• Άνοιγμα στην άνοιξη

    10 Μαΐου 2023 /

    Από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορώ να κάνω στη φύση μετά από τον κρύο χειμώνα, είναι να ξαπλώσω στο έδαφος όταν αυτό είναι γεμάτο λουλούδια, ενώ ο ήλιος χαρίζει ζεστασιά στο πρόσωπό μου. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο καιρός ήταν υπέροχος και είχα την ευκαιρία να απολαύσω το ανοιξιάτικο θαύμα παντού γύρω μου τόσο στο Μαίναλο, όσο και στον Πάρνωνα, καθώς έκανα μια σύντομη εκδρομή εκεί.

    Ένα ακόμη πράγμα που απολαμβάνω είναι να μαζεύω διάοφρα πράγματα από το δάσος. Τις τελευταίες μέρες έχω επιδοθεί αρκετές ώρες στην εκμάθηση συλλογής μανιταριών από τον Πάνο. Τώρα είναι η εποχή της μορχέλας, ένα ασυνήθιστο μανιτάρι, το οποίο έχει εξαιρετική γεύση και είναι πλούσιο σε ΠΡΟ-βιταμίνη D. Μαζέψαμε αρκετά, κυρίως από το είδος morchella elata. Είναι απίστευτο πόσα χρήσιμα πράγματα προσφέρονται από τη φύση εδώ, δίπλα στο σπίτι μου!

    Πλέον έχουν ανθίσει πανέμορφα λουλούδια σε διάφορα χρώματα και θα μου άρεσε να έχω ένα βάζο ή και περισσότερα μέσα στο σπίτι, αλλά κάτι με σταματάει από το να τα κόψω. Η σκέψη ότι μόλις κόβονται πεθαίνουν με κάνει συνεχώς να το αναβάλλω για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο δάσος…

    Τα πουλιά τραγουδούν, το καθένα το δικό του τραγούδι. Όταν τα συναντώ με το βλέμμα μου παίρνω μεγάλη χαρά. Στον Πάρνωνα, καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι έξω από τη Βαμβακού, ένας τρυποκάρυδος στάθηκε σε ένα κλαδί μπροστά μας. Εννοείται ότι δεν πρόλαβα να τον τραβήξω φωτογραφία, έφυγε τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκε. Αλλά δεν με πειράζει γιατί μερικές φορές όταν είμαι στη φύση δεν θέλω καθόλου να τραβήξω φωτογραφίες. Εκείνες τις στιγμές είμαι εντελώς ήρεμη και προτιμώ να μην κάνω τίποτα.

    Οι ώρες στο βουνό περνούν πολύ περίεργα. Όταν κάθομαι αρκετή ώρα στο δάσος και επιτρέπω στη φύση να μου “μιλήσει” με τη μόνη γλώσσα που ξέρει, τη σιωπή, τότε αισθάνομαι ότι ο χρόνος παραμορφώνεται. Είναι πολύ περίεργο, δεν μοιάζει απλώς με επιβράδυνση του χρόνου, περισσότερο μοιάζει με σταμάτημα αυτού ή ακόμη πιο συγκεκριμένα, ξεχνάω εντελώς το ενδεχόμενο ύπαρξης του χρόνου. Δεν με ενδιαφέρει τι ώρα είναι και πού πρέπει να πάω μετά. Μόνο όταν αναγκαστικά σκοτεινιάζει καταλαβαίνω ότι κάτι αλλάζει. Όταν είμαι στο δάσος, όλα λιώνουν… Εγώ λιώνω και τα όριά μου αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Δεν ξέρω πού τελειώνω εγώ και πού αρχίζει το δάσος. Είναι πραγματικά μοναδική η αίσθηση και ίσως ακούγεται κάπως τρελό, αλλά όσοι από εσάς περνάτε αρκετό ποιοτικό χρόνο κοντά στη φύση, είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνετε.

    Μέχρι το επόμενο άρθρο σας εύχομαι να περνάτε υπέροχα!

    Θα τα πούμε σύντομα.

    Αγκαλιές!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 1 Σχόλιο
  • Εξερεύνηση και φωτογράφιση κοσμημάτων

    9 Απριλίου 2023 /

    Στο Μαίναλο υπάρχουν πραγματικά πολλοί χωματόδρομοι για εξερεύνηση και πολλές γωνιές για ανακάλυψη. Την Παρασκευή λοιπόν που είχε λίγη ηλιοφάνεια μετά από ένα σερί κακοκαιρίας, αποφάσισα να βγω για περιπλάνηση στο δάσος με έναν συμφοιτητή μου, τον Ηλία, στον οποίο αρέσει επίσης η φωτογραφία. Μέχρι τα μισά της διαδρομής οδήγησα εγώ και μετά εκείνος για να έχω το νου μου σε διάφορα σημεία, πλάι του δρόμου, που άξιζε να σταματήσουμε.

