Σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος, δεν ξέρεις τι μπορεί να συναντήσεις. Ειδικά αν πηγαίνεις για πρώτη φορά. Όπως συνέβη χθες, που με την παρέα μου συναντήσαμε ξαφνικά γύρω στα δέκα άλογα στη μέση του μονοπατιού. Ήταν λίγο περίεργα στην αρχή γιατί δεν ξέραμε αν τα τρομάξαμε ή πώς θα αντιδρούσαν. Η δουλειά που έκανα πριν λίγο καιρό σε ιππικό όμιλο, με βοήθησε να τα ηρεμήσω και να τα καθοδηγήσω να μας ανοίξουν χώρο στο μονοπάτι. Έπειτα ήταν πολύ φιλικά. Καθίσαμε και τα χαϊδεύαμε για περίπου δεκαπέντε λεπτά και οι φίλες μου τα τάισαν βερίκοκα. Αν δεν έπρεπε να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το χωριό, θα καθόμασταν εκεί μέχρι το σούρουπο. Ήταν χαλαρωτικό που περάσαμε χρόνο μαζί τους. Η επαφή με άλογα μπορεί να αποβεί θεραπευτική και παρά το μεγάλο και δυνατό σώμα τους, είναι ευγενικά και ήρεμα ζώα.
Καλησπέρα αγαπημένοι. Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν είστε.
Εγώ βρίσκομαι στο τραπέζι της κουζίνας και επεξεργάζομαι το υλικό από τη σημερινή ημέρα, παρόλη την κούραση που νιώθω. Το πρωί ξεκίνησα με δύο φίλες από τη Στεμνίτσα για την Ελάτη, ένα από τα χωριά της Γορτυνίας μέσα στα έλατα. Πήραμε το ορειβατικό μονοπάτι στις εφτά και τέταρτο και φτάσαμε γύρω στις δύμισι με περίπου μία ώρα διαλείμματα.
Το μονοπάτι αυτό λέγεται ότι είναι το δυσκολότερο του Μenalon Τrail, αλλά και το πιο όμορφο. Ήθελα να το περπατήσω από την πρώτη στιγμή που ήρθα στη Στεμνίτσα τον περασμένο Οκτώβριο. Χάρηκα πάρα πολύ που τα κατάφερα, παρά τον τραυματισμό που είχα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Είναι ένα αρκετά απαιτητικό μονοπάτι, καθώς έχει ανηφόρες και κατηφόρες με μεγάλη κλίση και ταυτόχρονα είναι μεγάλο.
Με την παρέα μου κάναμε κάμποσα διαλείμματα για σνακ και ξεκούραση. Όπου κι αν στεκόμασταν, ένιωθα ότι είμαι σε κάποιο παραμύθι, στην κοκκινοσκουφίτσα, ή στο Lord of the Rings… Η μυρωδιά ήταν τόσο μα τόσο έντονη και γλυκιά και υπέροχη. Δεν ξέρω καλύτερη μυρωδιά, μαζί με αυτή των βιβλίων. Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που μπορώ να το έχω αυτό τόσο κοντά και που γενικά υπάρχει! Το πρωινό φως του ήλιου έπεφτε τόσο όμορφα στο έδαφος ανάμεσα από τα κλαδιά των ελάτων. Και εγώ προσπαθούσα να τα ρουφήξω όλα. Την πράσινη εικόνα, τον ήχο των πουλιών και του ανέμου, τη μυρωδιά, την αίσθηση της χαράς.
Σε αυτό το άρθρο έχω μόνο λίγες από τις φωτογραφίες που τράβηξα, για να πάρετε μια ιδέα από το μονοπάτι. Θα ανεβάσω κι άλλες εδώ στο blog, σε επόμενα άρθρα. Προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό το μονοπάτι σε όσους είναι σε καλή φυσική κατάσταση. Για εμένα ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει τον τελευταίο καιρό. Όταν καταλαβαίνω ότι η φύση είναι τόσο όμορφη και ζωτική, η συγκίνηση είναι μεγάλη και πονάει γλυκά.
Σήμερα η Στεμνίτσα ήταν σε μεγάλο γιορτασμό για την 201ης Επέτειο της Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας. Πελοποννησιακή Γερουσία ονομάστηκε ο οργανισμός διοίκησης που συγκροτήθηκε από τους επαναστατημένους Έλληνες της Πελοποννήσου τον Μάιο του 1821, αμέσως μετά το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 και λειτούργησε μέχρι την κατάργησή της από την Β’ Εθνοσυνέλευση Άστρους, τον Απρίλιο του 1823. Ο οργανισμός αυτός άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι την το Σεπτέμβριο του 1821, όταν έπεσε η Τριπολιτσά. Στις 27 Μαΐου του 1821 μετακινήθηκε στη Μονή Χρυσοπηγής στη Στεμνίτσα. Η προσφορά του προς το αγωνιζόμενο τότε ελληνικό έθνος υπήρξε μεγάλη, καθώς απετέλεσε και την πρώτη Πολιτειακή διοίκηση στη δύσκολη περίοδο του ξεσηκωμού και την οργάνωση της Επανάστασης.
