Καλησπέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες!
Το Πάσχα πέρασε και μαζί του όλες εκείνες οι στιγμές χαράς με την οικογένεια και τους φίλους. Την τελευταία εβδομάδα βρίσκομαι στην γενέτειρά μου, τη Λακωνία, στο σπίτι των γονιών μου. Το φετινό Πάσχα ήταν κάπως διαφορετικό. Δεν μπόρεσα να δω όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, αλλά παρόλα αυτά γεύτηκα έστω και λίγο τη θαλπωρή του σπιτιού και την χαλάρωση γύρω από το γιορτινό τραπέζι, συνάντησα φίλους που είχα πολύ καιρό να δω και ξεκουράστηκα. Είναι γεγονός ότι δεν τράβηξα πολλές φωτογραφίες με την κάμερα, τον τελευταίο καιρό ομολογώ ότι δεν έχω τόση έμπνευση όση με έχω συνηθίσει να έχω. Όμως σε κάτι στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ, είναι το φως όταν σουρουπώνει εδώ.
Από το μπαλκόνι του σπιτιού μέσα από λίγα κλαδιά δέντρων και κάποια καλώδια της ΔΕΗ, διακρίνω πολύ μακριά την κορυφή του Ταΰγετου και μεγάλο μέρος της οροσειράς του. Είναι ένας από τους λόγους που λατρεύω τα καλοκαιρινά πρωινά και σούρουπα εδώ, σε αυτό το μπαλκόνι. Όσοι διαβάζετε καιρό το blog μου ίσως έχετε μια ιδέα πόσα σημαίνει για εμένα ατό το βουνό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου προκαλούσε ένα δέος και κυρίως από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν κατάφερα να ανέβω στην κορυφή του και να παρακολουθήσω το μυστηριακό φαινόμενο της πυραμίδας. Για όσους ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα, έχω γράψει δύο άρθρα σχετικά με την ορειβασία μου εκεί και μπορείτε να τα διαβάσετε ΕΔΩ και ΕΔΩ.
Όταν έφτασα στο Βλαχιώτη πριν μία εβδομάδα το χιόνι στην κορυφή ήταν αισθητά περισσότερο, αλλά να που σε μόλις μερικές ημέρες αρκετό από αυτό έχει λιώσει, λόγω του πολύ καλού καιρού. Αυτή ακριβώς η άποψη μου θυμίζει εκείνη όταν βρισκόμουν κάτω από την κορυφή, κοντά στο καταφύγιο. Πω πω ένα ρίγος με πιάνει και μόνο στην ανάμνηση! Η παρακάτω φωτογραφία τραβήχτηκε εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη, λίγες ώρες πριν ανέβω στην κορυφή. Ήταν πανέμορφο απόγευμα με ένα έντονο γαλάζιο και ροζ στην ατμόσφαιρα. Καθώς αντίκρισα αυτή την άποψη του Ταΰγετου, ένιωσα μέσα μου μια μεγάλη αίσθηση δύναμης και χαράς!
Αφού βγήκα με τον τηλεφακό να τραβήξω τη θέα από το μπαλκόνι, σε καμία περίπτωση δεν θα έμενα μόνο σε αυτό. Με τη φωτογραφία είναι μέχρι να αρχίσω! Αν πιάσω την κάμερα στα χέρια μου, μετά χάνομαι για ώρες σε αυτό, ή τουλάχιστον μέχρι να πάψει να έχει ενδιαφέρουσες φωτιστικές συνθήκες. Και τα πορτρέτα με τηλεφακό είναι από τα αγαπημένα μου θέματα! Τα πιο εύκολα θύματα του στόχου μου ήταν τα πτηνά της γειτονιάς βεβαίως…
Η δεκαοχτούρα στις παρακάτω εικόνες ήταν αμέριμνη, καθώς στεκόταν μακριά μου πάνω στα καλώδια του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά δεν ξέρω τι συνέβη και ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε, μέσα στον φακό!
Αύριο θα επιστρέψω στο όμορφο Μαίναλο και την καθημερινότητα μου εκεί. Καθώς η άνοιξη κορυφώνεται έχω μια λαχτάρα να δημιουργήσω ξανά και νομίζω ότι η έμπνευσή μου επιστρέφει και πάλι! Κάνει τον κύκλο της κι αυτή μαζί με τις εποχές του χρόνου…
Θα τα που΄με πολύ σύντομα.
Αγκαλιές σε όλους!
