δάσος Αρχεία - Σελίδα 2 από 7

Ηλιοβασιλέματα Ιουλίου

3 Ιουλίου 2023 /

Καλό μήνα και καλή εβδομάδα σε όλους όσους διαβάζουν αυτό το post!
Ελπίζω να περάσατε όμορφα το Σαββατοκύριακό σας, κατά τη διάρκεια του οποίου μπήκαμε επίσημα στην καρδιά του καλοκαιριού, τον Ιούλιο.
Το Σάββατο πήραμε το αυτοκίνητο του Ηλία με σκοπό να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα με θέα τις πλαγιές του Μαινάλου. Λόγω κάποιων δικών μου υποχρεώσεων καθυστερήσαμε να φύγουμε… Γνωρίζαμε μόνο στο περίπου που θέλαμε να πάμε, οπότε στην αγωνία να προλάβουμε τη δύση, προστέθηκε ένας εξερευνητικός χαρακτήρας στην εξόρμηση σχετικά με το ποιο ήταν το καλύτερο μέρος για να παρκάρουμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα είχα προσέξει ότι το ηλιοβασίλεμα φαίνεται πανέμορφα πάνω από τη Βυτίνα, ένα μεγάλο κοντινό χωριό, που οι περισσότεροι μάλλον γνωρίζετε. Πιο συγκεκριμένα έπρεπε να ανηφορίσουμε τον δρόμο προς το Χιονοδρομικό Κέντρο και να αναζητήσουμε εκεί κάποιο πλάτωμα για στάθμευση.

Καθώς οδηγούσα ο ήλιος εξαφανίστηκε πίσω από το βουνό και έμοιαζε σαν να είχε χαθεί κάθε ελπίδα να προλάβουμε, αλλά μέσα μου είχα μια αίσθηση ότι ίσως και να τα καταφέρουμε δεδομένου του υψόμετρου που θα ανεβαίναμε. Τελικά καθώς μπαίναμε στον δρόμο για το Χιονοδρομικό, ο κατακόκκινος ήλιος έκανε την εμφάνισή του μέσα από τους καθρέφτες του αυτοκινήτου. Βρήκαμε γρήγορα μια θέση και το ίδιο γρήγορα αποφασίσαμε πού θα στήναμε το τρίποδο. Παίζαμε πραγματικά με τα δευτερόλεπτα. Θα έχετε προσέξει πόσο γρήγορα χάνεται ο ήλιος στον ορίζοντα όταν θέλει κανείς να παρακολουθήσει ένα ηλιοβασίλεμα… Όπως και να ‘χει το σημαντικό είναι ότι προλάβαμε και δεν θα προσπαθήσω με λέξεις να σας περιγράψω αυτό που είδαμε με τα ματιά μας. Ελπίζω οι εικόνες να δίνουν την καλύτερη δυνατή περιγραφή.

Ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής. Οι κορυφογραμμές έμοιαζαν με τα κύματα βαθιάς θάλασσας, στα χρώματα όμως της φωτιάς. Αμέσως μετά τη δύση του ηλίου, κάτι μεταξύ γαλάζιου και ροζ απλώθηκε στον καμβά και όλα μεταμορφώθηκαν. Παρακάτω βλέπετε μερικές προσπάθειες αυτοπορτρέτου, που όμως δεν μπορώ να πω να ότι είναι απολύτως πετυχημένες, παρόλα αυτά έχω την ανάμνηση…

Έπειτα ήταν η σειρά για τον άλλο πρωταγωνιστή του σόου, τη σελήνη. Σαν σε κινηματογραφικό σκηνικό σταματήσαμε το αυτοκίνητο πάνω στον δρόμο, σε χαμηλότερο υψόμετρο. Πίναμε ζεστό καφέ φίλτρου από το θερμός και τρώγαμε ροδάκινα όσο απολαμβάναμε την καλοκαιρινή αίσθηση στον αέρα… Σήμερα είναι πανσέληνος, οπότε το φεγγάρι που αντικρίσαμε προχθές ήταν σχεδόν γεμάτο.

Είναι διαφορετική η ενέργεια της σελήνης από εκείνη του ήλιου. Ο ήλιος δίνει τη ζωή, αλλά εκείνη έχει κάτι το μυστηριακό. Και φυσικά, μαζί με τον ήλιο, η σελήνη επηρεάζει το υδάτινο στοιχείο πάνω στη Γη λόγω βαρύτητας. Δεν μου φαίνεται παράλογη η άποψη ότι με παρόμοιο τρόπο επηρεάζει και τα διάφορα υγρά που έχουμε στον οργανισμό μας σε μεγάλες ποσότητες. Όλα συνδέονται μεταξύ τους με κάποιον τρόπο, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Τι λέτε κι εσείς;

Αφού μείναμε μέχρι να σκοτεινιάσει εντελώς και άναψαν τα φώτα της Βυτίνας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Κάπως έτσι άλλο ένα απόγευμα καλοκαιριού πέρασε εδώ στο βουνό.

Σας ευχαριστώ που ήσαστε εδώ. Μέχρι το επόμενο άρθρο να φροντίζετε τους εαυτούς σας και να χαμογελάτε.

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Μια νέα αρχή είναι μπροστά!

