στεμνίτσα Αρχεία - Σελίδα 2 από 7

Όταν το μονοπάτι είναι σκοτεινό

3 Απριλίου 2023 /

Είναι και εκείνες οι στιγμές που όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά και δεν βλέπεις το δρόμο, χρειάζεται για λίγο να σταματήσεις. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι ωριμάζω. Όσα σχέδια κι αν κάνουμε για τη ζωή, η ίδια η ζωή τελικά μπορεί να τα φέρει εντελώς διαφορετικά. Να δημιουργήσει καταστάσεις που δεν είχαμε προβλέψει, να φέρει ανθρώπους από το πουθενά, να μας δημιουργήσει σταυροδρόμια ή διχάλες… Αλλά όταν το μονοπάτι είναι σκοτεινό και δεν ξέρεις πού να πας, τότε μια βόλτα στη φύση μπορεί να αποβεί πραγματικά βοηθητική.

Κατέβηκα με το αυτοκίνητο μέχρι το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και από εκεί περπάτησα μέχρι το ποτάμι. Ήθελα απλώς να μείνω για λίγο μόνη. Όταν μπαίνω στο βουνό πάντα είναι διαφορετικά. Μπορεί να είναι το ίδιο βουνό και το ίδιο δάσος, μα ποτέ δεν είναι τα ίδια. Είναι ζωντανό, έχει ηλικία, κάτι αλλάζει κάθε μέρα, δεν ξέρω τι θα συναντήσω κάθε φορά. Βγαίνω από εκεί μέσα πιο καθαρή και ο νους είναι πιο ελαφρύς… Χωρίς να κάνω κάτι εγώ, εκείνος αδειάζει από μόνος του…

Περπατάω δίχως προορισμό, απολαμβάνοντας το δάσος. Στέκομαι για να δω και να ακούσω τον καταρράκτη. Ισορροπώ τις πέτρες του ποταμού, ένα παιχνίδι που με βοηθά και στη δική μου ισορροπία. Κάνει τα προβλήματα να μοιάζουν σαν να μην υπήρχαν ποτέ και οι ερωτήσεις αποκτούν απαντήσεις. Είναι μυστήριο, μα είναι αλήθεια. Για πρώτη φορά καταφέρνω να ισορροπήσω τρεις πέτρες,τη μία πάνω στην άλλη. Νομίζω βελτιώνομαι σε αυτό! Θέλει υπομονή και ηρεμία.

Αν αντιμετωπίζετε άγχος ή ερωτηματικά που σας κάνουν να πνίγεστε, δοκιμάστε να επισκεφθείτε ένα τέτοιο περιβάλλον. Βοηθάει πολύ να είστε μόνοι σας… Καλή επιλογή επίσης είναι και η θάλασσα, για όσους δεν έχουν κάποιο βουνό, ή δάσος κοντά τους.

Ήθελα απλώς να σας πω ένα “γεια” κι από εδώ, γιατί τους τελευταίους μήνες γράφω πιο αραιά στο blog. Πολλά έχουν γίνει αυτό το διάστημα, κυρίως όμως μέσα μου. Φαινομενικά τα πράγματα είναι ίδια.
Λοιπόν να περνάτε όμορφα! Θα προσπαθήσω να σας έχω νεότερα σύντομα, σχετικά με την καθημερινότητα εδώ.
Μέχρι τότε σας στέλνω μια αγκαλιά!

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Φωτογράφιση στο χιονισμένο δάσος

22 Φεβρουαρίου 2023 /

Είναι αρκετές μέρες τώρα, στην αρχή του Φεβρουαρίου, όπου έπεσε το πρώτο αρκετό χιόνι στη Στεμνίτσα και ήταν μια στιγμή που περίμενα ίσως από πέρυσι την άνοιξη. Είναι ορισμένα φωτογραφικά projects που έχω οραματιστεί, αλλά χρειάζομαι το σωστό set, φως, χιονισμένο δάσος, μοντέλο κτλ. Αυτό συμβαίνει αρκετά στο μυαλό μου όταν πρόκειται για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου. Για χρόνια ολόκληρα μπορεί να έχω ιδέες σχετικά με dance performance art, φωτογραφία, δημιουργία βίντεο ή ζωγραφική και απλώς να πρέπει να περιμένω τις κατάλληλες συνθήκες για να το εκτελέσω. Θέλει υπομονή και εμπιστοσύνη στο όραμα.

