Σήμερα η μέρα είχε πολλή δουλειά στον πάγκο και τον υπολογιστή, αλλά καθόλου δεν με κούρασε. Έχει σημασία να περνούν οι μέρες και να καταπιανόμαστε με πράγματα που μας γεμίζουν και μας κάνουν να νιώθουμε δημιουργικοί και σημαντικοί. Ακόμη κι αν κάποιες φορές δεν καταφέρνουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε πιο πολύ, πάντα υπάρχει τρόπος να αγαπήσουμε αυτό που κάνουμε. Άλλωστε δεν έχει και τόση σημασία τι κάνουμε, αλλά πώς το κάνουμε. H ποιότητα που φέρνουμε σε αυτό δηλαδή.
Το ξέρω, κάποιες φορές είναι δύσκολο, ίσως τις περισσότερες, αλλά υπάρχει τρόπος. Όταν μπορούμε να είμαστε σε μια κατάσταση ευγνωμοσύνης και χαράς χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, τότε αυτή η ενέργεια μας ακολουθεί σε ό,τι κάνουμε και το να ανεβάζει. Απλώς πρέπει να βρούμε αυτό το κάτι που ξεκλειδώνει μέσα μας αυτή την κατάσταση αρμονίας και αποδοχής της ζωής. Σε εμένα έχει λειτουργήσει ο διαλογισμός. Μετά από αρκετό καιρό άσκησης τώρα πια βλέπω κάποιες όμορφες αλλαγές που έχει φέρει. Και έπονται πολλά ακόμη! Κυρίως είναι μια σιγουριά ότι όλα είναι εντάξει, όσο τραγικά ή αγχωτικά κι αν μοιάζουν στην αρχή.
Κάπου εδώ θέλω να σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση. Μου δίνουν κίνητρο να συνεχίσω να φέρνω όμορφες εικόνες και λόγια καρδιάς. Ζωντανεύει το blog και υπάρχει μια επικοινωνία από δύο πλευρές. Οπότε, ευχαριστώ πολύ!
Σήμερα το πρωί ξύπνησα από έναν περίεργο ήχο, τον οποίο ονειρευόμουν, αλλά μόλις άνοιξα τα μάτια μου φάνηκε σαν κάτι να περνούσε έξω από το σπίτι, ίσως αυτοκίνητο… Είδα το ρολόι και ήταν πέντε παρά δέκα. Λίγα λεπτά δηλαδή, πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Χαμογέλασα και είπα καλημέρα. Μετά από λίγες στάσεις yoga και μερικές ασκήσεις ενδυνάμωσης, βγήκα έξω για να προλάβω την ανατολή.
Κάθε φορά που στέκομαι ψηλά και αντικρίζω το χωριό, τα βουνά και τα δέντρα, πάντα η αίσθηση είναι καινούρια και ποτέ δεν το βαριέμαι. Μια μαγεία πρέπει να τυλίγει αυτό το μέρος, δεν εξηγείται αλλιώς. Μια μαγεία… Ίσως φταίνε οι Νύμφες. Τα χρώματα και το φως ήταν πανέμορφα λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος και στο θέαμα, φούσκωνα από χαρά! Ήθελα να τα χωρέσω όλα στην αγκαλιά μου και να τα κρατήσω εκεί μέσα.
Πήρα αρκετό χρόνο και παρατήρησα τα σπιτάκια, τα έλατα στο βάθος και τον ουρανό. Μπορούσα να δω το σπίτι μου από εκεί πάνω. Οι πλαγιές λουζόντουσαν στο φως του ήλιου που έπεφτε πίσω από τις βουνοκορφές. Υπάρχει κάτι στα πρωινά, που μετά χάνεται κάπως. Αυτή η αίσθηση μυστηρίου και αφύπνισης της ύπαρξης. Μου δίνει μεγάλη ενέργεια και διάθεση να ξεκινήσω δυναμικά τη μέρα.