28 Ιουνίου 2023 /

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Τα μαθήματα στη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας ολοκληρώθηκαν και ένας κύκλος έχει σχεδόν κλείσει οριστικά, αν εξαιρέσουμε την πρακτική άσκηση που απαιτείται για να πάρουμε το πτυχίο μας. Σε αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σας μερικά highlights από τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη σχολή.

Στις 9 Ιουνίου είχαμε το τελευταίο μάθημα σχεδίου με τον Φώτη Κολοκυθά. Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που λέγαμε από το πρώτο έτος, να πραγματοποιηθεί το μάθημα στον Λούσιο ποταμό. Εκεί συζητήσαμε για το κόσμημα, το σχέδιο και γενικά την τέχνη. Πέρα από αυτό όμως κάποιοι βουτήξαμε για πρώτη φορά στα παγωμένα νερά του ποταμού. Χρειάζεται προσοχή αν δεν είστε συνηθισμένοι, γιατί από την πολύ χαμηλή θερμοκρασία του νερού μπορεί να κοπεί η αναπνοή σας. Κατά τα άλλα είναι μια άκρως αναζωογονητική εμπειρία και παρόλο που ήταν κρύο το νερό, μόλις βγήκα από αυτό ένιωθα πιο ξύπνια από πριν και ζεστή σε όλο το σώμα μου. Μετά τη βουτιά δοκίμασα για πρώτη φορά το sklackline που είχε φέρει μαζί του ο Φώτης, και μου είπε ότι τα πήγα εξαιρετικά για αρχάρια. Απόλαυσα την προσπάθεια να ισορροπώ στο σχοινί με τον παφλασμό του νερού στα βράχια για ηχητική συντροφιά.

Στις 11 του μήνα μετά την γιορτή της Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας στην πλατεία της Στεμνίτσας, με την Αθηνά και τον Ηλία πήραμε το αυτοκίνητο και κάναμε μια τεράστια βόλτα περνώντας από έξι χωριά του Μαινάλου. Μεταφερθήκαμε από τη μία άκρη του βουνού στην άλλη και έτσι συναντήσαμε διαφορετικές καιρικές συνθήκες. Η μουσική έπαιζε δυνατά στα ηχεία, σταματήσαμε σε μερικά καφέ, ρεμβάσαμε σε θέες και τρέξαμε προς το ουράνιο τόξο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις βόλτες με το αυτοκίνητο και την συντροφιά των ΄δυο καλών μου φίλων. Είναι ανεκτίμητες!

Στις 23 του μήνα δώσαμε τα δύο τελευταία μαθήματα της εξεταστικής. Το ίδιο βράδυ οι τελειόφοιτοι της σχολής κάναμε ένα μικρό πάρτι στο προαύλιο. Είχε ποτά, σνακς, χορό και… πολλή συγκίνηση! Αποχαιρετήσαμε ο ένας τον άλλο και τραβήξαμε αναμνηστικές φωτογραφίες. Είμαι ευγνώμων για αυτό το έτος, τις στιγμές που περάσαμε μαζί και όσα μάθαμε για τους εαυτούς μας. Καλή τύχη σε όλους εύχομαι και εις το επανιδείν, εδώ στη Στεμνίτσα ή οπουδήποτε αλλού!

Την επόμενη κιόλας μέρα οι περισσότεροι αναχώρησαν οριστικά, ανάμεσα σε αυτούς και η αγαπημένη μου Αθηνά… Ανταλλάξαμε κάποια δώρα και ευχαριστήσαμε η μία την άλλη για όλα όσα περάσαμε παρέα εδώ στο μικρό χωριό στο βουνό. Τις επόμενες μέρες έφυγαν και οι περισσότεροι άλλοι. Κάποιοι λίγοι έμειναν μόνιμα. Ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ…

Νέα πράγματα έχουν αρχίσει να συμβαίνουν στη ζωή μου, τα οποία θα μοιραστώ μαζί σας σε επόμενες αναρτήσεις… Και πάνω που κλείνει ένας κύκλος και ένας άλλος ανοίγει, όταν γύρισα στο σπίτι μετά από τρεις μέρες, που έλειπα λόγω εκλογών, ο χώρος κοντά στο ψυγείο μύριζε φοβερά. Κάτι δεν πήγαινε καλά και ένιωθα την ενέργεια μέσα στο σπίτι μου ανυπόφορη. Ο Ηλίας με βοήθησε να εντοπίσουμε το πρόβλημα και ήταν κάποια στάσιμα νερά που μάζευε για καιρό το ψυγείο σε ένα ειδικό πιατάκι για να μην μένουν στον χώρο των τροφίμων. Το καθαρίσαμε τόσο καλά μέσα και έξω που στο τέλος έμοιαζε με καινούριο! Είναι ώρα να φύγει το παλιό, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για το καινούριο. Το ψυγείο ήταν η απόλυτη μεταφορά αυτής της γενικότερης αίσθησης.

Το σίγουρο είναι ότι μια νέα αρχή είναι μπροστά μας και ανυπομονώ για αυτό το καλοκαίρι αλλά και το υπόλοιπο 2023. Μέχρι τώρα είχε δοκιμασίες και μαθήματα που όμως με έχουν φέρει εδώ που είμαι σήμερα και αυτό είναι υπέροχο! Είμαι έτοιμη για ό,τι φέρει η ζωή! Έτοιμη να τρέξω προς την κατεύθυνση που πάντα εγώ όριζα παρά τις προκλήσεις. Γεμάτη ενθουσιασμό για τη φύση, το Μαίναλο, τη ζωή και όλα όσα ξεδιπλώνονται καθημερινά μπροστά στα μάτια μου!
Ελπίζω να είστε κι εσείς!