Μία από εκείνες τις μέρες με χιόνι είχα ζητήσει από τη συμφοιτήτριά μου Δέσποινα να κάνει το μοντέλο για μια φωτογραφική ιδέα που είχα. Έτσι ξεκινήσαμε για το δάσος, περίπου είκοσι λεπτά με τα πόδια από το χωριό. Μέχρι να φτάσουμε ο ήλιος είχε βγει και αρκετό χιόνι είχε λιώσει και επιπλέον δεν είχαμε προλάβει να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Επομένως οι εικόνες που πήραμε στα χέρια μας είναι μόνο μια πρώτη προσέγγιση αυτού που έχω στο μυαλό μου. Ελπίζω όμως ο Μάρτιος να μας φέρει κι άλλο χιόνι για να έχω ξανά την ευκαιρία για κλικ σε λευκά τοπία.

Μεγάλη πηγή έμπνευσης στη δουλειά μου αποτελεί η αρχαία ελληνική (και όχι μόνο) μυθολογία. Έτσι όπως στεκόταν το κορίτσι μπροστά στον φακό, με περέπεμψε έντονα στις Νύμφες. Έχω ξαναγράψει για αυτές σε άλλο άρθρο το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ: ΝΥΜΦΕΣ. Μία ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι οι Νύμφες χωρίζοντας σε κατηγορίες, όπως τα Ξωτικά στην σκανδιναβική και αγγλοσαξονική μυθολογία. Μία από τις κατηγορίες ήταν οι Αμαδρυάδες (ή Δρυάδες), το όνομα των οποίων σημαίνει δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα.

Πεύκα, έλατα και δρύες άρχιζαν να μεγαλώνουν τη στιγμή που άρχιζε η ζωή μιας Αμαδρυάδας. Ήταν δέντρα ιερά με μεγάλη διάρκεια ζωής και γι’ αυτό οι υλοτόμοι απαγορευόταν να τα κόψουν. Όταν επρόκειτο να πεθάνει κάποια Νύμφη, προηγουμένως πέθαινε (μαραινόταν) το δέντρο της στη γη. Κάποτε μια Νύμφη, εκεί που χόρευε με τις όμοιές της, χλόμιασε παρατηρώντας τη βελανιδιά της να κουνιέται, τότε γεμάτη ανησυχία άφησε το χορό και σύντομα η φλούδα του δένδρου μαράθηκε, έπεσαν τα κλαδιά και ταυτόχρονα η ψυχή της Νύμφης πέταξε, αποχαιρετώντας το φως του Ήλιου.

Είναι όμορφο το πώς οι άνθρωποι ήταν συνδεδεμένοι με τη φύση στο παρελθόν, σε όλους τους πολιτισμούς. Το γεγονός ότι κατανοούσαν ότι ήταν μέρος της υπόλοιπης πλάσης και άρα πρέπει να τη σέβονται για να ευημερούν. Νομίζω ότι όσο εξελίσσεται ο άνθρωπος φεύγει από τη φύση του, αλλά ταυτόχρονα αυτό οδηγεί στα προβλήματά του. Είμαστε τραγικό ον εδώ που τα λέμε… Πραγματική εξέλιξη ίσως να ήταν το ότι όσο κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν, τόσο να καταλήγουμε στο ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα. Έτσι να αποδεχόμαστε τα πάντα γύρω μας, με εμπιστοσύνη, χωρίς να θέλουμε πάντα να τα εξηγήσουμε. Αλλά είπαμε… η τραγικότητα του ανθρώπου…

Το μοντέλο μου ήταν υπέροχο και υπομονετικό, αν και σχεδόν ξυπόλυτη και παγωμένη έκανε ό,τι της ζητούσα και η διάθεσή της παρέμεινε ανεβασμένη.
Σε ευχαριστώ Δεσποινάκι!

Και εδώ με βλέπετε στην προσπάθειά μου να ρίξω μία χιονόμπαλα στην Αθηνά που στεκόταν λίγα μέτρα πιο μακριά. Τώρα βλέπω ότι η Δέσποινα εδώ είναι όντως σαν νεράιδα του χειμώνα έτσι όπως κρατάει το χιόνι.

Θα επιστρέψω σύντομα στο αγαπημένο δασάκι έξω από τη Στεμνίτσα. Είναι το ησυχαστήριό μου άλλωστε.

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Πεζοπορία στην Κεχρωτή

17 Φεβρουαρίου 2023 /

Καλησπέρα σας! Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε, ό,τι κι αν κάνετε!