    Στην πρώτη στάση περπατήσαμε σε έναν χωματόδρομο, που είχα βάλει στο μάτι εδώ και μήνες, αλλά τελικά δεν ήταν μακρύς και δεν οδηγούσε κάπου, παρά μόνο μέσα στα έλατα… Ήμουν εντελώς καμουφλαρισμένη καθώς τα ρούχα μου είχαν τα ίδια χρώματα με το τοπίο. Ακόμη κι αν δεν οδηγούσε κάπου, καθώς το μονοπάτι ήταν μικρό, παρόλα αυτά, έμαθα κάτι για το σημείο που σκεφτόμουν καιρό. Είναι κι αυτή μια κατάκτηση.

    Έπειτα περάσαμε το Ραπούνι και στρίψαμε προς Ελάτη. Είναι ένα μαγικό μέρος. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Πανέμορφα έλατα, ξέφωτα και μικρά λιβάδια εκτείνονται πλάι του δρόμου, το τιτίβισμα των πουλιών μπαίνει απαλά από το ανοιχτό παράθυρο… Κάποια στιγμή στα δεξιά μας άρχισε να εκτείνεται ένα ρέμα. Εκεί ήξερα ότι θα σταματούσαμε, καθώς το σημείο μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον από προηγούμενες φορές που είχα περάσει με το αυτοκίνητο.

    Φωτογραφία του Ηλία

    Καθίσαμε στις όχθες του ρέματος για λίγα λεπτά και αφουγκραστήκαμε το περιβάλλον. Έπειτα ξεκίνησε η φωτογράφιση! Είχα πάρει μαζί μου τα καινούρια μου κοσμήματα για παν ενδεχόμενο. Και, αν και ο φωτισμός δεν ήταν ο ιδανικός, τελικά βρέθηκαν ικανοποιητικές συνθήκες για φωτογράφιση κοσμημάτων, κάτι το οποίο αποδείχθηκε κουραστικό, αλλά το ευχαριστήθηκα. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο! Σε μερικές φωτογραφίες είχα τα χέρια μου στο νερό και σε συνδυασμό με την ακινησία, μετά από λίγο πάγωσα τόσο που με χτύπησε λίγο στο κεφάλι… Αλλά χάρηκα τόσο πολύ που επιτέλους το έκανα. Δεν έχω όλα τα κλικ που χρειάζομαι, αλλά υπάρχει έστω κάτι.

    Φωτογραφία του Ηλία από τα backstage

    Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα των φωτογραφιών των κοσμημάτων, για να πάρετε μια γεύση. Όλα θα ανέβουν τις επόμενες ημέρες στο profile μου στο Instagram: angelinaheliotijewelry. Μπορείτε να με βρείτε εκεί σε περίπτωση που επιθυμείτε να κάνετε κάποια παραγγελία.

     

    Ελπίζω να είστε όλοι καλά μέσα και έξω. Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε όμορφα.

    Σας στέλνω αγκαλιές!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 0 σχόλια
  • Όταν το μονοπάτι είναι σκοτεινό

    3 Απριλίου 2023 /

    Είναι και εκείνες οι στιγμές που όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά και δεν βλέπεις το δρόμο, χρειάζεται για λίγο να σταματήσεις. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι ωριμάζω. Όσα σχέδια κι αν κάνουμε για τη ζωή, η ίδια η ζωή τελικά μπορεί να τα φέρει εντελώς διαφορετικά. Να δημιουργήσει καταστάσεις που δεν είχαμε προβλέψει, να φέρει ανθρώπους από το πουθενά, να μας δημιουργήσει σταυροδρόμια ή διχάλες… Αλλά όταν το μονοπάτι είναι σκοτεινό και δεν ξέρεις πού να πας, τότε μια βόλτα στη φύση μπορεί να αποβεί πραγματικά βοηθητική.

    Κατέβηκα με το αυτοκίνητο μέχρι το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και από εκεί περπάτησα μέχρι το ποτάμι. Ήθελα απλώς να μείνω για λίγο μόνη. Όταν μπαίνω στο βουνό πάντα είναι διαφορετικά. Μπορεί να είναι το ίδιο βουνό και το ίδιο δάσος, μα ποτέ δεν είναι τα ίδια. Είναι ζωντανό, έχει ηλικία, κάτι αλλάζει κάθε μέρα, δεν ξέρω τι θα συναντήσω κάθε φορά. Βγαίνω από εκεί μέσα πιο καθαρή και ο νους είναι πιο ελαφρύς… Χωρίς να κάνω κάτι εγώ, εκείνος αδειάζει από μόνος του…

    Περπατάω δίχως προορισμό, απολαμβάνοντας το δάσος. Στέκομαι για να δω και να ακούσω τον καταρράκτη. Ισορροπώ τις πέτρες του ποταμού, ένα παιχνίδι που με βοηθά και στη δική μου ισορροπία. Κάνει τα προβλήματα να μοιάζουν σαν να μην υπήρχαν ποτέ και οι ερωτήσεις αποκτούν απαντήσεις. Είναι μυστήριο, μα είναι αλήθεια. Για πρώτη φορά καταφέρνω να ισορροπήσω τρεις πέτρες,τη μία πάνω στην άλλη. Νομίζω βελτιώνομαι σε αυτό! Θέλει υπομονή και ηρεμία.