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Πεζοπορία στoν κάμπο της Πιάνας

6 Ιουνίου 2023 /

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες το μοτίβο του καιρού ήταν ηλιοφάνεια και λίγη ζέστη μέχρι το μεσημέρι και μετά συννεφιά και βροχές. Ήταν ένα μοτίβο που δεν άρεσε στους περισσότερους εδώ, καθώς αποζητούμε επιτέλους πιο θερμές ημέρες και καλό καιρό για εξορμήσεις στο ανθισμένο δάσος. Παρόλα αυτά χαίρομαι για το νερό που έριξε τον τελευταίο καιρό γιατί είναι πολύ χρήσιμο και σημαντικό για τη φύση, λίγο πριν το καλοκαίρι. Ένα από αυτά τα πρωινά με ηλιοφάνεια αποφασίσαμε με την Αθηνά και τον Ηλία ότι είχαμε ανάγκη από μια βόλτα στη φύση και μια εξερεύνηση της ευρύτερης περιοχής.

Πρώτος σταθμός, το Ροεινό, ένα χωριό το οποίο βρίσκεται κάτω από την κορυφή Αϊντίνη και που αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι δεν πρέπει να μετρά πάνω από 30 – 40 κατοίκους. Το όνομα του χωριού είναι ένας εύηχος αναγραμματισμός της λέξης Ορεινό. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1100 μέτρων και απέχει 4 χλμ. από τον κεντρικό δρόμο μετά τη Βυτίνα και 19 χλμ. από την Τρίπολη. Μείναμε εκεί πολύ λίγο καθώς το χωριό έμοιαζε εγκαταλειμμένο και το καφενείο στην πλατεία ήταν κλειστό.

Πηγή: topguide.gr

Η πλατεία ήταν πολύ γλυκιά και κάτω από το μεγάλο πλατάνι υπήρχαν δύο μεγάλες πινακίδες με οδηγίες για τα πεζοπορικά μονοπάτια που περνούν από εκεί. Θέλω πολύ να ξαναπάω στο χωριό αυτό και να περπατήσω το μονοπάτι προς την κορυφή Αϊντίνη και προς άλλα σημεία που σημείωσα στον χάρτη. Το Μαίναλο είναι τόσο όμορφο και νομίζω ότι η εξερεύνησή του δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ, πάντα κάτι καινούριο υπάρχει και αυτό το κάτι είναι διαφορετικό κάθε εποχή του χρόνου!

Επόμενος σταθμός ένα ιστορικό χωριό, η Πιάνα, το οποίο βρίσκεται κοντά στα ερείπια της αρχαίας πόλης Διπαία. Το όνομά της συνδέεται με τον μυθικό θεό Πάνα. Στην πλατεία δεσπόζει η εκκλησία του αγίου Γεωργίου, η οποία είναι αρχιτεκτονικού ρυθμού τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο και διαθέτει δύο επιβλητικά πετρόκτιστα καμπαναριά. Το περιμετρικό προαύλιό της μας πρόσφερε πανοραμική παρατήρηση του φυσικού τοπίου.

Πηγή: Wikipedia

Στην πλατεία οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας “Πάνας” μας είπαν λίγα λόγια για το χωριό τους και μας παρακίνησαν να περπατήσουμε το όμορφο μονοπάτι στον κάμπο της Πιάνας που φτάνει ως τις πηγές του ποταμού Ελισσώνα. Στο βουνό που βρίσκεται πάνω από τις πηγές του Ελισσώνα και φέρει το όνομα “Πιανοβούνι” βρίσκεται η επονομαζόμενη σπηλιά του θεού Πάνα. Αυτή η περιοχή της Φαλάνθου πήρε το όνομά της από τον αδάμαστο και γονιμοποιό θεό της βλάστησης και της ζωής. Ο τοπικός μύθος θέλει τον τραγοπόδαρο Θεό Πάνα να κατοικεί στη σπηλιά αυτή και με τη φλογέρα του να πλημμυρίζει με ήχους την πανέμορφη χαράδρα των πηγών του Ελισσώνα.

Ξεκινώντας για τις πηγές του ποταμού σκεφτόμασταν ότι πρόκειται μόνο για 20 λεπτά, όπως μας είχαν πει, τελικά όμως ήταν παραπάνω, γύρω στο μισάωρο. Τα νερά του Ελισσώνα αναβλύζουν από τις πηγές στους πρόποδες του Πιανοβουνίου και δίνουν ζωή στους λιγοστούς πια κατοίκους της περιοχής που καλλιεργούν τη γη ή εκτρέφουν τα ζώα τους. Σημαντικό μέρος του νερού των πηγών του Ελισσώνα αξιοποιείται για την ύδρευση των κατοίκων της Τρίπολης. Στα μέσα περίπου του κάμπου της Πιάνας, τα νερά του ποταμού χάνονται μέσα στη γη και πιστεύεται πως ξανακάνουν της εμφάνιση τους στην περιοχή της Μεγαλόπολης. Κατά μήκος των κοιτών του ποταμού Ελισσώνα λειτουργούσαν παλιότερα δώδεκα πέτρινοι νερόμυλοι για το άλεσμα δημητριακών και έξι νεροτριβές για το πλύσιμο ρούχων. Συναντήσαμε μερικά από αυτά τα κτίσματα κάποια σε καλή και άλλα σε ερειπιώδη κατάσταση.

