Σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος, δεν ξέρεις τι μπορεί να συναντήσεις. Ειδικά αν πηγαίνεις για πρώτη φορά. Όπως συνέβη χθες, που με την παρέα μου συναντήσαμε ξαφνικά γύρω στα δέκα άλογα στη μέση του μονοπατιού. Ήταν λίγο περίεργα στην αρχή γιατί δεν ξέραμε αν τα τρομάξαμε ή πώς θα αντιδρούσαν. Η δουλειά που έκανα πριν λίγο καιρό σε ιππικό όμιλο, με βοήθησε να τα ηρεμήσω και να τα καθοδηγήσω να μας ανοίξουν χώρο στο μονοπάτι. Έπειτα ήταν πολύ φιλικά. Καθίσαμε και τα χαϊδεύαμε για περίπου δεκαπέντε λεπτά και οι φίλες μου τα τάισαν βερίκοκα. Αν δεν έπρεπε να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το χωριό, θα καθόμασταν εκεί μέχρι το σούρουπο. Ήταν χαλαρωτικό που περάσαμε χρόνο μαζί τους. Η επαφή με άλογα μπορεί να αποβεί θεραπευτική και παρά το μεγάλο και δυνατό σώμα τους, είναι ευγενικά και ήρεμα ζώα.
Καλησπέρα αγαπημένοι. Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν είστε.
Εγώ βρίσκομαι στο τραπέζι της κουζίνας και επεξεργάζομαι το υλικό από τη σημερινή ημέρα, παρόλη την κούραση που νιώθω. Το πρωί ξεκίνησα με δύο φίλες από τη Στεμνίτσα για την Ελάτη, ένα από τα χωριά της Γορτυνίας μέσα στα έλατα. Πήραμε το ορειβατικό μονοπάτι στις εφτά και τέταρτο και φτάσαμε γύρω στις δύμισι με περίπου μία ώρα διαλείμματα.
Το μονοπάτι αυτό λέγεται ότι είναι το δυσκολότερο του Μenalon Τrail, αλλά και το πιο όμορφο. Ήθελα να το περπατήσω από την πρώτη στιγμή που ήρθα στη Στεμνίτσα τον περασμένο Οκτώβριο. Χάρηκα πάρα πολύ που τα κατάφερα, παρά τον τραυματισμό που είχα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Είναι ένα αρκετά απαιτητικό μονοπάτι, καθώς έχει ανηφόρες και κατηφόρες με μεγάλη κλίση και ταυτόχρονα είναι μεγάλο.
Με την παρέα μου κάναμε κάμποσα διαλείμματα για σνακ και ξεκούραση. Όπου κι αν στεκόμασταν, ένιωθα ότι είμαι σε κάποιο παραμύθι, στην κοκκινοσκουφίτσα, ή στο Lord of the Rings… Η μυρωδιά ήταν τόσο μα τόσο έντονη και γλυκιά και υπέροχη. Δεν ξέρω καλύτερη μυρωδιά, μαζί με αυτή των βιβλίων. Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που μπορώ να το έχω αυτό τόσο κοντά και που γενικά υπάρχει! Το πρωινό φως του ήλιου έπεφτε τόσο όμορφα στο έδαφος ανάμεσα από τα κλαδιά των ελάτων. Και εγώ προσπαθούσα να τα ρουφήξω όλα. Την πράσινη εικόνα, τον ήχο των πουλιών και του ανέμου, τη μυρωδιά, την αίσθηση της χαράς.
Σε αυτό το άρθρο έχω μόνο λίγες από τις φωτογραφίες που τράβηξα, για να πάρετε μια ιδέα από το μονοπάτι. Θα ανεβάσω κι άλλες εδώ στο blog, σε επόμενα άρθρα. Προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό το μονοπάτι σε όσους είναι σε καλή φυσική κατάσταση. Για εμένα ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει τον τελευταίο καιρό. Όταν καταλαβαίνω ότι η φύση είναι τόσο όμορφη και ζωτική, η συγκίνηση είναι μεγάλη και πονάει γλυκά.
Σήμερα επιτέλους κατάφερα να ανεβάσω στο κανάλι μου στο YouTube το βίντεο σχετικά με το μονοπάτι Στεμνίτσα – Λούσιος ποταμός. Τη διαδρομή έκανα πριν από αρκετό καιρό στις αρχές του Απριλίου. Συνέβαιναν διάφορα όμως και έτσι δεν προλάβαινα να το ανεβάσω νωρίτερα. Για να διαβάσετε το άρθρο σχετικά με τη διαδρομή μας στο μονοπάτι, πατήστε εδώ.