    Αν αντιμετωπίζετε άγχος ή ερωτηματικά που σας κάνουν να πνίγεστε, δοκιμάστε να επισκεφθείτε ένα τέτοιο περιβάλλον. Βοηθάει πολύ να είστε μόνοι σας… Καλή επιλογή επίσης είναι και η θάλασσα, για όσους δεν έχουν κάποιο βουνό, ή δάσος κοντά τους.

     

    Ήθελα απλώς να σας πω ένα “γεια” κι από εδώ, γιατί τους τελευταίους μήνες γράφω πιο αραιά στο blog. Πολλά έχουν γίνει αυτό το διάστημα, κυρίως όμως μέσα μου. Φαινομενικά τα πράγματα είναι ίδια.

    Λοιπόν να περνάτε όμορφα! Θα προσπαθήσω να σας έχω νεότερα σύντομα, σχετικά με την καθημερινότητα εδώ.

    Μέχρι τότε σας στέλνω μια αγκαλιά!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 0 σχόλια
  • Μαθήματα επιβίωσης στο δάσος

    24 Μαρτίου 2023 /

    Μια από τις προηγούμενες ημέρες συμμετείχα σε μια εξόρμηση στο δάσος του Μαινάλου, κοντά στον Μυλάοντα ποταμό. Εκεί βρέθηκα με την όμορφη παρέα ενός ζευγαριού της Μαράλ και του Άγγελου και φυσικά τον συνοδό μας, Πάνο Παναγόπουλο, τον οποίο έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου.

    Στην εξόρμηση αυτή είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε αρκετά από τα μυστικά του βουνού, σχετικά με την αναγνώριση  πολλών βοτάνων, πότε τα μαζεύουμε και πού χρησιμεύει το καθένα για τον άνθρωπο. Επιπλέον ο Πάνος μας παρουσίασε βασικούς τρόπους επιβίωσης στο δάσος, ένας εκ των οποίων ήταν η συλλογή νερού και το φιλτράρισμά του. Στις φωτογραφίες βλέπετε μια κατασκευή με τριπλό φίλτρο από τρία διαφορετικά υλικά, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί κανείς να καθαρίσει με εύκολο τρόπο το νερό που έχει συλλέξει.

    Το υπέροχο μονοπάτι που περπατήσαμε ξεδιπλωνόταν μαζί με το ποτάμι προσφέροντάς μας τους υπέροχους ήχους της φύσης, το τρεχούμενο νερό, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων.

    Στη διαδρομή ο Πάνος μας εξήγησε ότι όταν κανείς έρχεται σε συχνή επαφή με τη φύση, εκείνη αρχίζει να του “μιλά” και να του υποδεικνύει τρόπους επιβίωσης ή επικίνδυνες καταστάσεις τις οποίες  πρέπει να προσέχει. Το ίδιο το δάσος προσφέρει πολλά εργαλεία και προϊόντα προς εξυπηρέτηση του ανθρώπου σε περιπτώσεις ανάγκης. Για παράδειγμα ένα συγκεκριμένο είδος ρετσινιού που κάνει καλό σε τραύματα ή μπορεί να χρησιμεύσει ως εξαιρετική κόλλα, ή ένας ξυλοποιημένος μύκητας, η ίσκα, η οποία αποτελεί εξαιρετική λύση ως προσάναμμα.

    Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια καλύβα στην καρδιά του ελατοδάσους. Εκεί κάναμε μια στάση στο μοναστηριακό τραπέζι, καταναλώσαμε ένα μικρό σκαν και ψήσαμε ελληνικό καφέ. Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε δυο- τρεις τρόπους για να ανάψουμε φωτιά σε περιπτώσεις επιβίωσης και να δούμε από κοντά διάφορα αντικείμενα τα οποία είναι καλά προσανάμματα, ΄΄όπως το ταμπόν (!), λόγω της μεγάλης ποσότητας πεπιεσμένου βαμβακιού που περιέχει.

    Μετά ήρθε η ώρα για το μάθημα τοξοβολίας. Ο Πάνος εξήγησε στα παιδιά πώς να τεντώνουν το αριστερό χέρι, πώς να κρατούν το βέλος και να κινούν το δεξί τους χέρι και ότι με το κλείσιμο του ενός ματιού μπορούν να είναι σαφώς πιο εύστοχοι.

