Σήμερα αισθάνθηκα ότι κοντεύει ένας χρόνος από όταν ήρθα για πρώτη φορά στη Στεμνίτσα, τον περασμένο Αύγουστο. Στην πλατεία τα δέντρα είναι ανθισμένα και υπάρχουν κάτοικοι και τουρίστες στα καφενεία. Και η μυρωδιά του βουνού πάντα στο πικ της. Δεν χορταίνω τα πρωινά και τα σούρουπα. Είναι μαγεία και μεγάλη τύχη να ξυπνάω και να κοιμάμαι εδώ. Και κάπως έτσι κυλάνε οι μέρες και οι στιγμές. Πόσες από αυτές είναι στιγμές συνειδητοποίησης; Σε μια στιγμή, μπορείς να αγγίξεις την αιωνιότητα.
Ελπίζω να είχατε μια όμορφη μέρα και να χαμογελάσατε.
Για εμένα ήταν κάπως κουραστική, καθώς στη σχολή τώρα παρακολουθούμε σεμινάρια φιλιγκράνας, μιας συγκεκριμένης τεχνικής στο κόσμημα. Είχε συννεφιάσει και ακούγονταν κεραυνοί για πολλή ώρα, από μακριά. Πηγαίνοντας προς το σπίτι, μύριζε η γνωστή υπέροχη μυρωδιά του βουνού αναμιγμένη με νερό. Περίμενα καρτερικά να βρέξει. Τελικά με άφησε να μπω σπίτι και τότε άρχισε να βρέχει. Ένιωσα ανακούφιση για κάποιον λόγο. Ετοίμασα σαλάτα για φαγητό και κάθισα στο μπαλκόνι με την ψιχάλα για παρέα. Το νερό όμως έφερε και λίγο χρώμα μαζί του και έτσι η παρέα έγινε μεγαλύτερη. Πήρα την κάμερα τράβηξα μερικές φωτογραφίες και ύστερα κάθισα να το απολαύσω τρώγοντας. Χρειαζόμουν κάποιες στιγμές ήρεμα χωρίς να κάνω κάτι απαιτητικό ή με άλλους τριγύρω. Απλά εγώ, η βροχή, η θέα…
Αυτές τις μέρες ξεκίνησα να επεξεργάζομαι ένα νέο βίντεο με διάφορες στιγμές από την άνοιξη μέχρι και τώρα. Είναι τόσο ανακουφιστικό που πλέον μπορώ να κάθομαι μέχρι αργά στο μπαλκονάκι, καθώς οι νύχτες είναι γλυκιές. Ο χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος εδώ, πολλές φορές η θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν, χιόνιζε και έβρεχε. Και τώρα κάθομαι εδώ με το λαπτοπ και προσπαθώ να κάνω μοντάζ στα πλάνα που έχω από τον Μάρτιο… Είναι πολλά, αλλά θα βάλω μια τάξη σιγα- σιγά.
Αυτή την ώρα που γράφω είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στη Στεμνίτσα. Ναι επιτέλους βρίσκομαι ξανά στο μέρος που τον τελευταίο καιρό αγαπώ να ζω. Συνειδητοποίησα πόσες μέρες έχω να γράψω εδώ στο blog και είναι αρκετές! Τόσες, που μαζεύτηκαν πραγματικά πολλά πράγματα τα οποία έχω να μοιραστώ!
Ας το πιάσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει. Βρέθηκα στη Βαρκελώνη για δεκαπέντε ημέρες με τη σχολή για ένα πρόγραμμα Erasmus. Ήταν μια όμορφη εμπειρία την οποία θα θυμάμαι. Δεν σας κρύβω όμως, ότι από την πρώτη κιόλας εβδομάδα ήθελα να γυρίσω εδώ στο βουνό, μέσα στα δέντρα. Για τη Βαρκελώνη και το πώς πέρασα εκεί θα σας μιλήσω σε επόμενα άρθρα, τα οποία θα αφορούν διάφορα αξιοθέατα και δραστηριότητες.