Αυτή την ώρα που γράφω είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στη Στεμνίτσα. Ναι επιτέλους βρίσκομαι ξανά στο μέρος που τον τελευταίο καιρό αγαπώ να ζω. Συνειδητοποίησα πόσες μέρες έχω να γράψω εδώ στο blog και είναι αρκετές! Τόσες, που μαζεύτηκαν πραγματικά πολλά πράγματα τα οποία έχω να μοιραστώ!
Ας το πιάσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει. Βρέθηκα στη Βαρκελώνη για δεκαπέντε ημέρες με τη σχολή για ένα πρόγραμμα Erasmus. Ήταν μια όμορφη εμπειρία την οποία θα θυμάμαι. Δεν σας κρύβω όμως, ότι από την πρώτη κιόλας εβδομάδα ήθελα να γυρίσω εδώ στο βουνό, μέσα στα δέντρα. Για τη Βαρκελώνη και το πώς πέρασα εκεί θα σας μιλήσω σε επόμενα άρθρα, τα οποία θα αφορούν διάφορα αξιοθέατα και δραστηριότητες.
Με την Αθηνά ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας για το ταξίδι της επιστροφής.
Τελικά γύρισα στην Ελλάδα πριν από μία εβδομάδα και από εκείνη την ημέρα όλο τρέχω με υποχρεώσεις στην Αθήνα και αλλού. Γι’ αυτό ακόμη δεν έχω προλάβει να σας δείξω όλο το υλικό που έχω ετοιμάσει από το ταξίδι. Τώρα όμως είναι ώρα για στάση και επαναπροσδιορισμό! Θα ρίξω ρυθμούς και θα αρχίσω να κάνω περισσότερες αναρτήσεις.
Το τελευταίο τετραήμερο δεν έμεινα στη Στεμνίτσα. Επισκέφθηκα τον παππού και τη γιαγιά σε ένα άλλο χωριό της Αρκαδίας, το Πλατανάκι. Στο μέρος αυτό πηγαίνουμε οικογενειακά το καλοκαίρι και το Πάσχα, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω λοιπόν πολλές αναμνήσεις με παιχνίδια ανάμεσα στα δέντρα και τρέξιμο και κρυφτό.
Έμεινα ένα βράδυ στο Πλατανάκι και είχα αρκετό χρόνο μόνη μου, χωρίς σήμα και internet.
Τσάι του βουνού με μέλι. Το πιο νόστιμο ρόφημα με θέα το ελατοδάσος!
Η εκδρομή αποδείχθηκε πολύ όμορφη καθώς περάσαμε και από γειτονικά χωριά και ήταν πανέμορφα! Η περιοχή της Κυνουρίας, όπου βρίσκονται αυτά τα χωριά είναι χαμηλότερα στον χάρτη στα σύνορα με την Λακωνία. Έλατα ξεπροβάλλουν από παντού και στον αέρα υπάρχει μια γλυκιά μυρωδιά. Αυτό το πράσινο σε διάφορες αποχρώσεις είναι βάλσαμο για την καρδιά. Με κάνει πάλι παιδί και μου φέρνει μια βαθιά χαρά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Χρώμα πράσινο, μυρωδιά γλυκιά από πλατάνι, έλατο και λουλούδια, ήχοι τα τραγούδια των πουλιών.
Από το Πλατανάκι προχωρήσαμε οδικώς για τα Τσίντζινα, ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Πελοποννήου, όπως λένε.Η ομορφιά συνεχιζόταν καθώς περνούσαμε στον νομό Λακωνίας. Βουνά, ποτάμια, πλατάνια και μια ψύχρα που σου ανοίγει την καρδιά και τα μάτια, σε φρεσκάρει.Ένα ποτάμι το οποίο δεν είχα δει όλα αυτά τα χρόνια.
Τα Τσίντζινα
Κάπως έτσι πέρασαν οι τελευταίες μέρες. Είναι τόσο όμορφη η Πελοπόννησος! Απ’ άκρη σ’ άκρη αξίζει να την εξερευνήσει κανείς. Ανυπομονώ να περπατήσω τα μονοπάτια και να επισκεφθώ κι άλλα χωριά. Μια γλυκιά σκέψη για να πάει κανείς για ύπνο…