    Η Μαράλ και ο Άγγελος έδειχναν να βρίσκουν γρήγορα το κόλπο και φάνηκε να απολαμβάνουν αυτό το σπορ μέσα στην πράσινη αγκαλιά της φύσης. Φυσικά δεν αντιστάθηκα στο να ρίξω και εγώ μερικές βολές, αλλά τον περισσότερο χρόνο τον πέρασα πίσω από την κάμερα, ένα από τα πράγματα που δεν χορταίνω να κάνω.

    Μάθαμε επίσης ένα κόλπο για να υπολογίζουμε την ώρα με βάση τον ήλιο, να διαβάζουμε χάρτες και με τη βοήθεια πυξίδας και αζιμουθίου να χαράσσουμε πορεία από ένα σημείο σε ένα άλλο αποφεύγοντας τις απότομες υψομετρικές διαφορές. Παράλληλα με όλα αυτά πάντα, όσο μπορούσα, δεν ξεχνούσα τις λεπτομέρειες. Παρακάτω βλέπετε τμήμα από το κρανίο μιας νυφίτσας.

    Η γεμάτη εκείνη βόλτα στο βουνό ολοκληρώθηκε με ένα τηγανιτό αυγό με βούτυρο και τριμμένη φρέσκια τρούφα από πάνω. Όλα εκείνα που έχουν αξία. Υγιές περιβάλλον, καλή παρέα, νόστιμο φαγητό και πάνω από όλα ο εαυτός μας παρών. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που προσφέρονται απλόχερα από την ίδια τη ζωή και συγκεκριμένα για αυτές τις βόλτες στο δάσος του Μαινάλου, που θα θυμάμαι καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί ως σύνολο.

    Παρακάτω μπορείτε να δείτε σε ένα μικρό βίντεο όλα όσα ανέφερα παραπάνω.

    Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε υπέροχα!!!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 4 Σχόλια
  • Βόλτα στον Μυλάοντα ποταμό

    9 Μαρτίου 2023 /

    Χθες, Τετάρτη, περπάτησα σε ένα μονοπάτι πλάι στον Μυλάοντα ποταμό. Με την μικρή παρέα μου οδηγήσαμε μέχρι την Ελάτη κι από εκεί πήραμε το μονοπάτι που ξεκινάει από το κέντρο του χωριού και οδηγεί μέσα στο δάσος. Όσοι διαβάζετε καιρό το blog ίσως θυμάστε ότι το καλοκαίρι είχα ξανά περπατήσει σε αυτά τα σημεία, από Στεμνίτσα προς Ελάτη, περίπου εφτά ώρες διαδρομή. Όσοι θέλετε να διαβάσετε το σχετικό άρθρο, πατήστε εδώ: ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ-ΕΛΑΤΗ.

    Την προηγούμενη φορά είχα παρακάμψει τον ποταμό, διασχίζοντάς τον εγκάρσια και όχι κατά μήκος. Και πραγματικά τότε δεν είχα ιδέα τι έχανα. Δεν είχα ιδέα για τον μικρό παράδεισο. Το τέλειο μέρος για στιγμές χαλάρωσης και επαφής με την φύση. Θα ήταν υπέροχο όταν ζεστάνει ο καιρός να μπορούσα να κατέβω πάλι στο ποτάμι με ένα βιβλίο για παρέα και να περάσω εκεί μια ολόκληρη ημέρα…

    Οι βροχές και τα χιόνια είχαν δώσει ζωή στον Μυλάοντα, ο οποίος ξεκινά από την Ελάτη και καταλήγει στην Νυμφασία. Έπειτα χύνεται στον Τράγο ποταμό, και μαζί με άλλα μικρά ποτάμια σχηματίζουν τον Λάδωνα ποταμό. Διασχίσαμε  το γεφυράκι και κατευθυνθήκαμε αριστερά. Το μέρος ήταν αρκετά σκοτεινό και υγρό και τα έλατα κυριαρχούσαν από πάνω μας, άλλα μεγάλα και άλλα μικρότερα, όλα όμως σιωπηλά και καταπράσινα.

    Το έντονο χρώμα του νερού και ο ήχος που έκανε καθώς έπεφτε με ορμή στα βράχια ήταν ό,τι χρειαζόμουν τη δεδομένη στιγμή. Τα πουλιά κελαηδούσαν, τα φύλλα θρόιζαν ελαφρώς, μικρά λουλούδια ξεπετάγονταν εδώ και εκεί… είναι εμφανές ότι η άνοιξη χτυπάει την πόρτα του Μαινάλου. Δυστυχώς δεν σταθήκαμε πολλή ώρα στον ποταμό, πιο πολύ απολαύσαμε το περπάτημα εκεί και δεν ολοκληρώσαμε καν το μονοπάτι, καθώς σε λίγη ώρα θα νύχτωνε. Όμως ακόμη κι αυτό το λίγο ήταν αρκετό για να νιώσω ευεξία και να πάρω φρέσκια ενέργεια κατευθείαν από το δάσος. Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και στο κέντρο του χωριού φάγαμε ρύζι, όσπρια, ελιές και κριτσίνια με ταχίνι.

    Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε τον Μυλάοντα μια μέρα με καλό καιρό, ειδικά τώρα που ξεκινάει η άνοιξη και όλα τα χιόνια και οι βροχές φουσκώνουν το ποτάμι. Η διαδρομή είναι κατάλληλη για παιδιά και μεγάλους.

    περισσότερα
    Angelina Helioti 0 σχόλια
  • Φωτογράφιση στο χιονισμένο δάσος

    22 Φεβρουαρίου 2023 /

    Είναι αρκετές μέρες τώρα, στην αρχή του Φεβρουαρίου, όπου έπεσε το πρώτο αρκετό χιόνι στη Στεμνίτσα και ήταν μια στιγμή που περίμενα ίσως από πέρυσι την άνοιξη. Είναι ορισμένα φωτογραφικά projects που έχω οραματιστεί, αλλά χρειάζομαι το σωστό set, φως, χιονισμένο δάσος, μοντέλο κτλ. Αυτό συμβαίνει αρκετά στο μυαλό μου όταν πρόκειται για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου. Για χρόνια ολόκληρα μπορεί να έχω ιδέες σχετικά με dance performance art, φωτογραφία, δημιουργία βίντεο ή ζωγραφική και απλώς να πρέπει να περιμένω τις κατάλληλες συνθήκες για να το εκτελέσω. Θέλει υπομονή και εμπιστοσύνη στο όραμα.

    Μία από εκείνες τις μέρες με χιόνι είχα ζητήσει από τη συμφοιτήτριά μου Δέσποινα να κάνει το μοντέλο για μια φωτογραφική ιδέα που είχα. Έτσι ξεκινήσαμε για το δάσος, περίπου είκοσι λεπτά με τα πόδια από το χωριό. Μέχρι να φτάσουμε ο ήλιος είχε βγει και αρκετό χιόνι είχε λιώσει και επιπλέον δεν είχαμε προλάβει να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Επομένως οι εικόνες που πήραμε στα χέρια μας είναι μόνο μια πρώτη προσέγγιση αυτού που έχω στο μυαλό μου. Ελπίζω όμως ο Μάρτιος να μας φέρει κι άλλο χιόνι για να έχω ξανά την ευκαιρία για κλικ σε λευκά τοπία.

    Μεγάλη πηγή έμπνευσης στη δουλειά μου αποτελεί η αρχαία ελληνική (και όχι μόνο) μυθολογία. Έτσι όπως στεκόταν το κορίτσι μπροστά στον φακό, με περέπεμψε έντονα στις Νύμφες. Έχω ξαναγράψει για αυτές σε άλλο άρθρο το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ: ΝΥΜΦΕΣ. Μία ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι οι Νύμφες χωρίζοντας σε κατηγορίες, όπως τα Ξωτικά στην σκανδιναβική και αγγλοσαξονική μυθολογία. Μία από τις κατηγορίες ήταν οι Αμαδρυάδες (ή Δρυάδες), το όνομα των οποίων σημαίνει δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα.

    Πεύκα, έλατα και δρύες άρχιζαν να μεγαλώνουν τη στιγμή που άρχιζε η ζωή μιας Αμαδρυάδας. Ήταν δέντρα ιερά με μεγάλη διάρκεια ζωής και γι’ αυτό οι υλοτόμοι απαγορευόταν να τα κόψουν. Όταν επρόκειτο να πεθάνει κάποια Νύμφη, προηγουμένως πέθαινε (μαραινόταν) το δέντρο της στη γη. Κάποτε μια Νύμφη, εκεί που χόρευε με τις όμοιές της, χλόμιασε παρατηρώντας τη βελανιδιά της να κουνιέται, τότε γεμάτη ανησυχία άφησε το χορό και σύντομα η φλούδα του δένδρου μαράθηκε, έπεσαν τα κλαδιά και ταυτόχρονα η ψυχή της Νύμφης πέταξε, αποχαιρετώντας το φως του Ήλιου.