Με την Αθηνά ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας για το ταξίδι της επιστροφής.
Τελικά γύρισα στην Ελλάδα πριν από μία εβδομάδα και από εκείνη την ημέρα όλο τρέχω με υποχρεώσεις στην Αθήνα και αλλού. Γι’ αυτό ακόμη δεν έχω προλάβει να σας δείξω όλο το υλικό που έχω ετοιμάσει από το ταξίδι. Τώρα όμως είναι ώρα για στάση και επαναπροσδιορισμό! Θα ρίξω ρυθμούς και θα αρχίσω να κάνω περισσότερες αναρτήσεις.
Το τελευταίο τετραήμερο δεν έμεινα στη Στεμνίτσα. Επισκέφθηκα τον παππού και τη γιαγιά σε ένα άλλο χωριό της Αρκαδίας, το Πλατανάκι. Στο μέρος αυτό πηγαίνουμε οικογενειακά το καλοκαίρι και το Πάσχα, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω λοιπόν πολλές αναμνήσεις με παιχνίδια ανάμεσα στα δέντρα και τρέξιμο και κρυφτό.
Έμεινα ένα βράδυ στο Πλατανάκι και είχα αρκετό χρόνο μόνη μου, χωρίς σήμα και internet.
Τσάι του βουνού με μέλι. Το πιο νόστιμο ρόφημα με θέα το ελατοδάσος!
Η εκδρομή αποδείχθηκε πολύ όμορφη καθώς περάσαμε και από γειτονικά χωριά και ήταν πανέμορφα! Η περιοχή της Κυνουρίας, όπου βρίσκονται αυτά τα χωριά είναι χαμηλότερα στον χάρτη στα σύνορα με την Λακωνία. Έλατα ξεπροβάλλουν από παντού και στον αέρα υπάρχει μια γλυκιά μυρωδιά. Αυτό το πράσινο σε διάφορες αποχρώσεις είναι βάλσαμο για την καρδιά. Με κάνει πάλι παιδί και μου φέρνει μια βαθιά χαρά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Χρώμα πράσινο, μυρωδιά γλυκιά από πλατάνι, έλατο και λουλούδια, ήχοι τα τραγούδια των πουλιών.
Από το Πλατανάκι προχωρήσαμε οδικώς για τα Τσίντζινα, ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Πελοποννήου, όπως λένε.Η ομορφιά συνεχιζόταν καθώς περνούσαμε στον νομό Λακωνίας. Βουνά, ποτάμια, πλατάνια και μια ψύχρα που σου ανοίγει την καρδιά και τα μάτια, σε φρεσκάρει.Ένα ποτάμι το οποίο δεν είχα δει όλα αυτά τα χρόνια.
Τα Τσίντζινα
Κάπως έτσι πέρασαν οι τελευταίες μέρες. Είναι τόσο όμορφη η Πελοπόννησος! Απ’ άκρη σ’ άκρη αξίζει να την εξερευνήσει κανείς. Ανυπομονώ να περπατήσω τα μονοπάτια και να επισκεφθώ κι άλλα χωριά. Μια γλυκιά σκέψη για να πάει κανείς για ύπνο…
Τη Δευτέρα, με την φίλη μου Κονδυλία περπατήσαμε το μονοπάτι που συνδέει τη Στεμνίτσα με τον Λούσιο ποταμό. Ξεκινήσαμε στις δώδεκα περίπου το μεσημέρι και περπατήσαμε για τεσσεράμισι ώρες κάνοντας φυσικά στάσεις για να απολαύσουμε τα λιβάδια, τη θέα και τον όμορφο ήλιο. Ουσιαστικά κατεβαίναμε μέσα στο φαράγγι του ποταμού Λούσιου από υψόμετρο 1080 μέτρα. Το μονοπάτι ήταν πολύ καλά σηματοδοτημένο, με τα ειδικά ταμπελάκια του Menalon trail και πραγματικά δύσκολα μπορούσαμε να χάσουμε τον δρόμο μας.
