Καλημέρα σε όλους εκεί έξω!
Σαν να μην έφταναν οι καύσωνες και οι πολυάριθμες φωτιές που κατέκλυσαν τη χώρα, αυτές τις μέρες βροχές και πλημμύρες έχουν προκαλέσει ανυπολόγιστες ζημιές σε διάφορες τοποθεσίες. Είναι λες και κάποιο σκοτεινό κάρμα ξεπληρώνεται… Όμως παρά τις κακουχίες που περνά ο τόπος, προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη. Ελπίζω σύντομα να βγούμε όλοι μαζί στο φως πιο δυνατοί και σοφοί. Η χαρά, η αγάπη και κυρίως η εμπιστοσύνη προτιμώ να φωλιάζουν στην καρδιά μου ειδικά τώρα, αλλά και κάθε στιγμή.
Στο Μαίναλο ο Σεπτέμβριος έκανε δυναμικά την είσοδό του με ήπιες αλλά συνεχείς βροχές και ομίχλες. Και θα τολμήσω να πω ότι έχει αρχίσει να ξυπνάει μια χριστουγεννιάτικη διάθεση μέσα μου. Έξω από το παράθυρο του καινούριου σπιτιού μου βλέπω το βουνό και ένα μέρος της Βυτίνας, ποτισμένα με αυτό το κινηματογραφικό μπλε φως. Η θερμοκρασία ορισμένα βράδια πλησίασε τους 10°C και είδα μια καμινάδα στη γειτονιά να καπνίζει. Σύντομα ίσως ανάψω κι εγώ το τζάκι, αν οι θερμοκρασίες συνεχίσουν να είναι τόσο χαμηλές, αν και αμφιβάλλω. Τις μέρες που δεν εργάζομαι, μαζεύω όσο μπορώ το σπίτι και διαβάζω βιβλία στην καινούρια μου καρέκλα, κοντά στο παράθυρο.
Είναι αρκετές εργασίες που πρέπει να γίνουν στο σπίτι ακόμη. Μόλις σοβατίστηκαν μερικοί εξωτερικοί τοίχοι και τα πατζούρια ακόμη δεν έχουν εγκατασταθεί. Όμως σιγά- σιγά όλα θα γίνουν. Προς το παρόν αυτό που σκέφτομαι είναι το ταξίδι που θα κάνω σε ένα νησί του Αιγαίου σε δύο μέρες! Ναι η στιγμή για τις μικρές διακοπές μου έφτασε! Είναι γεγονός ότι δεν κατάφερα φέτος το καλοκαίρι να κάνω ούτε μία βουτιά σε θαλασσινό νερό, τώρα όμως θα έχω την ευκαιρία. Σχετικά με αυτό θα σας πω στο επόμενο άρθρο.
Αυτή την περίοδο ομολογώ πως μάλλον έχω λίγο άγχος για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα σχετικά με τα καλλιτεχνικά projects που θέλω να υλοποιήσω. Έχουν πέσει πολλά μαζί και όλο υπενθυμίζω στον εαυτό μου να μην βιάζεται, πως όλα θα έρθουν στην ώρα τους, να έχω υπομονή και επιμονή. Είμαι σε αυτό το νέο ξεκίνημα και τα πράγματα φαίνεται πως θέλουν τον χρόνο τους για να πα΄ρουν μια ροή… Αλλά τη νιώθω να έρχεται.
Χθες πήρα το αυτοκίνητο και οδήγησα μέσα στο δάσος. Η επαφή με τη φύση μόνη μου μέσα στη σιωπή είναι κάτι που είχα καιρό να μου προσφέρω… Στην αρχή δεν είχα όρεξη, ήθελα να το αναβάλλω και ως συνήθως είχα γεμίσει τη λίστα με όσα πρέπει να γίνουν μέσα στη μέρα και έλεγα ότι δεν προλαβαίνω… Έψαχνα δικαιολογίες λέγοντας ψέματα στον εαυτό μου ότι πρέπει να τρέξω να ασχοληθώ με όλα τα άλλα εκτός από εμένα. Όμως σε μια στιγμή απλά τα έκλεισα όλα, ντύθηκα, πήρα την κάμερα και βγήκα στους δρόμους. Πάντα υπάρχει τρόπος και χρόνος πού και πού να σταματάω και να στρέφομαι μέσα μου…
Για ένα διάστημα θα έχει αυτά τα μελαγχολικά σούρουπα του Σεπτέμβρη, με την χαρακτηριστική ηχώ του καλοκαιριού. Είναι λες και όλα τα πλάσματα ερωτεύονται κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου και θέλω να συμμετέχω σε αυτό όσο γίνεται, πριν φτάσει ο χειμώνας και όλα πέσουν σε βαθύ ύπνο… Ο Αύγουστος πέρασε σαν νερό και δεν έκανα ούτε μια εξόρμηση στη φύση. Όμως θα προσπαθήσω να μην συμβεί το ίδιο με τους μήνες του φθινοπώρου.
Ήθελα απλώς να σας πω ένα γεια και να σας δώσω μια γεύση από το πώς κυλούν οι μέρες εδώ. Έχω τραβήξει πολλά πλάνα για να ετοιμάσω ένα vlog όπου θα σας εξηγώ περισσότερα. Αλλά έχει πολλή δουλειά και δεν ξέρω πότε θα είναι έτοιμο, ελπίζω μέσα στον Οκτώβριο.
Μέχρι το επόμενο άρθρο σας στέλνω μια ζεστή αγκαλιά!