    Είναι όμορφο το πώς οι άνθρωποι ήταν συνδεδεμένοι με τη φύση στο παρελθόν, σε όλους τους πολιτισμούς. Το γεγονός ότι κατανοούσαν ότι ήταν μέρος της υπόλοιπης πλάσης και άρα πρέπει να τη σέβονται για να ευημερούν. Νομίζω ότι όσο εξελίσσεται ο άνθρωπος φεύγει από τη φύση του, αλλά ταυτόχρονα αυτό οδηγεί στα προβλήματά του. Είμαστε τραγικό ον εδώ που τα λέμε… Πραγματική εξέλιξη ίσως να ήταν το ότι όσο κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν, τόσο να καταλήγουμε στο ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα. Έτσι να αποδεχόμαστε τα πάντα γύρω μας, με εμπιστοσύνη, χωρίς να θέλουμε πάντα να τα εξηγήσουμε. Αλλά είπαμε… η τραγικότητα του ανθρώπου…

    Το μοντέλο μου ήταν υπέροχο και υπομονετικό, αν και σχεδόν ξυπόλυτη και παγωμένη έκανε ό,τι της ζητούσα και η διάθεσή της παρέμεινε ανεβασμένη.

    Σε ευχαριστώ Δεσποινάκι!

    Και εδώ με βλέπετε στην προσπάθειά μου να ρίξω μία χιονόμπαλα στην Αθηνά που στεκόταν λίγα μέτρα πιο μακριά. Τώρα βλέπω ότι η Δέσποινα εδώ είναι όντως σαν νεράιδα του χειμώνα έτσι όπως κρατάει το χιόνι.

    Θα επιστρέψω σύντομα στο αγαπημένο δασάκι έξω από τη Στεμνίτσα. Είναι το ησυχαστήριό μου άλλωστε.

    περισσότερα
    Angelina Helioti 0 σχόλια
  • Πεζοπορία στην Κεχρωτή

    17 Φεβρουαρίου 2023 /

    Καλησπέρα σας! Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε, ό,τι κι αν κάνετε!


    Σε αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σας μια πεζοπορική εμπειρία στο ανατολικό Μαίναλο, και συγκεκριμένα σε μια δολίνη στην Κεχρωτή, η οποία με συνάρπασε και μου έδωσε μεγάλη δόση ενέργειας. Φυσικά αυτό οφείλεται στην επαφή με την παρθένα φύση, στη σιωπή και στην καλή παρέα…

    Στην πεζοπορία αυτή δεν θα μπορούσα να πάω αν δεν ήταν ο Παναγιώτης Παναγόπουλος. Χμ τι να πω για τον Πάνο, κάνει και πολλά… Έχει ενδιαφέρον ότι άφησε την Αθήνα στην ίδια ηλικία με εμένα και ερχόμενος εδώ δημιούργησε κάτι δικό του από το μηδέν. Το βασικό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι έχει μια εταιρία εδώ στο Μαίναλο, η οποία αναλαμβάνει μικρές ή και μεγάλες ομάδες φυσιολατρών και τους παρέχει την ευκαιρία να κάνουν διάφορες δραστηριότητες, όπως παιχνίδια τύπου “survivor” μέσα στο δάσος, μαγείρεμα και διαμονή στη φύση, πεζοπορίες και πολλά άλλα. Γεννημένος για τα σπορ, ναυαγοσώστης, συνοδός βουνού, σκιέρ, δύτης και η λίστα συνεχίζεται…

    Στην αρχή, κάποιοι λίγοι ήξεραν για την δολίνη στην Κεχρωτή, το πιο κρύο σημείο σε ολόκληρη την Ελλάδα, και το οποίο έχει πιάσει μέχρι και -35 βαθμούς. Ένας από αυτούς τους λίγους ήταν και ο Πάνος. Βέβαια πλέον με το ίντερνετ όλα μαθαίνονται εύκολα και γρήγορα και τώρα πια επισκέπτονται το σημείο αρκετοί φυσιολάτρες και φωτογράφοι. Οι δολίνες είναι φυσικοί σχηματισμοί που προκύπτουν σε υψίπεδα και γενικότερα σε οροσειρές λόγω της καταβύθισης του εδάφους. Οι σχηματισμοί αυτοί έχουν συνήθως μικρή έκταση και περικλείονται από υψηλότερες ράχες, που τους απομονώνουν από την ευρύτερη ατμοσφαιρική κυκλοφορία. Έτσι, χαρακτηρίζονται από μακρές περιόδους παγετού και από ακραίες τιμές ελάχιστων θερμοκρασιών. Από το Νοέμβριο του 2010 στη δολίνη λειτουργεί αυτόματος μετεωρολογικός σταθμός, ο οποίος έχει ενταχθεί στο δίκτυο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Η εν λόγω δολίνη έχει υψόμετρο βάσης 1613μ και υψόμετρο χείλους 1646μ, ενώ περικλείεται από ράχες με υψόμετρο 1700-1800μ.

    Οδηγήσαμε με το αγροτικό αυτοκίνητο για αρκετή ώρα και χάρη στα ειδικά λάστιχα για χιόνι, φτάσαμε λίγο πιο πάνω από την αλογόβρυση. Από εκεί περπατήσαμε μέχρι την δολίνη Κεχρωτής, κάναμε έναν γύρο στο ξέφωτο και μπήκαμε στο δάσος.

    Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έμενα λίγο πιο πίσω για να τραβάω φωτογραφίες και φυσικά να πατάω μέσα στις τρύπες που άφηναν τα ίχνη του συνοδού μου, ο οποίος είχε αναλάβει το δύσκολο έργο του μπροστάρη. Το χιόνι ήταν αρκετά βαθύ στα περισσότερα σημεία, τουλάχιστον 60 πόντους και κυριολεκτικά τα πόδια μας εξαφανίζονταν μέσα του μέχρι και τους τετρακεφάλους. Ευτυχώς ο Πάνος μου είχε δώσει τις δικές του γκέτες χιονιού και το μεγαλύτερο μέρος των ποδιών μου παρέμεινε στεγνό και ζεστό.

    Το τοπίο ήταν όμορφο σαν ψέμα και ένιωθα ότι δεν είχε καν νόημα να προσπαθήσω να το αποθανατίσω με τον φακό. Γιατί είναι η συνολική εικόνα του τοπίου αυτό που σε καθηλώνει και σε ευφραίνει. Αλλά εν τέλει δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην προσπάθεια να τραβήξω κάτι με την φωτογραφική μου μηχανή ή έστω με το κινητό. Πέρα από τη γενική εικόνα και τον ορίζοντα, ως συνήθως, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον οι μικρές λεπτομέρειες.

    Όπως για παράδειγμα αυτά τα ξερά κλαδάκια ή βλαστάρια στο έδαφος, γύρω από τα οποία η φύση είχε δημιουργήσει ένα κρυστάλλινο κέλυφος. Ήταν σαν έργα τέχνης! Όπως και οι σταλακτίκτες που κρέμονταν σαν στολίδια από τα κλαδιά των ελάτων.

    Δεν κρατήθηκα και έκοψα ένα τέτοιο στολίδι, το οποίο όμως άφησα σύντομα να πέσει στο αφράτο χιόνι, γιατί πάγωσαν πάρα πολύ τα χέρια μου.

    Σύντομα αφήσαμε πίσω μας το ξέφωτο και μπήκαμε μέσα στο δάσος. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, όταν σιγά- σιγά φτάσαμε στο σημείο με την πιο όμορφη θέα. Κορυφές και πλαγιές του Μαινάλου λευκές από το χιόνι, ο ήλιος να λάμπει εκτυφλωτικά, το χιόνι να αστράφτει και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γεμάτο σιωπή, ακόμη και το κελάηδισμα των πουλιών ήταν μέρος αυτής της σιωπής. Πιο συγκεκριμένα από εκείνο το σημείο είχαμε θέα στην Τζελάτη, τρίτη σε ύψος κορυφή του Μαινάλου, στα 1860μ υψόμετρο. Στην Τζελάτη υπάρχει η χιονοσπηλιά, όπου αποθήκευαν τυροκομικά προϊόντα οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής. Ίσως την επισκεφθούμε όταν θα έχει λιγότερο χιόνι και η πεζοπορία θα είναι πιο εύκολη.

    Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε στο βρωμοπήγαδο, μια στέρνα συλλογής νερού που χρησιμοποιούσαν οι τσοπάνηδες πριν αρκετά χρόνια. Εκείνη τη στιγμή τα χρώματα που πήρε ο ουρανός με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Το πιο όμορφο σούρουπο που έχω δει εδώ και μήνες. Στην επιστροφή μάλιστα ο ήλιος στεκόταν πάνω από τα χωριά του Μαινάλου κατακόκκινος, αλλά δυστυχώς δεν έχω καλή φωτογραφία να σας δείξω από αυτό, καθώς ο φακός μου είχε παγώσει. Ό,τι και να σας έδειχνα όμως δεν θα αντιπροσώπευε καλά την πραγματικότητα.

    Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε μερικές στιγμές από την πεζοπορία μας στην Κεχρωτή.

    Ήταν υπέροχη εμπειρία μέσα στην απλότητά της και  τώρα πραγματικά δεν ξέρω ποια εποχή προτιμώ περισσότερο μέσα στο δάσος. Είναι όλες μοναδικά όμορφες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω απομείνει με μια γλυκιά ελπίδα για περισσότερες εξορμήσεις στο ονειρικό Μαίναλο.

     

     

    Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε τέλεια!

    Αγκαλιές!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 0 σχόλια
  • Χιόνι και σκι

    10 Φεβρουαρίου 2023 /

    Καλημέρα όμορφοι άνθρωποι!


    Αυτές είναι μέρες με κακοκαιρία σε όλη την χώρα και έτσι και εδώ στο βουνό έχουμε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, χιόνι και αέρα. Μάλιστα το θερμόμετρο έχει φτάσει τους -10 στο Μαίναλο και ήδη δύο φορές οι σωλήνες νερού έχουν παγώσει στο σπίτι μου, αλλά ευτυχώς αντιμετώπισα το πρόβλημα με το να ρίξω προσεκτικά ζεστό νερό πάνω τους. Σήμερα όμως ο ήλιος κυριαρχεί στο στερέωμα.

