Σήμερα το πρωί ξύπνησα από έναν περίεργο ήχο, τον οποίο ονειρευόμουν, αλλά μόλις άνοιξα τα μάτια μου φάνηκε σαν κάτι να περνούσε έξω από το σπίτι, ίσως αυτοκίνητο… Είδα το ρολόι και ήταν πέντε παρά δέκα. Λίγα λεπτά δηλαδή, πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Χαμογέλασα και είπα καλημέρα. Μετά από λίγες στάσεις yoga και μερικές ασκήσεις ενδυνάμωσης, βγήκα έξω για να προλάβω την ανατολή.
Κάθε φορά που στέκομαι ψηλά και αντικρίζω το χωριό, τα βουνά και τα δέντρα, πάντα η αίσθηση είναι καινούρια και ποτέ δεν το βαριέμαι. Μια μαγεία πρέπει να τυλίγει αυτό το μέρος, δεν εξηγείται αλλιώς. Μια μαγεία… Ίσως φταίνε οι Νύμφες. Τα χρώματα και το φως ήταν πανέμορφα λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος και στο θέαμα, φούσκωνα από χαρά! Ήθελα να τα χωρέσω όλα στην αγκαλιά μου και να τα κρατήσω εκεί μέσα.
Πήρα αρκετό χρόνο και παρατήρησα τα σπιτάκια, τα έλατα στο βάθος και τον ουρανό. Μπορούσα να δω το σπίτι μου από εκεί πάνω. Οι πλαγιές λουζόντουσαν στο φως του ήλιου που έπεφτε πίσω από τις βουνοκορφές. Υπάρχει κάτι στα πρωινά, που μετά χάνεται κάπως. Αυτή η αίσθηση μυστηρίου και αφύπνισης της ύπαρξης. Μου δίνει μεγάλη ενέργεια και διάθεση να ξεκινήσω δυναμικά τη μέρα.
Μετά από λίγο, ο ήλιος φάνηκε πάνω από την κορυφή και το τοπίο ξεκίνησε να αλλάζει. Το φως άρχισε να τα καταπίνει όλα, αλλά και να τα ζωντανεύει. Κι εγώ ήμουν μαζί με τα υπόλοιπα πλάσματα σε αυτή τη μοίρα. Δεν μπορούσα εύκολα να κοιτάξω απευθείας τον ήλιο, έπαιρνα όμως ζωή από αυτόν. Έκλεισα λοιπόν τα μάτια και αφέθηκα στο θεραπευτικό άγγιγμα των ηλιαχτίδων.
Αγαπώ πολύ αυτή τη φούστα. Την αγόρασα από ένα κατάστημα vintage στη Βαρκελώνη. Πώς βρέθηκε άραγε εκεί; Ποια την φορούσε πριν από εμένα; Έχει ιστορία αυτή η φούστα και ένα αυθεντικό παλιομοδίτικο ύφος, με τα κουμπιά μπροστά σε όλο το μήκος. Τα όμορφα μοτίβα λουλουδιών μου προκαλούν ευχάριστη διάθεση και όταν φυσάει, το ύφασμα ανεμίζει πολύ χαριτωμένα.
Πριν φύγω από εκεί, το βλέμμα μου στάθηκε ξανά στις πλαγιές και στο πώς έπεφτε το φως πάνω στα έλατα. Έκρυψα με τα δάχτυλα το σώμα του ήλιου και κοίταξα ξανά κάνοντας κάδρο με τα χέρια μου. Και τότε είπα “Ναι αυτό είναι!”. Τοποθέτησα τον τηλεφακό στην κάμερα και τράβηξα το κάδρο που είχα σχεδιάσει. Η μαγεία συνεχίστηκε και εγώ χαμογελούσα απολαμβάνοντας αυτό που συνέβαινε και που κάθε δευτερόλεπτο άλλαζε μορφή, ώσπου σιγά- σιγά χανόταν.