Ο σκύλος της ταβέρνας μας έκανε συντροφιά σε όλο το πεζοπορικό μας ταξίδι, αν και φαινόταν ότι δεν πατούσε καλά το ένα του πόδι. Δεν γνωρίζαμε το όνομά του, έτσι τον ονομάσαμε Δία. Ήταν πραγματικά αξιόπιστος συνοδός βουνού, σταματούσε όταν σταματούσαμε να ξαποστάσουμε και κρατούσε ένα καλό τέμπο σε όλη τη διαδρομή και φυσικά γνώριζε το μονοπάτι. Κατά κύριο λόγο η βλάστηση ήταν θαμνώδης και διάφορα αρώματα από μυρωδικά και λουλούδια αναδύονταν στον αέρα.

Όταν φτάσαμε στις πηγές απολαύσαμε τη δροσιά και τον ήχο του ποταμού. Ο Ηλίας και ο Δίας έκαναν μια βουτιά όσο εγώ με την Αθηνά ξεκουραζόμασταν στα βράχια. Και τότε ήταν που ξεκίνησε να ψιχαλίζει. Δεν καθίσαμε πολλή ώρα εκεί καθώς ανησυχούσαμε για το αν θα δυνάμωνε η βροχή. Η βλάστηση κοντά στο ποτάμι έμοιαζε περισσότερο σε ένα τροπικό δάσος και η ασθενής βροχόπτωση έκανε αυτή την αίσθηση ακόμη πιο έντονη. Μικρές μπλε πεταλούδες χόρευαν πετώντας γύρω μας σε εκείνο το σημείο.

Στην επιστροφή αποφασίσαμε αντί να διασχίσουμε το μονοπάτι, να περάσουμε από τον χωματόδρομο που είναι για τα αυτοκίνητα. Εκεί μετά λύπης και οργής μπορώ να πω αντικρίσαμε μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών πεταμένων στην πλαγιά δίπλα από τον δρόμο. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Πώς γίνεται οι κάτοικοι της περιοχής να μολύνουν έτσι τον ίδιο τον τόπο τους, που τους ομορφαίνει τη ζωή και τους θρέφει;

Στη συνέχεια συναντήσαμε ένα ζευγάρι να κατεβαίνουν οδικώς τον δρόμο και τους σταμάτησα για να τους κάνω ερωτήσεις σχετικά με τα σκουπίδια και να τους εκφράσω την αποδοκιμασία μου για το φαινόμενο. Μου εξήγησαν ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχει σταματήσει αυτή η συνήθεια και η αλήθεια είναι ότι δεν έδειχναν καθόλου περήφανοι…

Νομίζω ότι θα είχε κάποια αξία να συγκεντρωθεί μια ομάδα πολιτών να μαζέψει τα σκουπίδια. Αν και το πιο ιδανικό θα ήταν να κάνει κάτι ο δήμος Τρίποληε, καθώς είναι δύσκολη η κίνηση εκεί για πεζούς και μερικά μόνο οχήματα δεν φτάνουν για να μαζέψουν τα σκουπίδια και επιπλέον μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι αυτό το μοναδικό σημείο στο βουνό που οι κάτοικοι φέρονται με αυτόν τον τρόπο…

Ενώ μας έπιασε η μεσημεριανή βροχή, λίγα λεπτά πριν μπούμε στο χωριό ο ήλιος δοκίμαζε τις αντοχές μας και σταματήσαμε στη σκιά που πρόσφεραν τα δέντρα, ρεμβάσαμε και συζητήσαμε. Όταν πια φτάσαμε στην πλατεία πήγαμε κατευθείαν στη βρύση για δροσερό νερό, και καθίσαμε στην σκιά που δημιουργούσαν δύο υπερήλικα πλατάνια.

Όλα αυτά συνέβησαν την Πέμπτη που μας πέρασε, πριν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, κατά τη διάρκεια του οποίου είχα μια άλλη μοναδική εμπειρία… Για αυτό όμως θα διαβάσετε στο επόμενο άρθρο, πολύ σύντομα!

Μέχρι τότε αγκαλιές σε όλους!

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Άνοιγμα στην άνοιξη

10 Μαΐου 2023 /

Από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορώ να κάνω στη φύση μετά από τον κρύο χειμώνα, είναι να ξαπλώσω στο έδαφος όταν αυτό είναι γεμάτο λουλούδια, ενώ ο ήλιος χαρίζει ζεστασιά στο πρόσωπό μου. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο καιρός ήταν υπέροχος και είχα την ευκαιρία να απολαύσω το ανοιξιάτικο θαύμα παντού γύρω μου τόσο στο Μαίναλο, όσο και στον Πάρνωνα, καθώς έκανα μια σύντομη εκδρομή εκεί.