     

    Ταυτόχρονα με τον χιονιά είχε κλείσει και η σχολή Αργυροχρυσοχοΐας πάνω που θα αρχίζαμε τις εξετάσεις. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω σκι, κάτι που ήθελα από πέρυσι αλλά δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω. Με την παρέα μου έχουμε επισκεφθεί ήδη δύο φορές τις πίστες του χιονοδρομικού κέντρου και έχουμε απολαύσει αυτή τη δραστηριότητα και τώρα ανυπομονώ για την επόμενη φορά. 

    Η πρώτη επαφή με το αντικείμενο βέβαια ήταν άκρως αστεία με ένα σωρό πτώσεις και δυσκολία στο να πάρουμε το lift. Σε όλο αυτό ευτυχώς είχαμε τα εξαιρετικά σάντουιτς που είχε ετοιμάσει ο φίλος μου, ο Ηλίας, με φυστικοβούτυρο, μέλι και μπανάνες ή μύρτιλα, ενώ στο σαλέ μας περίμενε ζεστός καφές με άρωμα καραμέλας.

    Την πρώτη μέρα που πήγαμε εκεί φύγαμε τελευταίοι ακόμη και μετά το προσωπικό του σαλέ. Περπατήσαμε ως το αμάξι περνώντας από το απάτητο χιόνι, πλάι του δρόμου. Ήταν τόσο αφράτο, ώστε τα πόδια μας εξαφανίζοντας μέσα σε αυτό, ενώ ταυτόχρονα  ακουγόταν αυτός ο υπέροχος, τραγανιστός ήχος που κάνει το χιόνι κάτω από τα παπούτσια. Θέλαμε να διανυκτερεύσουμε στο καταφύγιο του Μαινάλου που ακριβώς δίπλα από το χιονοδρομικό, αλλά δεν ήταν ακόμη η κατάλληλη στιγμή. Ίσως το δοκιμάσουμε τις επόμενες μέρες. Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε πλάνα από την πρώτη μας απόπειρα στο σκι.

    Ευτυχώς τη δεύτερη φορά χάρη στον φίλο μου Παναγιώτη Παναγόπουλο, ο οποίος δραστηριοποιείται στην περιοχή του Μαινάλου, μάθαμε τα βασικά όπως να σταματάμε, να στρίβουμε και να φρενάρουμε. Ήταν πολύ ευγενικό εκ με΄ρους του να αφιερώσει τον χρόνο του στην παρέα μου και εμένα με ασκήσεις και οδηγίες για το πώς να κάνουμε πιο σωστό σκι. Έτσι περάσαμε από την πράσινη στη μπλε πίστα και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε στ’ αλήθεια το σκι. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσαμε να έχουμε, τον ευχαριστώ θερμά.

    Μου αρέσει τόσο πολύ εκεί πάνω στις πλαγιές, κι ας έχει φοβερό κρύο που μετά από λίγο με κάνει να μην νιώθω το πρόσωπό μου. Το χιόνι έτσι όπως κάθεται πάνω στα κλαδιά των ελάτων και τα ξύλινα κτίσματα, τόσο ενταγμένα στο τοπίο. Η στιγμή του lift εν τέλει έγινε μία από τις αγαπημένες μου. Στην κατάβαση έχει φουλ αδρεναλίνη και σε αναγκάζει να είσαι στο εδώ και τώρα, αλλά και μετά αν ξέρεις να χαλαρώνεις, το να κρατιέσαι από το lift και να αφήνεσαι να σε ανεβάσει, εκείνη η ήρεμη στιγμή που δεν έχεις τι άλλο να κάνεις από το να αφεθείς, είναι και αυτή μια στιγμή που μπορώ να κάνω στην άκρη τις ανησυχίες και να απολαύσω την ανάβαση. Στο επόμενο βίντεο είναι αισθητή η διαφορά στο σκι μου.

    Ήθελα απλώς να σας μεταφέρω το πώς πέρασε η εβδομάδα μου.

    Μέχρι το επόμενο άρθρο να… αγαπάτε τους εαυτούς σας!

    Αγκαλιές!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 2 Σχόλια
 Παλιότερα άρθρα

ANGELINA HELIOTI

  • Αρχική
  • Blog
  • Αργυροχρυσοχοΐα
Menu
  • Αρχική
  • Blog
  • Αργυροχρυσοχοΐα
  • Φωτογραφία
  • Σχετικά με
  • Επικοινωνία
  • English
Menu
  • Φωτογραφία
  • Σχετικά με
  • Επικοινωνία
  • English

Αφήστε ένα μήνυμα

angelina.helioti@gmail.com

Πολιτική απορρήτου

© 2019 All rights reserved