Λίγο έξω από τη Στεμνίτσα
Ανθισμένες μικρές μαργαρίτες
Από την αρχή μέχρι και το τέλος της διαδρομής μας συναντούσαμε πανέμορφα μικρά λουλούδια κίτρινα, λευκά και μοβ και το γρασίδι είχε έντονο πράσινο χρώμα. Όταν ξεκινήσαμε είχε λίγα σύννεφα στον γαλάζιο ουρανό και ο αέρας ήταν ψυχρός. Αργότερα όμως, ο ήλιος κυριάρχησε ζεσταίνοντάς μας και κάνοντάς τα όλα πιο ζωντανά. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν αυτή η ανεπανάληπτη μυρωδιά που σκόρπιζαν όχι μόνο τα λουλούδια, αλλά όλα τα φυτά, ολόκληρο το δάσος. Αυτή η μυρωδιά είχε καρφώσει μόνιμα στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο και μια διάθεση να συνεχίσω να περπατώ, ακόμη κι να είχαν αρχίσει να πονούν τα πόδια μου.
Σε όλο το μονοπάτι συναντούσαμε ανθισμένα λουλούδια
Σχετικά με αυτό πρέπει να προσέχετε όσοι από εσάς αποφασίζετε να ξεκίνησε πεζοπορία σε ορεινά μονοπάτια. Τουλάχιστον σε αυτό το μονοπάτι που είναι κατηφορικό και είχε πέτρες, το έδαφος ήταν ανισόπεδο και όχι τόσο φιλικό στον βηματισμό. Εγώ φορούσα σωστά παπούτσια ναι μεν, αλλά γνώριζα ότι είναι λίγο στενά. Αυτό σε συνδυασμό με την κατηφόρα δημιούργησε μια κακή συνθήκη για τα δάχτυλα των ποδιών και ένα νύχι τραυματίστηκε, ευτυχώς όχι πολύ. Ιδανικά, χρειάζεται να φοράτε ορειβατικά παπούτσια, αλλά αν δεν έχετε τέτοια, ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, ελαφριά για τρέξιμο ή αερόβια προπόνηση με ικανοποιητικό πάχος σόλας, είναι απαραίτητα.
Κουρασμένες αλλά χαρούμενες με την εμπειρία. Η Κονδυλία τράβηξε όλες τις εικόνες στις οποίες εμφανίζομαι.
Περάσαμε από το μοναστήρι του Ιωάννη του Προδρόμου
Κατεβήκαμε κι άλλο το φαράγγι και φτάσαμε σε μια γέφυρα. Εκεί είχαμε για πρώτη φορά θέα στον ποταμό. Ήταν τόσο όμορφα και ήρεμα μέσα στην φύση. Ακόμα κι αν το νερό σφυροκοπούσε στα βράχια, ήταν ένα γαλήνιο μέρος. Δεν ήθελα να φύγω από εκεί.
Εδώ οι αρκαδικοί μύθοι λένε ότι νύμφες έλουσαν τον θεό Δία.
Οι νύμφες αγαπούσαν τα ποτάμια και τα δάση και τα προστάτευαν.
Στις νεροτριβές του μοναστηριού, για τις οποίες υπάρχουν αναφορές από το 1630
Προχωρήσαμε λίγα λεπτά ακόμη πλάι στον Λούσιο, με σκοπό να φτάσουμε σε ένα σημείο που έχει άμεση πρόσβαση στο νερό.Ανυπομονούσαμε να βουτήξουμε τα πόδια μας στο κρύο ποτάμι και να ξαποστάσουμε.
