Βρισκόμαστε στα αρχές του Νοεμβρίου και προ των πυλών για τη σκοτεινότερη περίοδο του χρόνου. Σιγά- σιγά οδεύουμε προς τον χειμώνα. Τα πράγματα μοιάζουν δύσκολα αν σκεφτεί κανείς τον πόλεμο στη Γάζα. Τόση οδύνη και πόνος. Όμως αυτές οι κρίσεις, οι πόλεμοι, η αβεβαιότητα των ημερών είναι μια ευκαιρία να κατανοήσουμε βαθιά μέσα μας ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο παρά μόνο το παρόν. Άρα το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε φίλοι μου είναι να το ζούμε στο έπακρο. Δεν χρειάζεται κάθε ημέρα να περιλαμβάνει κάποια τρελή δραστηριότητα και το πιο απλό πράγμα μπορούμε να το βιώνουμε τόσο ολοκληρωτικά, τόσο συνειδητά και έτσι να βρεθούμε σε αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν “έκσταση”. Να λιώνουμε στη στιγμή, να καλλιεργούμε κάθε μέρα αισθήματα αγάπης, ομόνοιας και ευγνωμοσύνης. Αυτό χρειάζονται οι δύσκολοι καιροί.
Πριν μπούμε για τα καλά στον Νοέμβριο θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα από το μέχρι τώρα φθινόπωρο, για να έχετε εικόνα το πώς μεταμορφώνεται το τοπίο εδώ με το πέρασμα του καιρού και ποια είναι τα νέα μου.
Το πράσινο έχει ξακάθαρα ατονίσει, και τα φυλλοβόλα δέντρα έχουν αυτή την πορτοκαλοκίτρινη εμφάνιση. Σύντομα όλα τα φύλλα τους θα χαθούν. Το ξέρω ότι οι περισσότεροι στεναχωριούνται όταν το καλοκαίρι τελειώνει, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από τον χειμώνα και το πώς αυτός βοηθάει να μπούνε οι ζωές μας σε ένα πρόγραμμα.
Κάθε πρωί μοναδικές αποχρώσεις στολίζουν την ατμόσφαιρα και κάνουν τη Βυτίνα να δείχνει σαν χωριό από παραμύθι. Από τη μια πλευρά του σπιτιού έχω οπτική επαφή με το χωριό, ενώ από την άλλη, προς το χιονοδρομικό κέντρο το επιβλητικό βουνό. Οι θερμοκρασίες έχουν πέσει πολύ και τα καλοκαιρινά ρούχα έχουν κρυφτεί εδώ και μέρες. Ειδικά τα πρωινά καθώς οδηγώ για τη δουλειά, η θερμοκρασία της ασφάλτου φτάνει μέχρι και κάτω των 5°C! Οπότε χρειάζεται προσοχή γιατί σε μερικά ανήλιαγα σημεία ο δρόμος μπορεί να γλιστράει. Ταυτόχρονα καθημερινά οι ομίχλες στολίζουν τις γωνιές του δάσους ή στερούν εντελώς την ορατότητα για λίγο και δημιουργούν μαγικά και απόκοσμα σκηνικά.
Ακόμη και ο ήλιος δύει διαφορετικά. Κάθε μέρα είναι όλο και πιο χαμηλά και η τροχιά που διαγράφει στο στερέωμα είναι μικρότερη, συνεχώς η νύχτα έρχεται όλο και πιο νωρίς. Κατά τη διάρκεια του Οκτώβρη είχα τη χαρά να απολαύσω μερικά από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που είχα δει ποτέ στο βουνό.
Την πρώτη ημέρα του Νοέμβρη, αποφάσισα να αποχαιρετήσω τον Οκτώβριο με μια βόλτα σε κάποιο ανεξερεύνητο σημείο. Κάλεσα και τον καλό μου φίλο Ηλία γιατί ξέρω ότι του αρέσουν πολύ οι βόλτες στη φύση και ειδικά όταν αυτές περιλαμβάνουν φωτογραφικό εξοπλισμό! Πήραμε τον δρόμο για το χιονοδρομικό πάνω από τη Βυτίνα και σε κάποιο σημείο πριν ο δρόμος στρίψει και χαθούμε στο δάσος, σταματήσαμε για να απολαύσουμε τη θέα από ψηλά. Το χωριό φαινόταν σαν σε cart postal.
Μπορώ να πω ότι ήταν μια πρόκληση η οδήγηση εκείνη την ημέρα καθώς τώρα μαθαίνω να οδηγώ σε δρόμους με μεγάλα πέταλα στις στροφές, αλλά και πολλές βαθιές λακούβες! Μάλιστα εδώ είναι και το νέο του μήνα! Μέσα στον Οκτώβριο απέκτησα το δικό μου αυτοκίνητο που τόσο χρειαζόμουν! Είναι κάτι που απαιτείται αν ζεις εκτός μεγάλων πόλεων στις οποίες μπορείς να εξυπηρετηθείς από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Προσφέρει μεγάλη ελευθερία να έχω δικό μου όχημα. Οι εξερευνήσεις τώρα ξεκινάνε!
Είχα τσεκάρει δύο ξέφωτα στον χάρτη, το ένα επί του δρόμου, το οποίο κατάλαβα ότι είχα επισκεφθεί ξανά στο παρελθόν, και ένα εκτός κεντρικού δρόμου μεγαλύτερο, πιο μακρυά. Τελικά αρκεστήκαμε στο πρώτο, αφήσαμε το άλλο για μια ίσως καλύτερη ημέρα… Κουβεντιάσαμε και παρατηρήσαμε τα πουλιά και τα δέντρα. Δεν υπάρχει κάτι να “κάνεις” εκεί στην καρδιά του βουνού. Απλώς ηρεμείς. Χρειαζόμουν αυτόν τον ουδέτερο χρόνο για να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά και να αποφορτιστώ. Μπορεί η ζωή στην επαρχία, κοντά στη φύση να είναι κάπως πιο ήρεμη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει καθόλου πίεση ή άγχη. Εδώ όμως προσφέρεται αρκετός χώρος για όλους μας. Μπορώ να τρέξω ή να καθίσω ήσυχα κάτω από ένα δέντρο.
Σε άλλα νέα βάζω τα θεμέλια για να πιάσω πάλι την ενασχόληση με τα κοσμήματα, καθώς αυτή είχε σταματήσει για ένα διάστημα λόγω υποχρεώσεων. Παράλληλα εργάζομαι πάνω σε ένα project, πιο συγκεκριμένα μια συνέντευξη που θα δώσω για ένα περιοδικό και θα δημοσιευθεί σύντομα. Με κάνει να νιώθω όμορφα το ότι μπορώ να μιλήσω και σε έναν άλλο χώρο πέρα από το blog μου για τη ζωή εδώ στην ορεινή Αρκαδία.
Για το κλείσιμο του άρθρου σας ετοίμασα κάτι που οραματιζόμουν εδώ και μήνες. Ένα γλαφυρό βίντεο σχετικά με τις αλλαγές του τοπίου ανάλογα την εποχή, συγκεκριμένα από τον Ιούνιο έως και σήμερα. Μπορείτε εύκολα να εντοπίσετε πώς μεταμορφώνεται η φύση, από τα χρώματα, το φως, τα έντομα, τα φυτά, ακόμη και εμένα την ίδια… Η μουσική που επέλεξα είναι της Marie Hsiao και συγκεκριμένα το κομμάτι “Into The Woods”.
Μέχρι το επόμενο άρθρο σας στέλνω μια ζεστή αγκαλιά!