Σε αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σας μια πεζοπορική εμπειρία στο ανατολικό Μαίναλο, και συγκεκριμένα σε μια δολίνη στην Κεχρωτή, η οποία με συνάρπασε, μου έδωσε έμπνευση και μεγάλη δόση ενέργειας. Φυσικά αυτό οφείλεται στην επαφή με την παρθένα φύση, στη σιωπή και στην καλή παρέα.

Στην πεζοπορία αυτή δεν θα μπορούσα να πάω αν δεν ήταν ο Παναγιώτης Παναγόπουλος. Αξίζει να αναφέρω ότι άφησε την Αθήνα στην ίδια ηλικία με εμένα και ερχόμενος εδώ δημιούργησε κάτι δικό του από το μηδέν. Το βασικό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι έχει μια εταιρία εδώ στο Μαίναλο, η οποία αναλαμβάνει μικρές ή και μεγάλες ομάδες φυσιολατρών και τους παρέχει την ευκαιρία να κάνουν διάφορες δραστηριότητες, όπως παιχνίδια τύπου “survivor” μέσα στο δάσος, μαγείρεμα και διαμονή στη φύση, πεζοπορίες και πολλά άλλα.

Στην αρχή, κάποιοι λίγοι ήξεραν για την δολίνη στην Κεχρωτή, το πιο κρύο σημείο σε ολόκληρη την Ελλάδα, και το οποίο έχει πιάσει μέχρι και -35 βαθμούς. Ένας από αυτούς τους λίγους ήταν και ο Πάνος. Βέβαια πλέον με το ίντερνετ όλα μαθαίνονται εύκολα και γρήγορα και τώρα πια επισκέπτονται το σημείο αρκετοί φυσιολάτρες και φωτογράφοι. Οι δολίνες είναι φυσικοί σχηματισμοί που προκύπτουν σε υψίπεδα και γενικότερα σε οροσειρές λόγω της καταβύθισης του εδάφους. Οι σχηματισμοί αυτοί έχουν συνήθως μικρή έκταση και περικλείονται από υψηλότερες ράχες, που τους απομονώνουν από την ευρύτερη ατμοσφαιρική κυκλοφορία. Έτσι, χαρακτηρίζονται από μακρές περιόδους παγετού και από ακραίες τιμές ελάχιστων θερμοκρασιών. Από το Νοέμβριο του 2010 στη δολίνη λειτουργεί αυτόματος μετεωρολογικός σταθμός, ο οποίος έχει ενταχθεί στο δίκτυο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Η εν λόγω δολίνη έχει υψόμετρο βάσης 1.613μ και υψόμετρο χείλους 1.646μ, ενώ περικλείεται από ράχες με υψόμετρο 1.700-1.800μ.

Οδηγήσαμε με το αγροτικό αυτοκίνητο για αρκετή ώρα και χάρη στα ειδικά λάστιχα για χιόνι, φτάσαμε λίγο πιο πάνω από την “αλογόβρυση”, όσο πιο κοντά γινόταν στην περιοχή ενδιαφέροντος. Από εκεί περπατήσαμε μέχρι την δολίνη Κεχρωτής, χαράξαμε έναν μεγάλο κύκλο στο ξέφωτο και μπήκαμε στο δάσος.

Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έμενα λίγο πιο πίσω για να τραβάω φωτογραφίες και φυσικά να πατάω μέσα στις τρύπες που άφηναν τα ίχνη του συνοδού μου, ο οποίος είχε αναλάβει το δύσκολο έργο του μπροστάρη. Το χιόνι ήταν αρκετά βαθύ στα περισσότερα σημεία, τουλάχιστον 60 πόντους και κυριολεκτικά τα πόδια μας εξαφανίζονταν μέσα του μέχρι και τους τετρακεφάλους. Ευτυχώς ο Πάνος με προμήθευσε με τις δικές του γκέτες χιονιού και το μεγαλύτερο μέρος των ποδιών μου παρέμεινε στεγνό και ζεστό.

Το τοπίο ήταν όμορφο σαν ψέμα και ένιωθα ότι δεν είχε καν νόημα να προσπαθήσω να το αποθανατίσω με τον φακό. Γιατί είναι η συνολική εικόνα του τοπίου αυτό που σε καθηλώνει και σε ευφραίνει. Αλλά εν τέλει δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην προσπάθεια να τραβήξω κάτι με την φωτογραφική μου μηχανή ή έστω με το κινητό. Πέρα από τη γενική εικόνα και τον ορίζοντα, ως συνήθως, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον οι μικρές λεπτομέρειες. Πατημασιές από λαγούς και αλεπουδάκια πρόδιδαν ζωή σε αυτόν τον παγωμένο παράδεισο.

