφία ο αδερφός μου άρχισε να κρυώνει και καθώς δεν είχε φέρει μαζί του ζακέτα, του είπα να τυλιχτεί με τη φούστα που είχα στη τσάντα μου. Επομένως τώρα, ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε τη φωτογράφιση.
Για τις ανάγκες του κόνσεπτ χρειάστηκε να βγάλω τα παπούτσια μου και να μείνω ξυπόλυτη για αρκετή ώρα στο παγωμένο χώμα. Αν και ένιωσα το κρύο στα κόκαλά μου, το αποτέλεσμα άξιζε το κόπο, αφού βγήκαν φανταστικές εικόνες. Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για το πώς έμοιαζε το set.
Το απόγευμα οδηγήσαμε μέχρι τηn Καρκαλού για να βάλουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο. Στο δρόμο συναντήσαμε δύο πανέμορφα άλογα και θελήσαμε να τα πλησιάσουμε και γιατί όχι να τα τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες. Στη συνέχεια οδηγήσαμε μέχρι ένα εθνικό πάρκο, το Αρκουδόρεμα, αλλά για αυτό θα σας πω περισσότερα αύριο.
«Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά
των άλλων,
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ’ το ’λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ’ άλογό μου!»
Κ.Κ. Δον Κιχώτες
Οι μέρες στο Πλατνάκι πέρασαν πολύ όμορφα. Ήσυχα αλλά γιορτινά, όπως πάντα αυτή τη μέρα, φάγαμε όλοι μαζί στην πλατεία του χωριού. Με τον μπαμπά μαζέψαμε κορόμηλα από ένα δέντρο τα οποία ήταν πολύ νόστιμα, αλλά αρκετά ξινά για να φας πολλά. Η θέα στο ελατοδάσος, το καλό φαγητό και η παρέα ήταν απολαυστικά. Το απόγευμα με τον αδερφό μου αποχαιρετήσαμε την υπόλοιπη οικογένεια και κατευθυνθήκαμε προς ένα άλλο βουνό.
Τώρα μετά από αρκετές ώρες ταξιδιού μέσα στο δάσος, βρισκόμαστε στο όρος Μαίναλο, στην αγαπημένη Στεμνίτσα, στο σπίτι. Ο Δρακούλης δεν είχε επισκεφθεί την περιοχή. Έτσι σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα ταξίδι αναζητώντας όμορφα σημεία για μερικά φωτογραφικά projects που έχω αναλάβει και παράλληλα εκείνος να γνωρίσει τον τόπο. Μαζί φυσικά ήθελα να πάρω και εσάς και μέσα από τα κείμενα και τις εικόνες να σας μεταφέρω όσο καλύτερα γίνεται στα μέρη που θα επισκεφθούμε.
Τώρα η ώρα είναι δώδεκα, λίγο αργά, δεδομένου ΄ότι αύριο το ξυπνητήρι θα χτυπήσει στις έξι το πρωί. Οπότε θα σας αφήσω εδώ για σήμερα. Έχω τραβήξει πολλά βίντεο και ελπίζω αύριο να καταφέρω να ανεβάσω εδώ ένα vlog.
Καληνύχτα σε όλους!
Καλησπέρα σας!
Σήμερα είναι η τελευταία μέρα καλοκαιρού που βρίσκομαι στη Στεμνίτσα. Αύριο θα κατευθυνθώ προς το νότο, στο μέρος όπου μεγάλωσα. Θα είμαι με την οικογένειά μου και πέρα από διάφορες δουλειές που θα τακτοποιήσουμε, θα κάνουμε και διάφορες εξορμήσεις. Περισσότερα μπάνια στη θάλασσα και περπάτημα στους ελαιώνες με περιμένουν τώρα, τον Αύγουστο. Το βουνό όταν θα ξαναέρθω εδώ, θα αρχίζει να μπαίνει σε φθινοπωρινή διάθεση. Νέα χρώματα και μυρωδιές θα κατακλύζουν το τοπίο τριγύρω.
Οι τελευταίες μέρες ήταν κάπως μοναχικές με έναν περίεργο τρόπο. Παρόλο που το χωριό έχει πολύ κόσμο, μια καλοκαιρινή ηρεμία, με έκανε να επιθυμήσω τον χειμώνα ξανά. Με τα σιωπηλά και σκοτεινά απογεύματα και τις κρύες νύχτες. Ακόμη κι αν έμεινα κάπως ήρεμη και χαλαρή, δεν άφησα το Σαββατοκύριακο να περάσει έτσι. Από χθες δουλεύω έναν πίνακα που έχω καθυστερήσει κάπως να ολοκληρώσω… Έχει αρχίσει να παίρνει πια μια μορφή που μου αρέσει και καταλαβαίνω προς τα πού πηγαίνει. Στην αφηρημένη ζωγραφική, μπορεί να ξέρει κανείς τι ζωγραφίζει περίπου εξαρχής, αλλά μπορεί να είναι και κάτι εντελώς άγνωστο που περιμένει να ανακαλυφθεί σιγά- σιγά. Έτσι συμβαίνει με αυτό το έργο, το οποίο είναι εμπνευσμένο από τον νυχτερινό ουρανό.
