Είναι αρκετές μέρες τώρα, στην αρχή του Φεβρουαρίου, όπου έπεσε το πρώτο αρκετό χιόνι στη Στεμνίτσα και ήταν μια στιγμή που περίμενα ίσως από πέρυσι την άνοιξη. Είναι ορισμένα φωτογραφικά projects που έχω οραματιστεί, αλλά χρειάζομαι το σωστό set, φως, χιονισμένο δάσος, μοντέλο κτλ. Αυτό συμβαίνει αρκετά στο μυαλό μου όταν πρόκειται για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου. Για χρόνια ολόκληρα μπορεί να έχω ιδέες σχετικά με dance performance art, φωτογραφία, δημιουργία βίντεο ή ζωγραφική και απλώς να πρέπει να περιμένω τις κατάλληλες συνθήκες για να το εκτελέσω. Θέλει υπομονή και εμπιστοσύνη στο όραμα.
Μία από εκείνες τις μέρες με χιόνι είχα ζητήσει από τη συμφοιτήτριά μου Δέσποινα να κάνει το μοντέλο για μια φωτογραφική ιδέα που είχα. Έτσι ξεκινήσαμε για το δάσος, περίπου είκοσι λεπτά με τα πόδια από το χωριό. Μέχρι να φτάσουμε ο ήλιος είχε βγει και αρκετό χιόνι είχε λιώσει και επιπλέον δεν είχαμε προλάβει να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Επομένως οι εικόνες που πήραμε στα χέρια μας είναι μόνο μια πρώτη προσέγγιση αυτού που έχω στο μυαλό μου. Ελπίζω όμως ο Μάρτιος να μας φέρει κι άλλο χιόνι για να έχω ξανά την ευκαιρία για κλικ σε λευκά τοπία.
Μεγάλη πηγή έμπνευσης στη δουλειά μου αποτελεί η αρχαία ελληνική (και όχι μόνο) μυθολογία. Έτσι όπως στεκόταν το κορίτσι μπροστά στον φακό, με περέπεμψε έντονα στις Νύμφες. Έχω ξαναγράψει για αυτές σε άλλο άρθρο το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ: ΝΥΜΦΕΣ. Μία ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι οι Νύμφες χωρίζοντας σε κατηγορίες, όπως τα Ξωτικά στην σκανδιναβική και αγγλοσαξονική μυθολογία. Μία από τις κατηγορίες ήταν οι Αμαδρυάδες (ή Δρυάδες), το όνομα των οποίων σημαίνει δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα.
Πεύκα, έλατα και δρύες άρχιζαν να μεγαλώνουν τη στιγμή που άρχιζε η ζωή μιας Αμαδρυάδας. Ήταν δέντρα ιερά με μεγάλη διάρκεια ζωής και γι’ αυτό οι υλοτόμοι απαγορευόταν να τα κόψουν. Όταν επρόκειτο να πεθάνει κάποια Νύμφη, προηγουμένως πέθαινε (μαραινόταν) το δέντρο της στη γη. Κάποτε μια Νύμφη, εκεί που χόρευε με τις όμοιές της, χλόμιασε παρατηρώντας τη βελανιδιά της να κουνιέται, τότε γεμάτη ανησυχία άφησε το χορό και σύντομα η φλούδα του δένδρου μαράθηκε, έπεσαν τα κλαδιά και ταυτόχρονα η ψυχή της Νύμφης πέταξε, αποχαιρετώντας το φως του Ήλιου.
Είναι όμορφο το πώς οι άνθρωποι ήταν συνδεδεμένοι με τη φύση στο παρελθόν, σε όλους τους πολιτισμούς. Το γεγονός ότι κατανοούσαν ότι ήταν μέρος της υπόλοιπης πλάσης και άρα πρέπει να τη σέβονται για να ευημερούν. Νομίζω ότι όσο εξελίσσεται ο άνθρωπος φεύγει από τη φύση του, αλλά ταυτόχρονα αυτό οδηγεί στα προβλήματά του. Είμαστε τραγικό ον εδώ που τα λέμε… Πραγματική εξέλιξη ίσως να ήταν το ότι όσο κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν, τόσο να καταλήγουμε στο ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα. Έτσι να αποδεχόμαστε τα πάντα γύρω μας, με εμπιστοσύνη, χωρίς να θέλουμε πάντα να τα εξηγήσουμε. Αλλά είπαμε… η τραγικότητα του ανθρώπου…
Το μοντέλο μου ήταν υπέροχο και υπομονετικό, αν και σχεδόν ξυπόλυτη και παγωμένη έκανε ό,τι της ζητούσα και η διάθεσή της παρέμεινε ανεβασμένη.
Σε ευχαριστώ Δεσποινάκι!
Και εδώ με βλέπετε στην προσπάθειά μου να ρίξω μία χιονόμπαλα στην Αθηνά που στεκόταν λίγα μέτρα πιο μακριά. Τώρα βλέπω ότι η Δέσποινα εδώ είναι όντως σαν νεράιδα του χειμώνα έτσι όπως κρατάει το χιόνι.
Θα επιστρέψω σύντομα στο αγαπημένο δασάκι έξω από τη Στεμνίτσα. Είναι το ησυχαστήριό μου άλλωστε.