Ένας σχηματισμός από κρυστάλλινο κέλυφος γύρω από ξερά κλαδάκια ή βλαστούς στο έδαφος, ήταν σαν έργα τέχνης! Όπως και οι σταλακτίκτες που κρέμονταν σαν στολίδια από τα κλαδιά των ελάτων.

Δεν κρατήθηκα και έκοψα ένα τέτοιο στολίδι. Ήταν όμως πολύ παγωμένο για το γυμνό χέρι μου και το άφησα γρήγορα να πέσει στο αφράτο χιόνι.

Σύντομα αφήσαμε πίσω μας το ξέφωτο και μπήκαμε μέσα στο δάσος. Καθώς ανηφορίζαμε ο συνοδός μου εξήγησε ότι κανονικά χρειάζονται ειδικά παπούτσια με καρφιά και ο καλύτερος τρόπος ανάβασης είναι να περπατά κανείς με πλάγια τοποθέτηση του ενός ποδιού και σκάβοντας ουσιατικά με τα καρφιά το χιόνι που έχει παγώσει, ώστε να αποφευχθεί η ολίσθηση. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, όταν σιγά- σιγά φτάσαμε στο σημείο με την πιο όμορφη θέα. Κορυφές και πλαγιές του Μαινάλου λευκές από το χιόνι, ο ήλιος να λάμπει εκτυφλωτικά, το χιόνι να αστράφτει και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γεμάτο σιωπή, ακόμη και το κελάηδισμα των πουλιών ήταν μέρος αυτής της σιωπής. Πιο συγκεκριμένα από εκείνο το σημείο είχαμε θέα στην Τζελάτη, τρίτη σε ύψος κορυφή του Μαινάλου, στα 1.860μ υψόμετρο. Στην Τζελάτη υπάρχει η “χιονοσπηλιά”, όπου αποθήκευαν τυροκομικά προϊόντα οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής.

Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε στο “βρωμοπήγαδο”, μια στέρνα συλλογής νερού που χρησιμοποιούσαν οι τσοπάνηδες πριν αρκετά χρόνια. Εκείνη τη στιγμή τα χρώματα που πήρε ο ουρανός με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Το πιο όμορφο σούρουπο που έχω δει εδώ και μήνες.

Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε μερικές στιγμές από την πεζοπορία μας στην Κεχρωτή.

Ήταν υπέροχη εμπειρία μέσα στην απλότητά της και τώρα πραγματικά δεν ξέρω ποια εποχή προτιμώ περισσότερο μέσα στο δάσος. Είναι όλες μοναδικά όμορφες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω απομείνει με μια γλυκιά ελπίδα για περισσότερες εξορμήσεις στο ονειρικό Μαίναλο.
Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε τέλεια!

Αγκαλιές!

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Χιόνι και σκι

10 Φεβρουαρίου 2023 /

Καλημέρα όμορφοι άνθρωποι!

Αυτές είναι μέρες με κακοκαιρία σε όλη την χώρα και έτσι και εδώ στο βουνό έχουμε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, χιόνι και αέρα. Μάλιστα το θερμόμετρο έχει φτάσει τους -10 στο Μαίναλο και ήδη δύο φορές οι σωλήνες νερού έχουν παγώσει στο σπίτι μου, αλλά ευτυχώς αντιμετώπισα το πρόβλημα με το να ρίξω προσεκτικά ζεστό νερό πάνω τους. Σήμερα όμως ο ήλιος κυριαρχεί στο στερέωμα.

Ταυτόχρονα με τον χιονιά είχε κλείσει και η σχολή Αργυροχρυσοχοΐας πάνω που θα αρχίζαμε τις εξετάσεις. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω σκι, κάτι που ήθελα από πέρυσι αλλά δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω. Με την παρέα μου έχουμε επισκεφθεί ήδη δύο φορές τις πίστες του χιονοδρομικού κέντρου και έχουμε απολαύσει αυτή τη δραστηριότητα και τώρα ανυπομονώ για την επόμενη φορά.

Η πρώτη επαφή με το αντικείμενο βέβαια ήταν άκρως αστεία με ένα σωρό πτώσεις και δυσκολία στο να πάρουμε το lift. Σε όλο αυτό ευτυχώς είχαμε τα εξαιρετικά σάντουιτς που είχε ετοιμάσει ο φίλος μου, ο Ηλίας, με φυστικοβούτυρο, μέλι και μπανάνες ή μύρτιλα, ενώ στο σαλέ μας περίμενε ζεστός καφές με άρωμα καραμέλας.