Ένα ακόμη πράγμα που απολαμβάνω είναι να μαζεύω διάοφρα πράγματα από το δάσος. Τις τελευταίες μέρες έχω επιδοθεί αρκετές ώρες στην εκμάθηση συλλογής μανιταριών από τον Πάνο. Τώρα είναι η εποχή της μορχέλας, ένα ασυνήθιστο μανιτάρι, το οποίο έχει εξαιρετική γεύση και είναι πλούσιο σε ΠΡΟ-βιταμίνη D. Μαζέψαμε αρκετά, κυρίως από το είδος morchella elata. Είναι απίστευτο πόσα χρήσιμα πράγματα προσφέρονται από τη φύση εδώ, δίπλα στο σπίτι μου!

Πλέον έχουν ανθίσει πανέμορφα λουλούδια σε διάφορα χρώματα και θα μου άρεσε να έχω ένα βάζο ή και περισσότερα μέσα στο σπίτι, αλλά κάτι με σταματάει από το να τα κόψω. Η σκέψη ότι μόλις κόβονται πεθαίνουν με κάνει συνεχώς να το αναβάλλω για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο δάσος…

Τα πουλιά τραγουδούν, το καθένα το δικό του τραγούδι. Όταν τα συναντώ με το βλέμμα μου παίρνω μεγάλη χαρά. Στον Πάρνωνα, καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι έξω από τη Βαμβακού, ένας τρυποκάρυδος στάθηκε σε ένα κλαδί μπροστά μας. Εννοείται ότι δεν πρόλαβα να τον τραβήξω φωτογραφία, έφυγε τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκε. Αλλά δεν με πειράζει γιατί μερικές φορές όταν είμαι στη φύση δεν θέλω καθόλου να τραβήξω φωτογραφίες. Εκείνες τις στιγμές είμαι εντελώς ήρεμη και προτιμώ να μην κάνω τίποτα.

Οι ώρες στο βουνό περνούν πολύ περίεργα. Όταν κάθομαι αρκετή ώρα στο δάσος και επιτρέπω στη φύση να μου “μιλήσει” με τη μόνη γλώσσα που ξέρει, τη σιωπή, τότε αισθάνομαι ότι ο χρόνος παραμορφώνεται. Είναι πολύ περίεργο, δεν μοιάζει απλώς με επιβράδυνση του χρόνου, περισσότερο μοιάζει με σταμάτημα αυτού ή ακόμη πιο συγκεκριμένα, ξεχνάω εντελώς το ενδεχόμενο ύπαρξης του χρόνου. Δεν με ενδιαφέρει τι ώρα είναι και πού πρέπει να πάω μετά. Μόνο όταν αναγκαστικά σκοτεινιάζει καταλαβαίνω ότι κάτι αλλάζει. Όταν είμαι στο δάσος, όλα λιώνουν… Εγώ λιώνω και τα όριά μου αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Δεν ξέρω πού τελειώνω εγώ και πού αρχίζει το δάσος. Είναι πραγματικά μοναδική η αίσθηση και ίσως ακούγεται κάπως τρελό, αλλά όσοι από εσάς περνάτε αρκετό ποιοτικό χρόνο κοντά στη φύση, είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνετε.

Μέχρι το επόμενο άρθρο σας εύχομαι να περνάτε υπέροχα!
Θα τα πούμε σύντομα.
Αγκαλιές!

περισσότερα

Angelina Helioti 2 Σχόλια
Εξερεύνηση και φωτογράφιση κοσμημάτων

9 Απριλίου 2023 /

Στο Μαίναλο υπάρχουν πραγματικά πολλοί χωματόδρομοι για εξερεύνηση και πολλές γωνιές για ανακάλυψη. Την Παρασκευή λοιπόν που είχε λίγη ηλιοφάνεια μετά από ένα σερί κακοκαιρίας, αποφάσισα να βγω για περιπλάνηση στο δάσος με έναν συμφοιτητή μου, τον Ηλία, στον οποίο αρέσει επίσης η φωτογραφία. Μέχρι τα μισά της διαδρομής οδήγησα εγώ και μετά εκείνος για να έχω το νου μου σε διάφορα σημεία, πλάι του δρόμου, που άξιζε να σταματήσουμε.

Στην πρώτη στάση περπατήσαμε σε έναν χωματόδρομο, που είχα βάλει στο μάτι εδώ και μήνες, αλλά τελικά δεν ήταν μακρύς και δεν οδηγούσε κάπου, παρά μόνο μέσα στα έλατα… Ήμουν εντελώς καμουφλαρισμένη καθώς τα ρούχα μου είχαν τα ίδια χρώματα με το τοπίο. Ακόμη κι αν δεν οδηγούσε κάπου, καθώς το μονοπάτι ήταν μικρό, παρόλα αυτά, έμαθα κάτι για το σημείο που σκεφτόμουν καιρό. Είναι κι αυτή μια κατάκτηση.

Έπειτα περάσαμε το Ραπούνι και στρίψαμε προς Ελάτη. Είναι ένα μαγικό μέρος. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Πανέμορφα έλατα, ξέφωτα και μικρά λιβάδια εκτείνονται πλάι του δρόμου, το τιτίβισμα των πουλιών μπαίνει απαλά από το ανοιχτό παράθυρο… Κάποια στιγμή στα δεξιά μας άρχισε να εκτείνεται ένα ρέμα. Εκεί ήξερα ότι θα σταματούσαμε, καθώς το σημείο μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον από προηγούμενες φορές που είχα περάσει με το αυτοκίνητο.