Μετά από λίγο, ο ήλιος φάνηκε πάνω από την κορυφή και το τοπίο ξεκίνησε να αλλάζει. Το φως άρχισε να τα καταπίνει όλα, αλλά και να τα ζωντανεύει. Κι εγώ ήμουν μαζί με τα υπόλοιπα πλάσματα σε αυτή τη μοίρα. Δεν μπορούσα εύκολα να κοιτάξω απευθείας τον ήλιο, έπαιρνα όμως ζωή από αυτόν. Έκλεισα λοιπόν τα μάτια και αφέθηκα στο θεραπευτικό άγγιγμα των ηλιαχτίδων.
Αγαπώ πολύ αυτή τη φούστα. Την αγόρασα από ένα κατάστημα vintage στη Βαρκελώνη. Πώς βρέθηκε άραγε εκεί; Ποια την φορούσε πριν από εμένα; Έχει ιστορία αυτή η φούστα και ένα αυθεντικό παλιομοδίτικο ύφος, με τα κουμπιά μπροστά σε όλο το μήκος. Τα όμορφα μοτίβα λουλουδιών μου προκαλούν ευχάριστη διάθεση και όταν φυσάει, το ύφασμα ανεμίζει πολύ χαριτωμένα.
Πριν φύγω από εκεί, το βλέμμα μου στάθηκε ξανά στις πλαγιές και στο πώς έπεφτε το φως πάνω στα έλατα. Έκρυψα με τα δάχτυλα το σώμα του ήλιου και κοίταξα ξανά κάνοντας κάδρο με τα χέρια μου. Και τότε είπα “Ναι αυτό είναι!”. Τοποθέτησα τον τηλεφακό στην κάμερα και τράβηξα το κάδρο που είχα σχεδιάσει. Η μαγεία συνεχίστηκε και εγώ χαμογελούσα απολαμβάνοντας αυτό που συνέβαινε και που κάθε δευτερόλεπτο άλλαζε μορφή, ώσπου σιγά- σιγά χανόταν.
Με δωρεά της οικογένειας Αναστασίου & Ζαμπέτας Δημακοπούλου και την επιμέλεια του εκκλησιαστικού συμβουλίου, σχεδιάστηκε μια προτομή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, η οποία και αποκαλύφθηκε σήμερα στην πλατεία του χωριού.
Όλα κάτω από το καμπαναριό. Το χελιδόνι κάνει ανέμελο την πτήση του.Η φιλαρμονική έδωσε την έναρξη της εκδήλωσης με παρέλαση στον κεντρικό δρόμο και με όμορφα εμβατήρια.Νεαροί μουσικοί μας χάρισαν τη μουσική τους.Σε ανάπαυση.
Όσα και να πω για τον Κολοκοτρώνη θα είναι λίγα. Όλοι ξέρουμε πόσο μεγάλος ήρωας είναι. Γεννήθηκε σκλαβωμένος τον Απρίλιο του 1770 και πέθανε ελεύθερος και τιμημένος τον Φεβρουάριο του 1843 σε ηλικία 73 χρονών. Ένας γενναίος άνθρωπος που αγαπούσε τη χώρα του και τους Έλληνες και που τα έδωσε όλα για να είναι ελεύθερος, ο ίδιος αλλά και οι γύρω του. Αγαπούσε τη Στεμνίτσα και ερχόταν εδώ πολύ συχνά για να κρυφτεί από τους Τούρκους και να ετοιμάσει τα επόμενα βήματα κατά τη διάρκεια της επανάστασης. “Ο Κολοκοτρώνης» λέει ο Κωστής Παλαμάς «όπως ήταν ήρωας των πολέμων και των κινδύνων, ήταν και άνθρωπος των σοφών γνωμικών, των έτοιμων απαντήσεων, των εικόνων και των συμβόλων. Κόκκινο χρώμα είχε η φουστανέλα του. Αρχαϊκή περικεφαλαία είχε διαλέξει για κάλυμμα του κεφαλιού του. Όταν έγραφε στους φίλους, έβαζε με μικρό θ το πρώτο γράμμα του κύριου ονόματός του. Όταν ήταν οργισμένος, το έγραφε με κεφαλαίο”.
Σημαντικό όμως είναι ότι υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους, όπως το ζευγάρι Δημακοπούλου και που δεν ξεχνούν τις ρίζες τους, όσο μακριά κι αν βρίσκονται. Στην εκδήλωση όλη η οικογένεια με παιδιά και εγγόνια είχε καταφθάσει, ερχόμενη από τον Καναδά. Έγιναν πολλές ομιλίες, χαιρετισμοί και κατάθεση στεφάνων.