Την πρώτη μέρα που πήγαμε εκεί φύγαμε τελευταίοι ακόμη και μετά το προσωπικό του σαλέ. Περπατήσαμε ως το αμάξι περνώντας από το απάτητο χιόνι, πλάι του δρόμου. Ήταν τόσο αφράτο, ώστε τα πόδια μας εξαφανίζοντας μέσα σε αυτό, ενώ ταυτόχρονα ακουγόταν αυτός ο υπέροχος, τραγανιστός ήχος που κάνει το χιόνι κάτω από τα παπούτσια. Θέλαμε να διανυκτερεύσουμε στο καταφύγιο του Μαινάλου που ακριβώς δίπλα από το χιονοδρομικό, αλλά δεν ήταν ακόμη η κατάλληλη στιγμή. Ίσως το δοκιμάσουμε τις επόμενες μέρες. Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε πλάνα από την πρώτη μας απόπειρα στο σκι.

Ευτυχώς τη δεύτερη φορά χάρη στον φίλο μου Παναγιώτη Παναγόπουλο, ο οποίος δραστηριοποιείται στην περιοχή του Μαινάλου, μάθαμε τα βασικά όπως να σταματάμε, να στρίβουμε και να φρενάρουμε. Ήταν πολύ ευγενικό εκ με΄ρους του να αφιερώσει τον χρόνο του στην παρέα μου και εμένα με ασκήσεις και οδηγίες για το πώς να κάνουμε πιο σωστό σκι. Έτσι περάσαμε από την πράσινη στη μπλε πίστα και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε στ’ αλήθεια το σκι. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσαμε να έχουμε, τον ευχαριστώ θερμά.

Μου αρέσει τόσο πολύ εκεί πάνω στις πλαγιές, κι ας έχει φοβερό κρύο που μετά από λίγο με κάνει να μην νιώθω το πρόσωπό μου. Το χιόνι έτσι όπως κάθεται πάνω στα κλαδιά των ελάτων και τα ξύλινα κτίσματα, τόσο ενταγμένα στο τοπίο. Η στιγμή του lift εν τέλει έγινε μία από τις αγαπημένες μου. Στην κατάβαση έχει φουλ αδρεναλίνη και σε αναγκάζει να είσαι στο εδώ και τώρα, αλλά και μετά αν ξέρεις να χαλαρώνεις, το να κρατιέσαι από το lift και να αφήνεσαι να σε ανεβάσει, εκείνη η ήρεμη στιγμή που δεν έχεις τι άλλο να κάνεις από το να αφεθείς, είναι και αυτή μια στιγμή που μπορώ να κάνω στην άκρη τις ανησυχίες και να απολαύσω την ανάβαση. Στο επόμενο βίντεο είναι αισθητή η διαφορά στο σκι μου.

Ήθελα απλώς να σας μεταφέρω το πώς πέρασε η εβδομάδα μου.

Μέχρι το επόμενο άρθρο να… αγαπάτε τους εαυτούς σας!

Αγκαλιές!

περισσότερα

Angelina Helioti 2 Σχόλια
Ημέρες εργασίας

25 Ιανουαρίου 2023 /

Τις τελευταίες μέρες τα μαθήματα στη σχολή και οι δουλειές που έχουν ανακύψει είναι αρκετές και τώρα διάφορές ευκαιρίες έρχονται στον δρόμο μου πάνω σε αυτά που αγαπώ να κάνω, τη φωτογραφία και την κατασκευή κοσμημάτων. Παρακάτω βλέπετε φωτογραφίες από την κατασκευή ενός δαχτυλιδιού με ανοιχτό καστόνι και μια πέτρα αμέθυστου. Μια παραγγελία η οποία με χαροποίησε ιδιαίτερα καθώς είναι ένας από τους αγαπημένους μου λίθους. Και απ’ ότι φαίνεται άρεσε αρκετά, καθώς μόλις το δημοσίευσα έλαβα κι άλλες παραγγελίες!