Σε λίγο θα ξεκινήσω να ετοιμάζω το σπίτι και τη βαλίτσα για την αυριανή αναχώρηση.
Θα τα πούμε αργότερα.
Καλό απόγευμα Κυριακής σε όλους!
Οι Νύμφες κατά την Ελληνική Μυθολογία θεωρούνταν γυναικείες μορφές με θεϊκή καταγωγή και νεαρές στην ηλικία. Ζούσαν στην άγρια φύση και τα βουνά συνοδεύοντας την Άρτεμη. Ήταν πνεύματα του γλυκού νερού και προστάτευαν πηγές, ποτάμια και λίμνες. Τόνιζαν έτσι τη σημασία του νερού για την ύπαρξη της ζωής, της γονιμότητας και της βλάστησης. Ήταν όλες πολύ όμορφες και τραγουδώντας με τις γλυκές φωνές τους, υμνούσαν τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον θεό Ερμή. Άλλες φορές χόρευαν μαζί με τον θεό Πάνα, γιό του Ερμή, στα λιβάδια και στις πλαγιές, συνήθως κοντά σε πηγές.
Κατατάσσονταν μεταξύ θεών και θνητών. Ως ημίθεες δεν ήταν αθάνατες, αλλά ζούσαν πολλά χρόνια και τρέφονταν με αμβροσία. Πολλοί θεωρούσαν ότι είναι κόρες ή μητέρες θεών. Άλλοι τις θεωρούσαν κόρες ποταμών ή του μεγαλύτερου ποταμού, του Ωκεανού. Έτσι, συνηθίζεται κάθε περιοχή να έχει τους ποταμούς της και καθένας από αυτούς τις Νύμφες του.
Οι Νύμφες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Οι Ναϊάδες περνούσαν τον χρόνο τους σε πηγές, κρήνες και ποτάμια προστατεύοντάς τα. Κατά τη διάρκεια της ζωής τους απολάμβαναν τον έρωτα με τον Ερμή ή τους Σιληνούς. Έμεναν σε σπηλιές μέσα στο νερό των ποταμών. Ζούσαν όσο και οι πηγές που προστάτευαν και όταν αυτές στέρευαν, έσβηνε η ζωή τους. Οι Ορεστιάδες κατοικούσαν στα όρη, κοντά σε πηγές. Οι Δρυάδες ήταν οι Νύμφες των μοναχικών δέντρων και των λιβαδιών. Το όνομά τους σήμαινε “δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα”. Όταν βρέχει χαίρονται γιατί τρέφονται τα δέντρα, ενώ όταν οι βελανιδιές χάνουν τα φύλλα τους κλαίνε. Τα έλατα, τα πεύκα και οι δρύες άρχιζαν να μεγαλώνουν με το που άρχιζε η ζωή μιας Νύμφης. Απαγορευόταν να τα αγγίξει άνθρωπος με τσεκούρι, καθώς θεωρούνταν ιερά. Όταν ερχόταν η στιγμή μια Δρυάδα να πεθάνει, μαραινόταν πρώτα το δέντρο της μέσα στη γη. (πηγή: Βικιπαίδεια)
Η λέξη “νύμφη” σχετίζεται με τη νύψη και τη γυναίκα που είναι καλυμμένη με πέπλο, νεαρή δηλαδή κοπέλα σε ηλικία γάμου. Σύμφωνα πάλι με τον Ησύχιο μία από τις σημασίες της λέξης “νύμφη” είναι “μπουμπούκι τριαντάφυλλου”.
Στην Αρκαδία ξεχωρίζουν τρεις Νύμφες. Η Αγνώ, η Νέδα και η Θεισόα θεωρούνταν τροφοί του Δία. Ο μύθος λέει ότι η μητέρα του, Ρέα τον οδήγησε σε αυτές όταν ήταν βρέφος, για να τον σώσει από τον πατέρα του Κρόνο, ο οποίος έτρωγε τα παιδιά του. Έπειτα, οι τρεις τους έλουσαν τον Δία σε ένα παγωμένο και όμορφο ποτάμι. Αυτό πήρε το όνομα “Λούσιος“. Σύμφωνα με την αρκαδική παράδοση ο θεός γεννήθηκε στη θέση “Κρητέα” του Λυκαίου όρους. Η Αγνώ σύμφωνα με τον Παυσανία είχε δώσει το όνομά της σε μια πηγή του ίδιου βουνού. Ως αρχαία μετεωρολογική θεότητα, συνδεόταν με την βροχή. Μάλιστα, σε περιόδους ξηρασίας ο ιερέας του Λύκαιου Διός πήγαινε μπρος στην ομώνυμη πηγή και εξευμένιζε την τιμώμενη νύμφη με προσευχές και θυσίες.
Στην λαϊκή παράδοση οι Νύμφες πήραν τη μορφή των νεράιδων, οι οποίες ζούσαν στα βουνά, στις νεραϊδοσπηλιές και στις νεραϊδόβρυσες. Θεωρούνταν επικίνδυνο να τις συναντήσει κανείς, λόγω της πιθανότητας να τον αρπάξουν οι Νύμφες, όπως συνέβη με τον Ύλα.
© 2019 All rights reserved