Φωτογραφία του Ηλία

Καθίσαμε στις όχθες του ρέματος για λίγα λεπτά και αφουγκραστήκαμε το περιβάλλον. Έπειτα ξεκίνησε η φωτογράφιση! Είχα πάρει μαζί μου τα καινούρια μου κοσμήματα για παν ενδεχόμενο. Και, αν και ο φωτισμός δεν ήταν ο ιδανικός, τελικά βρέθηκαν ικανοποιητικές συνθήκες για φωτογράφιση κοσμημάτων, κάτι το οποίο αποδείχθηκε κουραστικό, αλλά το ευχαριστήθηκα. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο! Σε μερικές φωτογραφίες είχα τα χέρια μου στο νερό και σε συνδυασμό με την ακινησία, μετά από λίγο πάγωσα τόσο που με χτύπησε λίγο στο κεφάλι… Αλλά χάρηκα τόσο πολύ που επιτέλους το έκανα. Δεν έχω όλα τα κλικ που χρειάζομαι, αλλά υπάρχει έστω κάτι.

Φωτογραφία του Ηλία από τα backstage

Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα των φωτογραφιών των κοσμημάτων, για να πάρετε μια γεύση. Όλα θα ανέβουν τις επόμενες ημέρες στο profile μου στο Instagram: angelinaheliotijewelry. Μπορείτε να με βρείτε εκεί σε περίπτωση που επιθυμείτε να κάνετε κάποια παραγγελία.

Ελπίζω να είστε όλοι καλά μέσα και έξω. Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε όμορφα.
Σας στέλνω αγκαλιές!

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Μαθήματα επιβίωσης στο δάσος

24 Μαρτίου 2023 /

Μια από τις προηγούμενες ημέρες συμμετείχα σε μια εξόρμηση στο δάσος του Μαινάλου, κοντά στον Μυλάοντα ποταμό. Εκεί βρέθηκα με την όμορφη παρέα ενός ζευγαριού της Μαράλ και του Άγγελου και φυσικά τον συνοδό μας, Πάνο Παναγόπουλο, τον οποίο έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου.

Στην εξόρμηση αυτή είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε αρκετά από τα μυστικά του βουνού, σχετικά με την αναγνώριση πολλών βοτάνων, πότε τα μαζεύουμε και πού χρησιμεύει το καθένα για τον άνθρωπο. Επιπλέον ο Πάνος μας παρουσίασε βασικούς τρόπους επιβίωσης στο δάσος, ένας εκ των οποίων ήταν η συλλογή νερού και το φιλτράρισμά του. Στις φωτογραφίες βλέπετε μια κατασκευή με τριπλό φίλτρο από τρία διαφορετικά υλικά, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί κανείς να καθαρίσει με εύκολο τρόπο το νερό που έχει συλλέξει.

Το υπέροχο μονοπάτι που περπατήσαμε ξεδιπλωνόταν μαζί με το ποτάμι προσφέροντάς μας τους υπέροχους ήχους της φύσης, το τρεχούμενο νερό, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων.

Στη διαδρομή ο Πάνος μας εξήγησε ότι όταν κανείς έρχεται σε συχνή επαφή με τη φύση, εκείνη αρχίζει να του “μιλά” και να του υποδεικνύει τρόπους επιβίωσης ή επικίνδυνες καταστάσεις τις οποίες πρέπει να προσέχει. Το ίδιο το δάσος προσφέρει πολλά εργαλεία και προϊόντα προς εξυπηρέτηση του ανθρώπου σε περιπτώσεις ανάγκης. Για παράδειγμα ένα συγκεκριμένο είδος ρετσινιού που κάνει καλό σε τραύματα ή μπορεί να χρησιμεύσει ως εξαιρετική κόλλα, ή ένας ξυλοποιημένος μύκητας, η ίσκα, η οποία αποτελεί εξαιρετική λύση ως προσάναμμα.

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια καλύβα στην καρδιά του ελατοδάσους. Εκεί κάναμε μια στάση στο μοναστηριακό τραπέζι, καταναλώσαμε ένα μικρό σκαν και ψήσαμε ελληνικό καφέ. Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε δυο- τρεις τρόπους για να ανάψουμε φωτιά σε περιπτώσεις επιβίωσης και να δούμε από κοντά διάφορα αντικείμενα τα οποία είναι καλά προσανάμματα, ΄΄όπως το ταμπόν (!), λόγω της μεγάλης ποσότητας πεπιεσμένου βαμβακιού που περιέχει.

Μετά ήρθε η ώρα για το μάθημα τοξοβολίας. Ο Πάνος εξήγησε στα παιδιά πώς να τεντώνουν το αριστερό χέρι, πώς να κρατούν το βέλος και να κινούν το δεξί τους χέρι και ότι με το κλείσιμο του ενός ματιού μπορούν να είναι σαφώς πιο εύστοχοι.

