Καλησπέρα!
Είναι ένα συννεφιασμένο απόγευμα. Ακούω βροντές από μακριά, κάπου αλλού βρέχει και εύχομαι απλά να βρέξει και εδώ, αλλά δεν έχει πέσει στάλα. Είμαι συντροφιά με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ, παρά το γεγονός ότι η θερμοκρασία έχει πέσει ελάχιστα. Έχοντας κάνει ένα μικρό διάλειμμα από το blog τώρα μετά το road trip, σκέφτηκα ότι είναι καλή στιγμή να ανεβάσω εδώ ενδεικτικά μερικές από τις φωτογραφίες που σας έλεγα. Όπως έχω πει και νωρίτερα αυτά τα φωτογραφικά projects, ονειρευόμουν να τα υλοποιήσω από τον χειμώνα. Επομένως νιώθω μεγάλη χαρά και ολοκλήρωση που τελείωσε το καλοκαίρι και κατάφερα να το δοκιμάσω.
Σε αυτή την εικόνα βρίσκομαι στο δάσος μεταξύ Στεμνίτσας και Ελάτης. Πρόκειται για ένα ονειρικό τοπίο με μαύρα πεύκα και έλατα, γεμάτα βρύα στους κορμούς και τα κλαδιά τους. Ήθελα να δώσω την αίσθηση μια Νύμφης που τριγυρνά στο δάσος, αλλά το φως της ανατολής τη μαγνήτισε κι άρχισε να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τις Ν΄τμφες και να δείτε εικόνεςς πατήστε εδώ. Εκείνο το πρωί το έδαφος κάτω από τα ξυπόλυτα πόδια μου ήταν τόσο παγωμένο που ένιωθα έναν μικρό πόνο στα κόκκαλα της πλάτης μου. Ήμουν όμως τόσο χαρούμενη που βρισκόμουν εκεί και που πατούσα το μαλακό έδαφος, ακόμη κι αν το χρώμα στα δάχτυλα των ποδιών ήταν μπλε κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης. Η στιγμή της ανατολής έχει κάτι το ανείπωτο. Δίνει τόση ενέργεια και μια υπόσχεση ότι όλα είναι μπροστά μας για να τα κάνουμε ΄όπως θέλουμε. Είναι νωρίς το πρωί, όταν συναντώ με το βλέμμα τις πρώτες αχτίδες του ήλιου, που νιώθω αυτή την υπέροχη αίσθηση.
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο Αρκουδόρεμα Αρκαδίας. Ήταν τόσο απολαυστικό να βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτά τα πανύψηλα και δυνατά, αλλά γεμάτα χάρη έλατα. Το σημείο ήταν λίγο σκοτεινό και η σιωπή εξαπλωνόταν παντού γύρω μου. Ακούγονταν μονο το κλικ της κάμερας, τα βήματα και η ανάσα μου. Την ώρα της φωτογράφισης όπου πηγαινοερχόμουν από την κάμερα στο σημείο λήψης και πίσω πάλι, ένιωθα μια μαγική αίσθηση ότι οδεύω προς κάποια τελετουργία. Έτσι, κράτησα το φαναράκι για να συμπληρώσει περισσότερο την αίσθηση αυτή. Επειδή είχα αυτή τη μυσταγωγική διάθεση, ονόμασα το έργο “Μυσταγωγία”.
Από τις φωτογραφίες που αποκόμισα από το ταξίδι, αυτή είναι ίσως η αγαπημένη μου. Για καιρό σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να φωτογραφίσω γυμνό ανθρώπινο σώμα στο ποτάμι, αλλά μέχρι τώρα δεν τα είχα καταφέρει, κυρίως λόγω του κρύου χειμώνα. Τη στιγμή που βρισκόμασταν στον Λούσιο με τον αδερφό μου, άρπαξα την ευκαιρία και του ζήτησα να τον φωτογραφίσω. Τελικά μου έκανε την χάρη να ποζάρει και από το πρώτο κλικ είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. Για να φτάσουμε στο σημείο του βράχου, έπρεπε να διασχίσουμε το παγωμένο ποτάμι και μάλιστα εγώ κρατούσα το τρίποδο και την κάμερα από το ένα χέρι και τα μακριά μου ρουχα από το άλλο. Αφότου φτάσαμε, έδωσα στον αδερφό μου σαφείς οδηγίες για το πώς να τοποθετήσει το σώμα του. Το μαγικό στην φωτογραφία και που δεν το είχα καταλάβει αμέσως είναι ότι εκεί ακριβώς που κοιτάζει το μοντέλο πέφτει ένα απαλό φως από τα κλαδιά του δέντρου. Έμοιαζε σαν κάτι θεϊκό να βρισκόταν σε αυτό το στιγμιότυπο. Δεν μπορούσα να καταλάβω όμως αν το θεϊκό στοιχείο ήταν στην ανθρώπινη φιγούρα ή στο φως που την έλουζε. Έτσι χωρίς να το προσδιορίζω, ονόμασα την φωτογραφία “Συνάντηση με το θεϊκό”.