Το μονοπάτι είναι καλό για αρχάριους και μάλιστα αξίζει να το κάνετε παραπάνω από μία φορά. Σε προσκαλεί να περπατήσεις απλά για χαλάρωση ή ακόμα και για πικ νικ. Αυτή την βόλτα στο δάσος δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν τόσο ήρεμη η συντροφιά με την φίλη που επέλεξα να πάω και το τοπίο μου έδωσε την παιδική αίσθηση της χαράς. Εδώ η φύση είναι στο μεγαλείο της και ενώ υπάρχουν τόσα ερεθίσματα ταυτόχρονα, δίνεται η δυνατότητα να βρεθεί κανείς σε μια κατάσταση που “απλά είναι”, χωρίς να συμβαίνει τίποτα άλλο.
Η θέα του νερού μου πρόσφερε χαλάρωση
Απλά να είσαι
Καθίσαμε εκεί μέχρι τις πεντέμισι το απόγευμα, όταν ο ήλιος άρχισε να χαμηλώνει αισθητά. Οι ακτίνες του περνούσαν μέσα από τα κλαδιά των δέντρων και έπεφταν στο νερό, δημιουργώντας μια απίστευτα ειδυλλιακή εικόνα. Εδώ είναι ένας παράδεισος.
Καλόν Απρίλη να έχετε! Το αναφέρω τώρα με μια μικρή καθυστέρηση.
Η αφρικανική σκόνη που υπήρχε στην ατμόσφαιρα τις τελευταίες μέρες, επιτέλους μας άφησε! Είχε λίγη ηλιοφάνεια σήμερα, αλλά η θερμοκρασία δεν ήταν αρκετά υψηλή, συν του ότι φυσούσε πολύ μέχρι το απόγευμα. Γενικά κάνει κρύο ακόμη εδώ καθώς το υψόμετρο είναι πολύ μεγάλο… Ανυπομονώ για πιο ζεστές μέρες.
Σήμερα πήγα σε ένα σπίτι κοντά στο δικό μου, για να συναντήσω κάποιες φίλες από τη σχολή. Μαζί και ο Summer, ο υπέροχος, μικρός σκύλος του σπιτιού! Με τα κορίτσια καθίσαμε μέσα πίνοντας τσάι και κουβεντιάζοντας για κατοικίες και για το πού θέλει να ζήσει η κάθε μία. Ο Summer κοιμόταν ανενόχλητος και γαλήνιος κοντά στη σόμπα, ενώ εγώ είχα κοκκινίσει από την πολλή τη ζέστη.
Αργότερα, βγήκαμε για μια γρήγορη βόλτα και βρεθήκαμε στο μπαλκονάκι ενός σπιτιού που δεν κατοικείται. Εκεί μπόρεσα να απολαύσω τη θέα και την ηρεμία του τοπίου. Αυτό το μπλε για το οποίο έχω ξαναγράψει εδώ, ήταν τόσο παραδεισένιο. Η σκόνη έκρυβε για λίγες μέρες τα υπέροχα σούρουπα, αλλά τώρα επιτέλους είναι πάλι εδώ.
Ήθελα να σας δείξω λίγες εικόνες από μια βόλτα που έκανα στο δάσος πριν λίγες μέρες. Προτείνω σε όποιον δεν έχει επισκεφθεί το όρος Μαίναλο, να το κάνει κάποια στιγμή στη ζωή του! Είναι σκέτη μαγεία!
Το ελληνικό, ανοιξιάτικο μπλε και πράσινο
Η απόλυτη ησυχία και αρμονία
Περπάτησα μέσα από το δάσος.
Βρήκα αυτά τα ίχνη. Κατά πάσα πιθανότητα είναι αγριογούρουνα.
Κάθισα να φάω ένα μικρό σνακ που είχα ετοιμάσει με τσάι, ρυζογκοφρέτες και φρούτα.
Ήταν ένα υπέροχο ξέφωτο, μακριά από όλες τις ενοχλήσεις.