Ένας από τα προηγούμενα βράδια, η ώρα ήταν περασμένη, αλλά δεν με κούραζε καθόλου να συνεχίσω στον πάγκο. Με γεμίζει πολύ η δουλειά με τα μέταλλα και τις πέτρες και επίσης τα αναμμένα κεριά και η χαλαρή ορχηστρική μουσική κράτησαν πολύ καλή συντροφιά…

Παρακάτω βλέπετε εικόνες από το μάθημα σχεδίου στη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας. Μερικές φορές έχουμε πραγματικές συνθέσεις και με ελεύθερο σχέδιο τις αποτυπώνουμε στο χαρτί.Την τελευταία φορά όμως κάναμε γα ακόμη μια φορά σχήματα σε μορφή σκίτσου, στα οποία δώσαμε σκιές, αντιμετωπίζοντάς τα ως τρισδιάστατα αντικείμενα.

Έχει πέσει πολλή σκέψη…😂

Συνόψισα σε ένα μικρό βίντεο στιγμές από τις δραστηριότητες που κάνω αυτές τις μέρες. Όπως θα δείτε έχω μεταφέρει στο πατάρι τον χώρο μελέτης και εργασίας με το laptop. Είναι ζεστά εδώ πάνω και το σημείο αυτό του σπιτιού μου δίνει έμπνευση για να γράφω και να επεξεργάζομαι φωτογραφίες. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα πιάσω ξανά τα ακρυλικά και τα πινέλα, γιατί ως γνωστόν το πατάρι είναι το μικρό μου στούντιο ζωγραφικής.

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Ένας νέος κύκλος ζωής ξεκινά

14 Ιανουαρίου 2023 /

Καλησπέρα σε όλους! Ελπίζω να είστε καλά και το 2023 να μπήκε για εσάς με χαρά και αισιοδοξία.

Τον τελευταίο καιρό δεν κατάφερα να γράψω εδώ στο blog και να σας δείξω φωτογραφίες από όλα όσα έκανα το διάστημα των διακοπών. Φαίνεται ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από τον υπολογιστή και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σκέφτηκα όμως ότι έστω και καθυστερημένα αξίζει να μοιραστώ μαζί σας μερικές εικόνες από τις πρώτες ημέρες του έτους.

Δύο ημέρες πριν την αλλαγή του χρόνου επισκέφθηκα την ευρύτερη περιοχή γύρω από τον Ασωπό Λακωνίας, η οποία έχει μεγάλο φυσιολατρικό ενδιαφέρον και βρίσκεται πολύ κοντά στο μέρος στο οποίο μεγάλωσα. Με την παρέα μου περιπλανηθήκαμε σε κάποια πεζοπορικά μονοπάτια που είχε εκεί, τα οποία δυστυχώς δεν ήταν πολύ καλά σηματοδοτημένα. Ψάχναμε για αρκετή ώρα ένα μεγάλο σπηλαιόβαθρο που είχαμε δει ότι υπάρχει στον χάρτη, αλλά δυστυχώς δεν το βρήκαμε ποτέ. Μάλιστα συναντήσαμε έναν βοσκό με το κοπάδι του και μας είπε ότι αυτό το σπήλαιο είναι αρκετά κρυμμένο μέσα στο βουνό και ότι δεν βρίσκεται εύκολα. Οπότε το μυστήριο κορυφώθηκε γύρω από αυτό το μέρος και ίσως προσπαθήσουμε ξανά στο μέλλον να το βρούμε.

Παρόλα αυτά καταφέραμε να ανέβουμε στο Παλαιόκαστρο, το οποίο σώζεται σε ερειπώδη κατάσταση, σε μια βουνοκορφή νοτιοδυτικά των Παπαδιάνικων. Μετά το 1463, το κάστρο περιήλθε διαδοχικά στην κυριαρχία των Βενετών και των Τούρκων. Χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των κατοίκων της περιοχής κατά τις πειρατικές και Τουρκικές επιθέσεις.

Ο καιρός ήταν εξαιρετικός για Δεκέμβριο μήνα, κάτι το οποίο κάνει ευχάριστες τις εκδρομές, αλλά με έχει προβληματίσει αρκετά. Ανυπομονώ για λίγο χιόνι ή έστω βροχές κι ομίχλη και την μυρωδιά του κρυστάλλινου αέρα… Αλλά εκείνη την ημέρα φορούσαμε λεπτά ρούχα και ξαπλώσαμε στο γρασίδι. Όλο το τοπίο θύμισε το Shire από τη Μέση Γη του Tolkien. Η θέα από εκεί ψηλά ήταν μοναδική. Μπορούσαμε να διακρίνουμε ολόκληρο τον Λακωνικό κόλπο έως το Γύθειο και τα Κύθηρα. Αν κάποιος επιθυμεί να επισκεφθεί το κάστρο δεν έχει παρά να κατευθυνθεί από τα Παπαδιάνικα προς τη Δαιμονιά. Μετά από περίπου 2 χλμ. ξεχωρίζει ένας εντυπωσιακός απόκρημνος λόφος. Η πεζοπορική διαδρομή διαρκεί λιγότερο από μία ώρα και δεν είναι πολύ απαιτητική.