Το ζεύγος Δημακοπούλου και η αποκάλυψη του αγάλματος.Το ζευγάρι τιμήθηκε με βραβεία για την προσφορά του έργου.Όπως λέει ο κ. Δημακόπουλος: “Ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο θηρίο και ό,τι βάλει στο μυαλό του το καταφέρνει!”
Έπειτα, ο σύλλογος “Ελληνική Παράδοση” από το Άργος, παρουσίασε παραδοσιακούς χορούς. Κορίτσια και αγόρια του Λυκείου χόρεψαν με την καρδιά τους και σε κλίμα ευφορίας. Ντυμένοι με παραδοσιακές στολές της Πελοποννήσου έδειχνα όμορφοι και σαν να ήταν από μια άλλη εποχή. Στη συνέχεια μπήκαν στον χορό άνθρωποι από το κοινό, ακόμη και παιδιά της φιλαρμονικής. Όλοι μαζί σε κύκλο με δυνατή μουσική πιάνοντας ο ένας τον άλλο από το χέρι. Μαζί τους κι εγώ!
Κύκλος – χορός και χώρος για κάτι κοινό.Νέα παιδιά σε παλαιότερα βήματα και ρυθμό.
Όλοι οι Έλληνες σχεδόν καταγόμαστε από ένα μικρό χωριό και φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς αναγνωρίζεται την αίσθηση του να είσαι διακοπές στο χωριό και να συμμετέχεις σε γλέντια και εκδηλώσεις. Πώς όλα είναι πιο άνετα, άμεσα και ζωντανά. Ο ήλιος καίει την επιδερμίδα, αλλά οι άνθρωποι γελούν, τα παιδιά τρέχουν με ένα παγωτό στο χέρι, κάποιοι χορεύουν και κάποιοι άλλοι καμαρώνουν.
Πιασμένοι χέρι με χέρι οι άνθρωποι πάντα περνούσαμε τα δύσκολα αλλά και τα ευχάριστα. Ας συνεχίσουμε έτσι.
Το χωριό είναι σχετικά ήρεμο τα μεσημέρια και τα απογεύματα. Τον Αύγουστο θα έχει περισσότερο κόσμο. Θα είναι κυρίως όσοι έχουν τα σπίτια τους εδώ, αλλά ζουν μόνιμα στις πόλεις ή έχουν φύγει στο εξωτερικό. Όσο κόσμο κι αν έχει, το καλό είναι ότι σε δέκα λεπτά μπορώ να κρυφτώ στο δάσος και να παραμείνω εκεί όσο χρειάζομαι. Παρέα με τα γλυκά έλατα, τις καρυδιές και τις καστανιές. Με τον ήχο της σιωπής και τα πανέμορφα τοπία.
Μερικές φορές νιώθω ότι η φύση παίρνεται για δεδομένη και ότι οι περισσότεροι την παραβλέπουμε. Θεωρούμε δεδομένα τα φυτά στο πάρκο, ή τα λουλούδια στο μπαλκόνι και σπάνια συναισθανόμαστε τον παλμό που έχει ένα δάσος. Τη συνεχή εξέλιξη και την ένταση που κρύβει η ζωή εκεί. Πόσο ζωτικό είναι για εμάς τους ίδιους. Και αρκεί να βρεθείς κάμποσες φορές εκεί και τότε αρχίζεις να το καταλαβαίνεις.
Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που ξέρω, να είσαι μόνος σε ένα όμορφο σημείο μέσα στο δάσος. Μπορώ να κοιτάζω τα λουλούδια και να τα μυρίζω. Παρότι θα έδειχναν όμορφα σε ένα βάζο στο σπίτι, δεν καταφέρνω να τα κόψω, κάτι με σταματά… Και γυρίζω στο σπίτι δίχως μπουκέτο, μα ξέρω ότι τα λουλούδια θα ζήσουν άλλη μια μέρα.
