Το απόγευμα της Τρίτης οδηγήσαμε μέχρι το Καταφύγιο Άγριας Ζωής: Αρκουδόρεμα – Χαλίκι. Πρόκειται για ένα εθνικό πάρκο απαράμιλλης ομορφιάς. Για το μέρος αυτό είχα ακούσει πολλές φορές πόσο όμορφο είναι και ότι αξίζει να το επισκεφθεί ένας γνήσιος φυσιολάτρης. Επομένως, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα με τα σημεία που θα εξερευνούσαμε. Στην αρχή δεν είχαμε χάρτη, αλλά ούτε και σήμα ή ίντερνετ. Έτσι πήγαμε λίγο ψάχνοντας, με αποτέλεσμα να πάρουμε λάθος δρόμο μέσα στο δάσος. Στην πραγματικότητα μετά από λίγο δεν υπήρχε καν δρόμος ή μονοπάτι καθώς ήμασταν σε μια πλαγιά που δεν φαινόταν να έχει πατηθεί πρόσφατα από ανθρώπους. Ευτυχώς καταλάβαμε σχετικά γρήγορα ότι δεν οδηγεί πουθενά η πεζοπορία μας, όταν πλέον η πλαγιά ήταν ακατόρθωτο να περπατηθεί λόγω της κλίσης της. Έτσι, πήραμε σιγά – σιγά τον δρόμο της επιστροφής, καθώς άρχιζε να πέφτει η νύχτα. Η κούραση που επήλθε ήταν αρκετά έντονη, αλλά και πάλι είδαμε πολύ όμορφα τοπία και δέντρα που έδειχναν πολύ παλιά και αγνά.
Ήταν σίγουρο ότι θα επιστρέφαμε σε αυτό το ονειρικό δάσος, επειδή ήταν αυτό που χρειαζόμουν για τις φωτογραφίες που ήθελα να τραβήξω. Το επόμενο πρωί λοιπόν, μας βρήκε ξανά στο πάρκο, αυτή τη φορά όμως κινηθήκαμε πάνω σε χωματόδρομο που βρήκαμε πλάι της ασφάλτου, προς Λιμποβίσι. Το δάσος αυτό ήταν τόσο φιλόξενο. Το πρωινό φως περνούσε αμυδρά ανάμεσα από τα φύλλα των δέντρων. Σπασμένα κλαδιά στο έδαφος, βρισκόντουσαν εκεί για πολύ καιρό, οπότε είχαν αρχίσει να παραδίδονται στα αχόρταγα βρύα, τα οποία σε τεράστιες ποσότητες κάλυπταν το έδαφος. Η μυρωδιά αυτού του δάσους ήταν κάτι καινούριο! Τόσο υπέροχα έντονη που την πρόσεξε και ο αδερφός μου. Καταλάβαμε ότι υπήρχε υγρασία στο σημείο αυτό. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή και όταν τα γυμνά μου πόδια άγγιξαν το μαλακό έδαφος, ευχαρίστηση αναγεννήθηκε μέσα μου. Επιτέλους, τράβηξα φωτογραφίες που ονειρευόμουν εδώ και μήνες! Αυτό ήταν το μέρος. Το μόνο που έλειπε ήταν το νερό. Η κοίτη του ρέματος ήταν εμφανής και λογικά τον χειμώνα που βρέχει πολύ εδώ, θα κατεβάζει μπόλικο νερό. Χθες όμως δεν υπήρχε καθόλου. Σίγουρα αξίζει να επιστρέψω εδώ μετά από μερικούς μήνες για να δω και την χειμερινή εικόνα του ρέματος.
Μετά οδηγήσαμε προς την Ελάτη για να σταματήσουμε σε ένα άλλο μέρος, το οποίο βρίσκεται στη βασική αρτηρία του Menalon Trail και αρκετά κοντά στον δρόμο. Ένα μονοπάτι δίπλα από ένα ρυάκι το οποίο είχε λίγο νερό και σε μερικά μόνο σημεία. Είχε μεσημεριάσει και αποφασίσαμε να φάμε δίπλα στο νερό. Λίγες τομάτες και αγγούρια, αυγά και παξιμάδια ολικής άλεσης. Λιτό γεύμα που όμως κάλυψε την πείνα μας. Μετά από αυτό το διάλειμμα επιστρέψαμε στη βάση μας, στη Στεμνίτσα.
Τελικά, ήταν μια γεμάτη και φανταστική μέρα που δεν θα ξεχάσω!