Η Μαράλ και ο Άγγελος έδειχναν να βρίσκουν γρήγορα το κόλπο και φάνηκε να απολαμβάνουν αυτό το σπορ μέσα στην πράσινη αγκαλιά της φύσης. Φυσικά δεν αντιστάθηκα στο να ρίξω και εγώ μερικές βολές, αλλά τον περισσότερο χρόνο τον πέρασα πίσω από την κάμερα, ένα από τα πράγματα που δεν χορταίνω να κάνω.

Μάθαμε επίσης ένα κόλπο για να υπολογίζουμε την ώρα με βάση τον ήλιο, να διαβάζουμε χάρτες και με τη βοήθεια πυξίδας και αζιμουθίου να χαράσσουμε πορεία από ένα σημείο σε ένα άλλο αποφεύγοντας τις απότομες υψομετρικές διαφορές. Παράλληλα με όλα αυτά πάντα, όσο μπορούσα, δεν ξεχνούσα τις λεπτομέρειες. Παρακάτω βλέπετε τμήμα από το κρανίο μιας νυφίτσας.

Η γεμάτη εκείνη βόλτα στο βουνό ολοκληρώθηκε με ένα τηγανιτό αυγό με βούτυρο και τριμμένη φρέσκια τρούφα από πάνω. Όλα εκείνα που έχουν αξία. Υγιές περιβάλλον, καλή παρέα, νόστιμο φαγητό και πάνω από όλα ο εαυτός μας παρών. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που προσφέρονται απλόχερα από την ίδια τη ζωή και συγκεκριμένα για αυτές τις βόλτες στο δάσος του Μαινάλου, που θα θυμάμαι καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί ως σύνολο.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε σε ένα μικρό βίντεο όλα όσα ανέφερα παραπάνω.
Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε υπέροχα!!!

περισσότερα

Angelina Helioti 4 Σχόλια
Βόλτα στον Μυλάοντα ποταμό

9 Μαρτίου 2023 /

Χθες, Τετάρτη, περπάτησα σε ένα μονοπάτι πλάι στον Μυλάοντα ποταμό. Με την μικρή παρέα μου οδηγήσαμε μέχρι την Ελάτη κι από εκεί πήραμε το μονοπάτι που ξεκινάει από το κέντρο του χωριού και οδηγεί μέσα στο δάσος. Όσοι διαβάζετε καιρό το blog ίσως θυμάστε ότι το καλοκαίρι είχα ξανά περπατήσει σε αυτά τα σημεία, από Στεμνίτσα προς Ελάτη, περίπου εφτά ώρες διαδρομή. Όσοι θέλετε να διαβάσετε το σχετικό άρθρο, πατήστε εδώ: ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ-ΕΛΑΤΗ.

Την προηγούμενη φορά είχα παρακάμψει τον ποταμό, διασχίζοντάς τον εγκάρσια και όχι κατά μήκος. Και πραγματικά τότε δεν είχα ιδέα τι έχανα. Δεν είχα ιδέα για τον μικρό παράδεισο. Το τέλειο μέρος για στιγμές χαλάρωσης και επαφής με την φύση. Θα ήταν υπέροχο όταν ζεστάνει ο καιρός να μπορούσα να κατέβω πάλι στο ποτάμι με ένα βιβλίο για παρέα και να περάσω εκεί μια ολόκληρη ημέρα…

Οι βροχές και τα χιόνια είχαν δώσει ζωή στον Μυλάοντα, ο οποίος ξεκινά από την Ελάτη και καταλήγει στην Νυμφασία. Έπειτα χύνεται στον Τράγο ποταμό, και μαζί με άλλα μικρά ποτάμια σχηματίζουν τον Λάδωνα ποταμό. Διασχίσαμε το γεφυράκι και κατευθυνθήκαμε αριστερά. Το μέρος ήταν αρκετά σκοτεινό και υγρό και τα έλατα κυριαρχούσαν από πάνω μας, άλλα μεγάλα και άλλα μικρότερα, όλα όμως σιωπηλά και καταπράσινα.

Το έντονο χρώμα του νερού και ο ήχος που έκανε καθώς έπεφτε με ορμή στα βράχια ήταν ό,τι χρειαζόμουν τη δεδομένη στιγμή. Τα πουλιά κελαηδούσαν, τα φύλλα θρόιζαν ελαφρώς, μικρά λουλούδια ξεπετάγονταν εδώ και εκεί… είναι εμφανές ότι η άνοιξη χτυπάει την πόρτα του Μαινάλου. Δυστυχώς δεν σταθήκαμε πολλή ώρα στον ποταμό, πιο πολύ απολαύσαμε το περπάτημα εκεί και δεν ολοκληρώσαμε καν το μονοπάτι, καθώς σε λίγη ώρα θα νύχτωνε. Όμως ακόμη κι αυτό το λίγο ήταν αρκετό για να νιώσω ευεξία και να πάρω φρέσκια ενέργεια κατευθείαν από το δάσος. Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και στο κέντρο του χωριού φάγαμε ρύζι, όσπρια, ελιές και κριτσίνια με ταχίνι.

Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε τον Μυλάοντα μια μέρα με καλό καιρό, ειδικά τώρα που ξεκινάει η άνοιξη και όλα τα χιόνια και οι βροχές φουσκώνουν το ποτάμι. Η διαδρομή είναι κατάλληλη για παιδιά και μεγάλους.