Η ώρα είναι έντεκα παρά το βράδυ. Όχι πολύ αργά, αλλά για εμένα που θέλω να ξυπνήσω στις πέντε το πρωί, πλησιάζει η ώρα για ύπνο. Η βόλτα μου ήταν μικρή αλλά ό,τι έπρεπε για να πάρω αέρα και να αποσυμπιεστώ. Συνάντησα κάποιους φίλους στο καφενείο και μετά περπάτησα μόνη μου στα διάφορα δρομάκια μέσα κι έξω από τη Στεμνίτσα. Το έντονο πράσινο χρώμα είναι τώρα στο πικ του, τα έλατα έχουν μαγευτικό άρωμα και τα πουλιά κελαηδούν δυνατά.
Καλά κρυμμένο μέσα στα δέντρα.Αφουγκράζομαι το κελάηδισμα των πουλιών.Μωβ άνθη από τα αγαπημένα μου!Μερικά άλματα για να φτιάξει η διάθεση. Δοκιμάστε το κι εσείς, όποτε βρείτε κατάλληλο χρόνο και χώρο ή απλά στο δωμάτιό σας λίγο μετά το ξύπνημα.
Περπάτησα στα στενά του οικισμού και πέρασα έξω από το σπίτι ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Η κυρία Βασιλική με ρώτησε το όνομά μου και ποια είναι η καταγωγή μου. Επίσης, ενδιαφέρθηκε να μάθει αν είμαι φοιτήτρια εδώ στη σχολή. Ήταν πολύ φιλική και με άφησε να φωτογραφίσω ανενόχλητη τα λουλούδια της, ενώ μου ευχήθηκε τα καλύτερα. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες και την αποχαιρέτησα κατηφορίζοντας προς το κέντρο. Ένα γλυκό και απολύτως χαλαρό απόγευμα.
Οι ορτανσίες είναι πολύ όμορφα λουλούδια. Παρόλα αυτά σε ξεγελάνε, καθώς δεν μυρίζουν καθόλου!Η κα Βασιλική μου άνοιξε την πόρτα της αυλής της.
Σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος, δεν ξέρεις τι μπορεί να συναντήσεις. Ειδικά αν πηγαίνεις για πρώτη φορά. Όπως συνέβη χθες, που με την παρέα μου συναντήσαμε ξαφνικά γύρω στα δέκα άλογα στη μέση του μονοπατιού. Ήταν λίγο περίεργα στην αρχή γιατί δεν ξέραμε αν τα τρομάξαμε ή πώς θα αντιδρούσαν. Η δουλειά που έκανα πριν λίγο καιρό σε ιππικό όμιλο, με βοήθησε να τα ηρεμήσω και να τα καθοδηγήσω να μας ανοίξουν χώρο στο μονοπάτι. Έπειτα ήταν πολύ φιλικά. Καθίσαμε και τα χαϊδεύαμε για περίπου δεκαπέντε λεπτά και οι φίλες μου τα τάισαν βερίκοκα. Αν δεν έπρεπε να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το χωριό, θα καθόμασταν εκεί μέχρι το σούρουπο. Ήταν χαλαρωτικό που περάσαμε χρόνο μαζί τους. Η επαφή με άλογα μπορεί να αποβεί θεραπευτική και παρά το μεγάλο και δυνατό σώμα τους, είναι ευγενικά και ήρεμα ζώα.
Καλησπέρα αγαπημένοι. Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν είστε.
Εγώ βρίσκομαι στο τραπέζι της κουζίνας και επεξεργάζομαι το υλικό από τη σημερινή ημέρα, παρόλη την κούραση που νιώθω. Το πρωί ξεκίνησα με δύο φίλες από τη Στεμνίτσα για την Ελάτη, ένα από τα χωριά της Γορτυνίας μέσα στα έλατα. Πήραμε το ορειβατικό μονοπάτι στις εφτά και τέταρτο και φτάσαμε γύρω στις δύμισι με περίπου μία ώρα διαλείμματα.
Το μονοπάτι αυτό λέγεται ότι είναι το δυσκολότερο του Μenalon Τrail, αλλά και το πιο όμορφο. Ήθελα να το περπατήσω από την πρώτη στιγμή που ήρθα στη Στεμνίτσα τον περασμένο Οκτώβριο. Χάρηκα πάρα πολύ που τα κατάφερα, παρά τον τραυματισμό που είχα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Είναι ένα αρκετά απαιτητικό μονοπάτι, καθώς έχει ανηφόρες και κατηφόρες με μεγάλη κλίση και ταυτόχρονα είναι μεγάλο.