Στην πλατεία του χωριού τα τραπεζάκια γέμισαν από κόσμο, πέρασαν άλογα με ντυμένους τσολιάδες και αργότερα ο χορευτικός σύλλογος χόρεψε παραδοσιακούς χορούς. Επικρατούσε ευφορία και χαρά και πολλοί ήταν εκείνοι που αποθανάτιζαν τη στιγμή με κάμερες και κινητά τηλέφωνα.
Με τους συμφοιτητές μου καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και απολαύσαμε τη γιορτή, ενώ αργότερα σηκωθήκαμε και χορέψαμε μαζί με τους ντυμένους παραδοσιακά χορευτές ή άλλους κατοίκους του χωριού. Καλαματιανά και τσάμικα, οι πιο αντιπροσωπευτικοί χοροί της Πελοποννήσου. Η ζέστη όμως άρχισε να γίνεται να ανυπόφορη και έτσι δεν κράτησε πολύ το γλέντι. Όσο κράτησε όμως ήταν όμορφα.
Κάπως έτσι, άλλη μια μέρα πέρασε εδώ στο βουνό, με μουσική και χορό.
Κίνηση.
Κάτω απ’ το καμπαναριό.
Σε ζευγάρια.
Κάποιοι δεν κρατιούνται να χορέψουν, οπότε πιάνονται σε αυτοσχέδιο κύκλο.
Σήμερα επιτέλους κατάφερα να ανεβάσω στο κανάλι μου στο YouTube το βίντεο σχετικά με το μονοπάτι Στεμνίτσα – Λούσιος ποταμός. Τη διαδρομή έκανα πριν από αρκετό καιρό στις αρχές του Απριλίου. Συνέβαιναν διάφορα όμως και έτσι δεν προλάβαινα να το ανεβάσω νωρίτερα. Για να διαβάσετε το άρθρο σχετικά με τη διαδρομή μας στο μονοπάτι, πατήστε εδώ.
Όσο περνάει ο καιρός και μένω στον ίδιο τόπο με τους ίδιους λιγοστούς ανθρώπους, διαπιστώνω το εξής. Όλοι μας είμαστε εντελώς μοναδικοί. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία και έχει τους δικούς πόνους και αγωνίες και το δικό του φως. Αρχίζω να αισθάνομαι τους άλλους περισσότερο και τα ζώα επίσης.
Τη Δευτέρα το βράδυ καθόμασταν μεγάλη παρέα στο καφενείο “Η Γερουσία”. Κάποτε, τα σκυλιά του χωριού ήρθαν κοντά μας, ζητώντας λίγο φαγητό και χάδια. Η Χιονάτη (για την οποία έχω ξαναμιλήσει εδώ στο blog) μπλεκόταν ανάμεσα στα πόδια μας και κοιτούσε τις μπουκιές μας. Ξαφνικά, σε μια στιγμή, τους είδα όλους σαν ενέργεια και τη σκυλίτσα να είναι μέρος της ίδιας ενέργειας, δεν διέφερε σε τίποτα… Δεν διέφερε καθόλου, είμασταν όλοι μέρος του ίδιου πράγματος, ένα. Ήταν τόσο γλυκιά αίσθηση και ευγνωμονώ που μπόρεσα να έχω μια έκλαμψη από αυτή την πραγματικότητα. Να νιώθω τους γύρω μου ένα με εμένα. Είναι αρκετά προσωπική οπτική, οπότε δεν ξέρω αν το περιγράφω καλά για να το καταλάβετε, αλλά αυτά είναι τα πιο απλά λόγια που μπόρεσα να βρω. Όλοι ένα.
Το σεμινάριο που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση έλαβε τέλος και η βραδινή συγκέντρωση συνέβη και για να χαιρετίσουμε την καθηγήτρια που μας το έκανε. Ήταν και κάποιοι φίλοι της μαζί. Παίξαμε γκάιντα, μπουζούκι, κιθάρα και φλογέρα. Τραγουδούσαμε μέχρι τις τρεις το πρωί. Σιγά- σιγά κουραστήκαμε όλοι και κινήσαμε προς τα σπίτια μας, αφού όμως κουβεντιάσαμε λίγο και ανταλλάξαμε καληνύχτες.