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια
Φωτογράφιση στο χιονισμένο δάσος

22 Φεβρουαρίου 2023 /

Είναι αρκετές μέρες τώρα, στην αρχή του Φεβρουαρίου, όπου έπεσε το πρώτο αρκετό χιόνι στη Στεμνίτσα και ήταν μια στιγμή που περίμενα ίσως από πέρυσι την άνοιξη. Είναι ορισμένα φωτογραφικά projects που έχω οραματιστεί, αλλά χρειάζομαι το σωστό set, φως, χιονισμένο δάσος, μοντέλο κτλ. Αυτό συμβαίνει αρκετά στο μυαλό μου όταν πρόκειται για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου. Για χρόνια ολόκληρα μπορεί να έχω ιδέες σχετικά με dance performance art, φωτογραφία, δημιουργία βίντεο ή ζωγραφική και απλώς να πρέπει να περιμένω τις κατάλληλες συνθήκες για να το εκτελέσω. Θέλει υπομονή και εμπιστοσύνη στο όραμα.

Μία από εκείνες τις μέρες με χιόνι είχα ζητήσει από τη συμφοιτήτριά μου Δέσποινα να κάνει το μοντέλο για μια φωτογραφική ιδέα που είχα. Έτσι ξεκινήσαμε για το δάσος, περίπου είκοσι λεπτά με τα πόδια από το χωριό. Μέχρι να φτάσουμε ο ήλιος είχε βγει και αρκετό χιόνι είχε λιώσει και επιπλέον δεν είχαμε προλάβει να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Επομένως οι εικόνες που πήραμε στα χέρια μας είναι μόνο μια πρώτη προσέγγιση αυτού που έχω στο μυαλό μου. Ελπίζω όμως ο Μάρτιος να μας φέρει κι άλλο χιόνι για να έχω ξανά την ευκαιρία για κλικ σε λευκά τοπία.

Μεγάλη πηγή έμπνευσης στη δουλειά μου αποτελεί η αρχαία ελληνική (και όχι μόνο) μυθολογία. Έτσι όπως στεκόταν το κορίτσι μπροστά στον φακό, με περέπεμψε έντονα στις Νύμφες. Έχω ξαναγράψει για αυτές σε άλλο άρθρο το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ: ΝΥΜΦΕΣ. Μία ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι οι Νύμφες χωρίζοντας σε κατηγορίες, όπως τα Ξωτικά στην σκανδιναβική και αγγλοσαξονική μυθολογία. Μία από τις κατηγορίες ήταν οι Αμαδρυάδες (ή Δρυάδες), το όνομα των οποίων σημαίνει δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα.

Πεύκα, έλατα και δρύες άρχιζαν να μεγαλώνουν τη στιγμή που άρχιζε η ζωή μιας Αμαδρυάδας. Ήταν δέντρα ιερά με μεγάλη διάρκεια ζωής και γι’ αυτό οι υλοτόμοι απαγορευόταν να τα κόψουν. Όταν επρόκειτο να πεθάνει κάποια Νύμφη, προηγουμένως πέθαινε (μαραινόταν) το δέντρο της στη γη. Κάποτε μια Νύμφη, εκεί που χόρευε με τις όμοιές της, χλόμιασε παρατηρώντας τη βελανιδιά της να κουνιέται, τότε γεμάτη ανησυχία άφησε το χορό και σύντομα η φλούδα του δένδρου μαράθηκε, έπεσαν τα κλαδιά και ταυτόχρονα η ψυχή της Νύμφης πέταξε, αποχαιρετώντας το φως του Ήλιου.

Είναι όμορφο το πώς οι άνθρωποι ήταν συνδεδεμένοι με τη φύση στο παρελθόν, σε όλους τους πολιτισμούς. Το γεγονός ότι κατανοούσαν ότι ήταν μέρος της υπόλοιπης πλάσης και άρα πρέπει να τη σέβονται για να ευημερούν. Νομίζω ότι όσο εξελίσσεται ο άνθρωπος φεύγει από τη φύση του, αλλά ταυτόχρονα αυτό οδηγεί στα προβλήματά του. Είμαστε τραγικό ον εδώ που τα λέμε… Πραγματική εξέλιξη ίσως να ήταν το ότι όσο κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν, τόσο να καταλήγουμε στο ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα. Έτσι να αποδεχόμαστε τα πάντα γύρω μας, με εμπιστοσύνη, χωρίς να θέλουμε πάντα να τα εξηγήσουμε. Αλλά είπαμε… η τραγικότητα του ανθρώπου…

Το μοντέλο μου ήταν υπέροχο και υπομονετικό, αν και σχεδόν ξυπόλυτη και παγωμένη έκανε ό,τι της ζητούσα και η διάθεσή της παρέμεινε ανεβασμένη.
Σε ευχαριστώ Δεσποινάκι!

Και εδώ με βλέπετε στην προσπάθειά μου να ρίξω μία χιονόμπαλα στην Αθηνά που στεκόταν λίγα μέτρα πιο μακριά. Τώρα βλέπω ότι η Δέσποινα εδώ είναι όντως σαν νεράιδα του χειμώνα έτσι όπως κρατάει το χιόνι.

Θα επιστρέψω σύντομα στο αγαπημένο δασάκι έξω από τη Στεμνίτσα. Είναι το ησυχαστήριό μου άλλωστε.

περισσότερα

Angelina Helioti 0 σχόλια