Με την παρέα μου κάναμε κάμποσα διαλείμματα για σνακ και ξεκούραση. Όπου κι αν στεκόμασταν, ένιωθα ότι είμαι σε κάποιο παραμύθι, στην κοκκινοσκουφίτσα, ή στο Lord of the Rings… Η μυρωδιά ήταν τόσο μα τόσο έντονη και γλυκιά και υπέροχη. Δεν ξέρω καλύτερη μυρωδιά, μαζί με αυτή των βιβλίων. Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που μπορώ να το έχω αυτό τόσο κοντά και που γενικά υπάρχει! Το πρωινό φως του ήλιου έπεφτε τόσο όμορφα στο έδαφος ανάμεσα από τα κλαδιά των ελάτων. Και εγώ προσπαθούσα να τα ρουφήξω όλα. Την πράσινη εικόνα, τον ήχο των πουλιών και του ανέμου, τη μυρωδιά, την αίσθηση της χαράς.
Σε αυτό το άρθρο έχω μόνο λίγες από τις φωτογραφίες που τράβηξα, για να πάρετε μια ιδέα από το μονοπάτι. Θα ανεβάσω κι άλλες εδώ στο blog, σε επόμενα άρθρα. Προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό το μονοπάτι σε όσους είναι σε καλή φυσική κατάσταση. Για εμένα ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει τον τελευταίο καιρό. Όταν καταλαβαίνω ότι η φύση είναι τόσο όμορφη και ζωτική, η συγκίνηση είναι μεγάλη και πονάει γλυκά.
Σήμερα η Στεμνίτσα ήταν σε μεγάλο γιορτασμό για την 201ης Επέτειο της Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας. Πελοποννησιακή Γερουσία ονομάστηκε ο οργανισμός διοίκησης που συγκροτήθηκε από τους επαναστατημένους Έλληνες της Πελοποννήσου τον Μάιο του 1821, αμέσως μετά το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 και λειτούργησε μέχρι την κατάργησή της από την Β’ Εθνοσυνέλευση Άστρους, τον Απρίλιο του 1823. Ο οργανισμός αυτός άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι την το Σεπτέμβριο του 1821, όταν έπεσε η Τριπολιτσά. Στις 27 Μαΐου του 1821 μετακινήθηκε στη Μονή Χρυσοπηγής στη Στεμνίτσα. Η προσφορά του προς το αγωνιζόμενο τότε ελληνικό έθνος υπήρξε μεγάλη, καθώς απετέλεσε και την πρώτη Πολιτειακή διοίκηση στη δύσκολη περίοδο του ξεσηκωμού και την οργάνωση της Επανάστασης.
Στην πλατεία του χωριού τα τραπεζάκια γέμισαν από κόσμο, πέρασαν άλογα με ντυμένους τσολιάδες και αργότερα ο χορευτικός σύλλογος χόρεψε παραδοσιακούς χορούς. Επικρατούσε ευφορία και χαρά και πολλοί ήταν εκείνοι που αποθανάτιζαν τη στιγμή με κάμερες και κινητά τηλέφωνα.
Με τους συμφοιτητές μου καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και απολαύσαμε τη γιορτή, ενώ αργότερα σηκωθήκαμε και χορέψαμε μαζί με τους ντυμένους παραδοσιακά χορευτές ή άλλους κατοίκους του χωριού. Καλαματιανά και τσάμικα, οι πιο αντιπροσωπευτικοί χοροί της Πελοποννήσου. Η ζέστη όμως άρχισε να γίνεται να ανυπόφορη και έτσι δεν κράτησε πολύ το γλέντι. Όσο κράτησε όμως ήταν όμορφα.
Κάπως έτσι, άλλη μια μέρα πέρασε εδώ στο βουνό, με μουσική και χορό.
Κίνηση.
Κάτω απ’ το καμπαναριό.
Σε ζευγάρια.
Κάποιοι δεν κρατιούνται να χορέψουν, οπότε πιάνονται σε αυτοσχέδιο κύκλο.