Αυτές οι στιγμές είναι τόσο περίεργες… Απλώς συνειδητοποιείς αυτό που ισχύει πάντα, ούτως ή άλλως. Ότι δεν θα ξαναέρθουν, είναι μοναδικές και τις μοιράζεσαι με άλλους και αυτό τις κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερες, γιατί ξαφνικά η στιγμή μπαίνει σε περισσότερα υποσυνείδητα από το δικό σου… και είναι κάτι κοινό, μια κοινή ανάμνηση. Ο καθενας το ζει διαφορετικά βέβαια, αλλα η στιγμή είναι η ίδια σε υπαρξιακό επίπεδο. Σημασία έχει, μόνος ή με άλλους, να είσαι ξυπνητός. Αυτό αρκεί. Πφφ πάλι το φιλοσόφησα. Ελπίζω να μην σας κούρασα.
Από χθες και για τρεις ημέρες οι φοιτητές της σχολής συμμετέχουμε σε ένα σεμινάριο για εικαστικό κόσμημα, με θέμα τις ρίζες μας. Ο καθένας φέρνει αντικείμενα που έχουν να κάνουν με τις ρίζες του, όπως τις αντιλαμβάνεται, χωριζόμαστε και δουλεύουμε σε ομάδες. Είναι κάτι στο οποίο νιώθω οικεία και άνετα, καθώς σε ολόκληρη τη διάρκεια των σπουδών μου στην αρχιτεκτονική, δούλευα πάνω σε projects. Πώς δηλαδή, μια ιδέα και μια πρόθεση θα υλοποιηθούν στον απτό κόσμο μέσα από μια διαδικασία ερευνητική και συνθετική.
Η αίσθηση ήταν πολύ γλυκιά στην αίθουσα. Όλοι συμμετείχαν με ενδιαφέρον και ήρθαμε κάπως πιο κοντά μέσα από αυτή τη διαδικασία. Σήμερα, πάλι συνεχίζουμε σε αυτό το μοτίβο και όσο προχωράμε θα αποκρυσταλλώνουμε το τελικό μας προϊόν, ένα κόσμημα με έμπνευση τις ρίζες μας και το υλικό που φέραμε στο μάθημα.
Αυτά προς το παρόν… Τα λέμε σύντομα.
Καλημέρα σε όλους!
Εγώ με τη Γιώτα, την Ιωάννα, την Άννα και την Εύα.
Δημιουργικό χάος.
Σκίτσα και φωτογραφίες σχετικές με τα αντικείμενα που φέραμε.
Στιγμή επικοινωνίας με τον κόσμο έξω από τη σχολή.
Σήμερα ξύπνησα στις πέντε το πρωί για λίγη γιόγκα και περπάτημα. Γύρω στις έξι και μισή ήμουν σε ένα σημείο κατάλληλο ώστε να βλέπω την ανατολή του ήλιου και το χωριό από κάτω. Ήταν πολύ όμορφη η θέα, η μυρωδιά, η σιωπή. Το φως του ήλιου μόλις ξεπρόβαλε από τις βουνοκορφές, μου έδωσε μεγάλη ενέργεια και χαρά! Από το σημείο αυτό μπορούσα να έχω μερική θέα και προς τον κάμπο. Ήταν τόσο τρυφερή η ύπαρξη με τα γλυκά χρώματα που είχε πάρει… Παράλληλα βρήκα την ευκαιρία να δοκιμάσω ένα time lapse video, καθώς ο ήλιος κατακτούσε χώρο στον ουρανό.
Να έχετε μια υπέροχη Τετάρτη!
Η Στεμνίτσα ξυπνάει.
Στις πέντε το πρωί κατάφερα να προλάβω το φεγγάρι ακόμη μεγάλο φωτεινό και όμορφο!
Σήμερα έχει πανσέληνο, όμως ο καιρός είναι πολύ συννεφιασμένος για δω το φεγγάρι. Από χθες όμως, βγήκαμε αργά με το αυτοκίνητο της Γιώτας για μια γρήγορα βόλτα. Το φεγγάρι ήταν τόσο φωτεινό που σχεδόν δεν χρειαζόμασταν τα φώτα πορείας για να βλέπουμε στο δρόμο. Μαζί με αυτό είχαμε και την τύχη να δούμε και μια πολύ όμορφη αλεπού στην άκρη του δρόμου. Διακρίναμε από μακριά τα ματάκια της να λάμπουν, φρενάραμε και μας κοίταξα για λίγο. Μέχρι να αντιδράσουμε, είχε φύγει. Δεν πρόλαβα να τραβήξω φυσικά φωτογραφία την άγρια ζωή της περιοχής, αλλά τουλάχιστον έχω την πανσέληνο!