Τον υπόλοιπο καιρό των διακοπών τον πέρασα χαλαρώνοντας και κάνοντας βόλτες στο φυτώριο και τον κήπο γύρω από το σπίτι. Είναι αυτή η αίσθηση που σε κατακλύζει όταν βρίσκεσαι στο μέρος με τις περισσότερες παιδικές σου αναμνήσεις, κοντά σε γονείς και παππούδες και νιώθεις ότι όλα είναι ασφαλή. Μοιάζει πολύ φυσιολογικό να ηρεμείς εντελώς, να ξυπνάς λίγο πιο αργά από το κανονικό και να απολαμβάνεις απλές καθημερινές στιγμές. Δεν ξέρω αν αναγνωρίζετε κι εσείς αυτή την αίσθηση…

Μετά από λίγες ημέρες επέστρεψα στη βάση μου, στη Στεμνίτσα. Πραγματοποίησα μια μικρή εξόρμηση στον καταρράκτη Βρόντου, ο οποίος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην Καρύταινα και την Ανδρίτσαινα. Παρά τη δημοφιλία των χωριών της ορεινής Αρκαδίας, ο καταρράκτης Βρόντου παραμένει ένα από τα μικρά μυστικά της ευρύτερης περιοχής. Έχει πάρει το όνομά του από τον βρόντο που κάνουν τα νερά του καθώς πέφτουν από ύψος 17 μέτρων, μέσα στην πυκνή βλάστηση.

Και εδώ βλέπετε πώς είναι όταν βγαίνω για φωτογράφιση στη φύση, μια ματιά πίσω από την κάμερα. Προσπάθησα να σηκώσω τα μπατζάκια του τζιν μου για να μην βραχούν, αλλά εν τέλει δεν πήγε πολύ καλά αυτό. Με μία λάθος εκτίμηση βρέθηκα σε ένα σημείο όπου το νερό ήταν κάπως βαθύ και έτσι βράχηκα μέχρι ψηλά στα πόδια μου. Το νερό ήταν τόσο παγωμένο με αποτέλεσμα να νιώθω το εκτεθειμένο δέρμα μου να φλέγεται, ώσπου έγινε κόκκινο. Πλέον όμως έχω συνηθίσει να κάνω τέτοιες θυσίες για να βγει μια καλή φωτογραφία.

Έκανε αρκετό κρύο εκεί, καθώς το σημείο δεν το βλέπει πολύ ο ήλιος κατά τη διάρκεια της ημέρας, ειδικά τον χειμώνα. Καθώς στεκόμουν κάτω από τον καταρράκτη έπεφταν βροχή μικρές σταγόνες νερού, φέρνοντάς με εντελώς στο παρόν. Τρυπούσε τα αφτιά μου ο ήχος από τον παφλασμό του νερού, το στοιχείο εκείνο χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Αρμονία και αίσθηση ανήκειν… Έπρεπε να προσέχω αρκετά γιατί σε διάφορα σημεία οι πέτρες γλιστρούσαν, αλλά σε κάποια άλλα δεν γλιστρούσε καθόλου, κάτι το οποίο μου έκανε εντύπωση…

Λίγο πριν αναχωρήσουμε από το σημείο, βρέθηκε από το πουθενά μια τεράστια παρέα που μόλις είχε ολοκληρώσει μια διαδρομή rafting. Ένας από τους δασκάλους της ομάδας μας έλυσε την απορία σχετικά με τα σημεία όπου δεν γλιστρούσαν οι πέτρες. Η απάντηση κρυβόταν στο ότι αυτοί οι καφέ όγκοι δεν ήταν πέτρες αλλά πετροποιημένο ξύλο (!) από τα δέντρα που είχαν πέσει μέσα στο ρέμα και είχε λαξευτεί τόσο τέλεια από το νερό που σε ξεγελούσε πολύ εύκολα.

Και κάπου εδώ ολοκληρώνεται αυτή η μικρή αναφορά σε όσα έγιναν με τον ερχομό του 2023. Ένας νέος κύκλος ζωής ξεκινά και ανυπομονώ να δω τι θα φέρει! Ελπίζω σε κάτι σχετικό με δημιουργικότητα, αγάπη και λίγη ακόμη αυτογνωσία.

