Μια από τις προηγούμενες ημέρες συμμετείχα σε μια εξόρμηση στο δάσος του Μαινάλου, κοντά στον Μυλάοντα ποταμό. Εκεί βρέθηκα με την όμορφη παρέα ενός ζευγαριού της Μαράλ και του Άγγελου και φυσικά τον συνοδό μας, Πάνο Παναγόπουλο, τον οποίο έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου.
Στην εξόρμηση αυτή είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε αρκετά από τα μυστικά του βουνού, σχετικά με την αναγνώριση πολλών βοτάνων, πότε τα μαζεύουμε και πού χρησιμεύει το καθένα για τον άνθρωπο. Επιπλέον ο Πάνος μας παρουσίασε βασικούς τρόπους επιβίωσης στο δάσος, ένας εκ των οποίων ήταν η συλλογή νερού και το φιλτράρισμά του. Στις φωτογραφίες βλέπετε μια κατασκευή με τριπλό φίλτρο από τρία διαφορετικά υλικά, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί κανείς να καθαρίσει με εύκολο τρόπο το νερό που έχει συλλέξει.
Το υπέροχο μονοπάτι που περπατήσαμε ξεδιπλωνόταν μαζί με το ποτάμι προσφέροντάς μας τους υπέροχους ήχους της φύσης, το τρεχούμενο νερό, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων.
Στη διαδρομή ο Πάνος μας εξήγησε ότι όταν κανείς έρχεται σε συχνή επαφή με τη φύση, εκείνη αρχίζει να του “μιλά” και να του υποδεικνύει τρόπους επιβίωσης ή επικίνδυνες καταστάσεις τις οποίες πρέπει να προσέχει. Το ίδιο το δάσος προσφέρει πολλά εργαλεία και προϊόντα προς εξυπηρέτηση του ανθρώπου σε περιπτώσεις ανάγκης. Για παράδειγμα ένα συγκεκριμένο είδος ρετσινιού που κάνει καλό σε τραύματα ή μπορεί να χρησιμεύσει ως εξαιρετική κόλλα, ή ένας ξυλοποιημένος μύκητας, η ίσκα, η οποία αποτελεί εξαιρετική λύση ως προσάναμμα.
Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια καλύβα στην καρδιά του ελατοδάσους. Εκεί κάναμε μια στάση στο μοναστηριακό τραπέζι, καταναλώσαμε ένα μικρό σκαν και ψήσαμε ελληνικό καφέ. Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε δυο- τρεις τρόπους για να ανάψουμε φωτιά σε περιπτώσεις επιβίωσης και να δούμε από κοντά διάφορα αντικείμενα τα οποία είναι καλά προσανάμματα, ΄΄όπως το ταμπόν (!), λόγω της μεγάλης ποσότητας πεπιεσμένου βαμβακιού που περιέχει.
Μετά ήρθε η ώρα για το μάθημα τοξοβολίας. Ο Πάνος εξήγησε στα παιδιά πώς να τεντώνουν το αριστερό χέρι, πώς να κρατούν το βέλος και να κινούν το δεξί τους χέρι και ότι με το κλείσιμο του ενός ματιού μπορούν να είναι σαφώς πιο εύστοχοι.
Η Μαράλ και ο Άγγελος έδειχναν να βρίσκουν γρήγορα το κόλπο και φάνηκε να απολαμβάνουν αυτό το σπορ μέσα στην πράσινη αγκαλιά της φύσης. Φυσικά δεν αντιστάθηκα στο να ρίξω και εγώ μερικές βολές, αλλά τον περισσότερο χρόνο τον πέρασα πίσω από την κάμερα, ένα από τα πράγματα που δεν χορταίνω να κάνω.
Μάθαμε επίσης ένα κόλπο για να υπολογίζουμε την ώρα με βάση τον ήλιο, να διαβάζουμε χάρτες και με τη βοήθεια πυξίδας και αζιμουθίου να χαράσσουμε πορεία από ένα σημείο σε ένα άλλο αποφεύγοντας τις απότομες υψομετρικές διαφορές. Παράλληλα με όλα αυτά πάντα, όσο μπορούσα, δεν ξεχνούσα τις λεπτομέρειες. Παρακάτω βλέπετε τμήμα από το κρανίο μιας νυφίτσας.
Η γεμάτη εκείνη βόλτα στο βουνό ολοκληρώθηκε με ένα τηγανιτό αυγό με βούτυρο και τριμμένη φρέσκια τρούφα από πάνω. Όλα εκείνα που έχουν αξία. Υγιές περιβάλλον, καλή παρέα, νόστιμο φαγητό και πάνω από όλα ο εαυτός μας παρών. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που προσφέρονται απλόχερα από την ίδια τη ζωή και συγκεκριμένα για αυτές τις βόλτες στο δάσος του Μαινάλου, που θα θυμάμαι καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί ως σύνολο.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε σε ένα μικρό βίντεο όλα όσα ανέφερα παραπάνω.
Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε υπέροχα!!!
