Η ώρα είναι έντεκα παρά το βράδυ. Όχι πολύ αργά, αλλά για εμένα που θέλω να ξυπνήσω στις πέντε το πρωί, πλησιάζει η ώρα για ύπνο. Η βόλτα μου ήταν μικρή αλλά ό,τι έπρεπε για να πάρω αέρα και να αποσυμπιεστώ. Συνάντησα κάποιους φίλους στο καφενείο και μετά περπάτησα μόνη μου στα διάφορα δρομάκια μέσα κι έξω από τη Στεμνίτσα. Το έντονο πράσινο χρώμα είναι τώρα στο πικ του, τα έλατα έχουν μαγευτικό άρωμα και τα πουλιά κελαηδούν δυνατά.

Περπάτησα στα στενά του οικισμού και πέρασα έξω από το σπίτι ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Η κυρία Βασιλική με ρώτησε το όνομά μου και ποια είναι η καταγωγή μου. Επίσης, ενδιαφέρθηκε να μάθει αν είμαι φοιτήτρια εδώ στη σχολή. Ήταν πολύ φιλική και με άφησε να φωτογραφίσω ανενόχλητη τα λουλούδια της, ενώ μου ευχήθηκε τα καλύτερα. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες και την αποχαιρέτησα κατηφορίζοντας προς το κέντρο. Ένα γλυκό και απολύτως χαλαρό απόγευμα.

Σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος, δεν ξέρεις τι μπορεί να συναντήσεις. Ειδικά αν πηγαίνεις για πρώτη φορά. Όπως συνέβη χθες, που με την παρέα μου συναντήσαμε ξαφνικά γύρω στα δέκα άλογα στη μέση του μονοπατιού. Ήταν λίγο περίεργα στην αρχή γιατί δεν ξέραμε αν τα τρομάξαμε ή πώς θα αντιδρούσαν. Η δουλειά που έκανα πριν λίγο καιρό σε ιππικό όμιλο, με βοήθησε να τα ηρεμήσω και να τα καθοδηγήσω να μας ανοίξουν χώρο στο μονοπάτι. Έπειτα ήταν πολύ φιλικά. Καθίσαμε και τα χαϊδεύαμε για περίπου δεκαπέντε λεπτά και οι φίλες μου τα τάισαν βερίκοκα. Αν δεν έπρεπε να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το χωριό, θα καθόμασταν εκεί μέχρι το σούρουπο. Ήταν χαλαρωτικό που περάσαμε χρόνο μαζί τους. Η επαφή με άλογα μπορεί να αποβεί θεραπευτική και παρά το μεγάλο και δυνατό σώμα τους, είναι ευγενικά και ήρεμα ζώα.

• 

• 

Σήμερα η Στεμνίτσα ήταν σε μεγάλο γιορτασμό για την 201ης Επέτειο της Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας. Πελοποννησιακή Γερουσία ονομάστηκε ο οργανισμός διοίκησης που συγκροτήθηκε από τους επαναστατημένους Έλληνες της Πελοποννήσου τον Μάιο του 1821, αμέσως μετά το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 και λειτούργησε μέχρι την κατάργησή της από την Β’ Εθνοσυνέλευση Άστρους, τον Απρίλιο του 1823. Ο οργανισμός αυτός άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι την το Σεπτέμβριο του 1821, όταν έπεσε η Τριπολιτσά. Στις 27 Μαΐου του 1821 μετακινήθηκε στη Μονή Χρυσοπηγής στη Στεμνίτσα. Η προσφορά του προς το αγωνιζόμενο τότε ελληνικό έθνος υπήρξε μεγάλη, καθώς απετέλεσε και την πρώτη Πολιτειακή διοίκηση στη δύσκολη περίοδο του ξεσηκωμού και την οργάνωση της Επανάστασης.

Στην πλατεία του χωριού τα τραπεζάκια γέμισαν από κόσμο, πέρασαν άλογα με ντυμένους τσολιάδες και αργότερα ο χορευτικός σύλλογος χόρεψε παραδοσιακούς χορούς. Επικρατούσε ευφορία και χαρά και πολλοί ήταν εκείνοι που αποθανάτιζαν τη στιγμή με κάμερες και κινητά τηλέφωνα.

Με τους συμφοιτητές μου καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και απολαύσαμε τη γιορτή, ενώ αργότερα σηκωθήκαμε και χορέψαμε μαζί με τους ντυμένους παραδοσιακά χορευτές ή άλλους κατοίκους του χωριού. Καλαματιανά και τσάμικα, οι πιο αντιπροσωπευτικοί χοροί της Πελοποννήσου. Η ζέστη όμως άρχισε να γίνεται να ανυπόφορη και έτσι δεν κράτησε πολύ το γλέντι. Όσο κράτησε όμως ήταν όμορφα.

Κάπως έτσι, άλλη μια μέρα πέρασε εδώ στο βουνό, με μουσική και χορό.

Όσο περνάει ο καιρός και μένω στον ίδιο τόπο με τους ίδιους λιγοστούς ανθρώπους, διαπιστώνω το εξής. Όλοι μας είμαστε εντελώς μοναδικοί. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία και έχει τους δικούς πόνους και αγωνίες και το δικό του φως. Αρχίζω να αισθάνομαι τους άλλους περισσότερο και τα ζώα επίσης.

Τη Δευτέρα το βράδυ καθόμασταν μεγάλη παρέα στο καφενείο “Η Γερουσία”. Κάποτε, τα σκυλιά του χωριού ήρθαν κοντά μας, ζητώντας λίγο φαγητό και χάδια. Η Χιονάτη (για την οποία έχω ξαναμιλήσει εδώ στο blog) μπλεκόταν ανάμεσα στα πόδια μας και κοιτούσε τις μπουκιές μας. Ξαφνικά, σε μια στιγμή, τους είδα όλους σαν ενέργεια και τη σκυλίτσα να είναι μέρος της ίδιας ενέργειας, δεν διέφερε σε τίποτα… Δεν διέφερε καθόλου, είμασταν όλοι μέρος του ίδιου πράγματος, ένα. Ήταν τόσο γλυκιά αίσθηση και ευγνωμονώ που μπόρεσα να έχω μια έκλαμψη από αυτή την πραγματικότητα. Να νιώθω τους γύρω μου ένα με εμένα. Είναι αρκετά προσωπική οπτική, οπότε δεν ξέρω αν το περιγράφω καλά για να το καταλάβετε, αλλά αυτά είναι τα πιο απλά λόγια που μπόρεσα να βρω. Όλοι ένα.

Το σεμινάριο που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση έλαβε τέλος και η βραδινή συγκέντρωση συνέβη και για να χαιρετίσουμε την καθηγήτρια που μας το έκανε. Ήταν και κάποιοι φίλοι της μαζί. Παίξαμε γκάιντα, μπουζούκι, κιθάρα και φλογέρα. Τραγουδούσαμε μέχρι τις τρεις το πρωί. Σιγά- σιγά κουραστήκαμε όλοι και κινήσαμε προς τα σπίτια μας, αφού όμως κουβεντιάσαμε λίγο και ανταλλάξαμε καληνύχτες.

Αυτές οι στιγμές είναι τόσο περίεργες… Απλώς συνειδητοποιείς αυτό που ισχύει πάντα, ούτως ή άλλως. Ότι δεν θα ξαναέρθουν, είναι μοναδικές και τις μοιράζεσαι με άλλους και αυτό τις κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερες, γιατί ξαφνικά η στιγμή μπαίνει σε περισσότερα υποσυνείδητα από το δικό σου… και είναι κάτι κοινό, μια κοινή ανάμνηση. Ο καθενας το ζει διαφορετικά βέβαια, αλλα η στιγμή είναι η ίδια σε υπαρξιακό επίπεδο. Σημασία έχει, μόνος ή με άλλους, να είσαι ξυπνητός. Αυτό αρκεί. Πφφ πάλι το φιλοσόφησα. Ελπίζω να μην σας κούρασα.

Αγκαλιές σε όλους!

Καλημέρα σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Σήμερα ξύπνησα στις πέντε το πρωί για λίγη γιόγκα και περπάτημα. Γύρω στις έξι και μισή ήμουν σε ένα σημείο κατάλληλο ώστε να βλέπω την ανατολή του ήλιου και το χωριό από κάτω. Ήταν πολύ όμορφη η θέα, η μυρωδιά, η σιωπή. Το φως του ήλιου μόλις ξεπρόβαλε από τις βουνοκορφές, μου έδωσε μεγάλη ενέργεια και χαρά! Από το σημείο αυτό μπορούσα να έχω μερική θέα και προς τον κάμπο. Ήταν τόσο τρυφερή η ύπαρξη με τα γλυκά χρώματα που είχε πάρει… Παράλληλα βρήκα την ευκαιρία να δοκιμάσω ένα time lapse video, καθώς ο ήλιος κατακτούσε χώρο στον ουρανό.

Να έχετε μια υπέροχη Τετάρτη!

Σήμερα αισθάνθηκα ότι κοντεύει ένας χρόνος από όταν ήρθα για πρώτη φορά στη Στεμνίτσα, τον περασμένο Αύγουστο. Στην πλατεία τα δέντρα είναι ανθισμένα και υπάρχουν κάτοικοι και τουρίστες στα καφενεία. Και η μυρωδιά του βουνού πάντα στο πικ της. Δεν χορταίνω τα πρωινά και τα σούρουπα. Είναι μαγεία και μεγάλη τύχη να ξυπνάω και να κοιμάμαι εδώ. Και κάπως έτσι κυλάνε οι μέρες και οι στιγμές. Πόσες από αυτές είναι στιγμές συνειδητοποίησης; Σε μια στιγμή, μπορείς να αγγίξεις την αιωνιότητα.