Σας στέλνω τις αγκαλιές μου. Να περνάτε όμορφα μέχρι το επόμενο άρθρο.

περισσότερα

Angelina Helioti 6 Σχόλια
Το σούρουπο των Χριστουγέννων

29 Δεκεμβρίου 2022 /

Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους! Ελπίζω να περνάτε όμορφα μέχρι τώρα τις γιορτές. Αν και με λίγη καθυστέρηση σκέφτηκα να σας δείξω μερικές φωτογραφίες από τις γιορτές μου στο βουνό.

Την ημέρα των Χριστουγέννων, λίγο πριν δύσει ο ήλιος εγώ κι οι δύο αδελφοί μου “τρέχαμε” με το αμάξι να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Ετοίμαζα την κάμερα με το τρίποδο μέσα στο αυτοκίνητο καθώς ανεβαίναμε σε ένα από τα ψηλότερα σημεία της Στεμνίτσας. Δυστυχώς όμως την ώρα που φτάσαμε κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα χανόταν πίσω από το βουνό το τελευταίο φως του ήλιου. Είχαμε αργήσει για ένα λεπτό. Παρόλο που δεν απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα, αποζημιωθήκαμε με ένα πανέμορφο φεγγάρι να κυριαρχεί σε έναν καθαρό ουρανό με παραδεισένια χρώματα.

Η Στεμνίτσα φαινόταν υπέροχη τώρα με αυτή τη ροζ απόχρωση. Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε λόφους και βουνά, είναι αμφιθεατρικό αλλά προστατευμένο και από αυτό το σημείο η θέα είναι υπέροχη γιατί στρέφεται και προς το χωριό αλλά έξω από αυτό.

Καθώς απολαμβάναμε τη θέα το σούρουπο, πέρασε μια φίλη που έχει έναν ξενώνα πολύ κοντά στο σημείο με μία παρέα τριών σκύλων. Η Ρου ή αλλιώς Χιονάτη είναι μια απίθανη σκυλίτσα, έχω ξαναγράψει γι’ αυτήν εδώ στο blog. Την ξέρω από κουτάβι, οπότε ήταν πολύ άνετη μαζί μας και έπαιξε με τον μικρό μου αδερφό, τον Δρακούλη.

Καθώς βράδιαζε τα χρώματα γίνονταν όλο και πιο μαγικά. Η μπλε ώρα έδωσε απίθανες φωτογραφίες και δεν μπορούσα παρά να τραβάω συνεχώς, ακόμη κι αν η μπαταρία ήταν στην κόκκινη ένδειξη. Αυτά τα απογευματινά χρώματα είναι κάπως ρομνατικά, με κάνουν να χαμογελάω έστω κι αν είναι ένα μελαγχολικό χαμόγελο.

Η ώρα είχε περάσει, οπότε έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι για να ετοιμαστούμε για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Πήγαμε σε ένα πολύ γλυκό χωριό εδώ στη Γορτυνία, το Βαλτεσινίκο, σε ένα εστιατόριο με ζωντανή μουσική.

Τώρα, για την Πρωτοχρονιά, βρίσκομαι στο μέρος όπου μεγάλωσα, το Βλαχιώτη. Οπότε έχετε από εδώ τις καλύτερες ευχές μου για το 2023.

Θα τα πούμε σύντομα.

Αγκαλιές!

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Οι πρώτες εκλάμψεις του χειμώνα μου

23 Δεκεμβρίου 2022 /

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι αναγνώστες μου!!!

Ελπίζω να περάσετε κάπου ευχάριστα τις γιορτές των Χριστουγέννων με τους αγαπημένους σας και κάπου ζεστά, ή τέλος πάντων, όπως το επιθυμείτε εσείς! Εγώ θα περάσω τις γιορτές εδώ στη Στεμνίτσα και τα γύρω χωριά. Ο καιρός φαίνεται υπέροχος έξω από το παράθυρο, αλλά κάνει πολύ κρύο!

Με αυτό το άρθρο ήθελα απλώς να σας ενημερώσω ότι ανέβηκε στο κανάλι μου στο YouTube το νέο βίντεο που αφορά τις αρχές του χειμώνα μου εδώ στο βουνό. Περιλαμβάνει εξορμήσεις, απλές καθημερινές στιγμές, δημιουργικότητα και τα backstage από το βίντεο ” ΣΩΣΕ ΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ “

Ελπίζω να το απολαύσετε.

Θα τα πούμε σύντομα.

Να περνάτε όμορφα!!

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια