Angelina Helioti

Το τρέιλερ

Angelina Helioti 6 Δεκεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Γεια σας φίλοι μου!

Σήμερα δημοσιεύθηκε το τρέιλερ της ταινίας που γυρίσαμε στο δάσος η ομάδα μου κι εγώ, πριν από περίπου μία εβδομάδα. Στο προφίλ του συνεργάτη μου, Ζαφείρη Ζαφειρόπουλου (@zaf_x2) και το δικό μου (@angelina.helioti) θα βρείτε το μικρό κλιπ που προϊδεάζει τον θεατή για αυτό που θα ακολουθήσει.

Δείτε το τρέιλερ πατώντας στον σύνδεσμο: https://www.instagram.com/p/Cl0pwzUjDd5/

Μείνετε συντονισμένοι καθώς σε πολύ λίγες μέρες θα δημοσιευθεί ολόκληρη η ταινία στο κανάλι μου στο Youtube!

Το άρωμα του παγωμένου αέρα

Angelina Helioti 2 Δεκεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλησπέρα σας αγαπημένοι μου! Ελπίζω να περνάτε όμορφα όπου κι αν είστε, ό,τι κι αν κάνετε.

Εδώ στη Στεμνίτσα τα πράγματα έχουν αρχίσει να παίρνουν την τροπή που περίμενε κανείς. Αν και σήμερα έχει ηλιοφάνεια, χθες έβρεχε από νωρίς το πρωί και για ολόκληρη τη μέρα δεν σταμάτησε. Η ομίχλη κατέκλυσε το χωριό και πολλές φορές δεν μπορούσαμε να δούμε ούτε στα δύο μέτρα μπροστά μας.

Αυτός ο καιρός μου είχε λείψει πραγματικά πολύ και ανυπομονούσα από τον Αύγουστο για το κρυστάλλινο άρωμα του παγωμένου αέρα που τρυπάει τα πνευμόνια μου, αλλά τους δίνει τόση ζωή! Και τώρα το χωριό έχει αυτά τα απίστευτα μουντά χρώματα, πράσινο σκούρο, γκρι, γαλάζιο και μερικές φορές λίγο μοβ…

Όταν ο καιρός είναι έτσι παίρνω μεγάλη έμπνευση για να ζωγραφίσω ή να κάνω μοντάζ σε πλάνα που έχω για vlogs, μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού. Αλλά τώρα περνάω πολλές ώρες στο εργαστήριο φτιάχνοντας κοσμήματα, καθώς προετοιμάζομαι για τα Χριστούγεννα και κάποιες παραγγελίες που θα πρέπει να παραδώσω. Πάντως το σαββατοκύριακο θα καθίσω να ολοκληρώσω ένα βίντεο vlog που θα περιλαμβάνει τα highlights του Νοεμβρίου. Έτσι θα έχετε μια εικόνα για το πώς πέρασα αυτόν τον μήνα εδώ στο χωριό.

Αυτές τις μέρες έχω λίγο χαθεί από το blog, αλλά ο λόγος είναι σημαντικός. Έχω απορροφηθεί αρκετά από το project για το οποίο σας είπα στην προηγούμενη ανάρτηση. Σε πολύ λίγες μέρες το βίντεο που γυρίσαμε στο δάσος θα δημοσιευθεί και επιτέλους θα σας παρουσιάσω τη δουλειά μας! Οπότε μείνετε συντονισμένοι εδώ και στα social media.

Τώρα θα σας αφήσω και θα πάω προς τη σχολή για το μάθημα γεμολογίας…

Θα τα πούμε πολύ σύντομα.

Αγκαλιές!

Λίγα κινηματογραφικά γυρίσματα

Angelina Helioti 28 Νοεμβρίου 2022 2 Σχόλια

Την Παρασκευή, συνέβη κάτι που οραματιζόμουν και προετοίμαζα εδώ και μέρες! Με κάποιους φίλους από τη Στεμνίτσα και τα γύρω χωριά πραγματοποιήσαμε τα γυρίσματα ενός βίντεο κλιπ. Δεν θα σας αποκαλύψω ακόμη το θέμα και το γενικό πλαίσιο της δουλειάς, καθώς προτιμώ να ολοκληρωθεί πρώτα. Αυτό που μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι το να σκηνοθετείς ένα έργο (ακόμη κι αν είναι μικρό) ή να συμμετέχεις σε αυτό ως ηθοποιός, είναι μια άκρως διασκεδαστική εμπειρία, αν και κουραστική.

Σε όλη τη διαδρομή και όταν φτάσαμε στο σημείο των γυρισμάτων είχε πάγο στα σημεία που δεν έπεφταν οι ακτίνες του ήλιου. Έτσι όπως λαμπύριζε σαν ασημόσκονη έμοιαζε παραμυθένιο, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια…

Στη σκηνοθεσία και την παραγωγή είχα τη χαρά να συνεργαστώ με τον εξαιρετικό γραφίστα και οπερατέρ Ζαφείρη Ζαφειρόπουλο (@zaf_x2). Οι φίλοι και γνωστοί που έγιναν για λίγο οι ηθοποιοί μας, ήταν τόσο συνεργάσιμοι και υπομονετικοί κάνοντάς με πραγματικά ευγνώμων! Διατηρήθηκε ένα κλίμα γεμάτο με γέλια, καλή διάθεση, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλο συντονισμό.

Κοιτώντας μέσα στο μόνιτορ και δίνοντας μερικές κατευθύνσεις στον Κωνσταντίνο.

Όταν τελείωσαν τα περισσότερα γυρίσματα, ανεβήκαμε σε μια κορυφή του Μαινάλου, κοντά στην περιοχή “Ραπούνι”, για να πραγματοποιήσουμε μερικά κοντινά πλάνα που έπρεπε να γίνουν στο συγκεκριμένο μέρος.

Η θέα από εκεί πάνω ήταν μαγική. Λίγες βουνοκορφές, πλαγιές από έλατα και καθαρός ουρανός… Μόνο πολύ μακριά, πέρα από το Μαίναλο, μπορούσαμε να διακρίνουμε κάποιες ανεμογεννήτριες που διέκοπταν το φυσικό τοπίο στον ορίζοντα.

Όταν κάποια στιγμή έπρεπε να ξαπλώσω στο έδαφος, έθαψα το πρόσωπό μου μέσα στο γρασίδι και τα στάχια. Το άρωμα από το χώμα και το γρασίδι χάρισε σε όλο το σώμα μου τη χαλάρωση που χρειαζόμασταν για τα πλάνα. Θα μπορούσα να αποκοιμηθώ εκεί μέχρι να δύσει ο ήλιος.

Παρά την πολυπόθητη ηλιοφάνεια, έκανε κρύο και φυσούσε, με αποτέλεσμα μετά να είμαι αρκετά ζαλισμένη. Παρ’ όλα αυτά μια φανταστική ημέρα που είχε μια υπέροχη συνεργασία με όλα τα μέλη της ομάδας, είχε φτάσει στο τέλος της.

Σχετικά με το βίντεο θα σας πω περισσότερα όταν ολοκληρωθεί.

Τα λέμε σύντομα! Να περνάτε όμορφα!

Ο χειμώνας έφτασε

Angelina Helioti 23 Νοεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Γεια σας φίλοι μου!

Τώρα έχει έρθει ένα κύμα κακοκαιρίας. Βρέχει τις περισσότερες μέρες. Η θερμοκρασία έχει πέσει κάτω από τους δέκα βαθμούς και μάλλον θα φλερτάρει με τα αρνητικά ψηφία μέσα στην εβδομάδα. Ξεκινάει αυτή η περίοδος του χρόνου όπου καλό είναι να μην αφήνω τίποτα στο μπαλκόνι, γιατί θα το πάρει ο αέρας και θα το ψάχνω ή θα το πάει στο κεφάλι κανενός γείτονα.

Οι ομίχλες είναι ασταμάτητες και κάποια πρωινά ξυπνάω με ένα κιτρινόλευκο διάχυτο φως. Τις περισσότερες φορές όμως είναι αυτό το υπέροχο μουντό γαλάζιο. Το θυμάμαι από τον περσινό Νοέμβριο, όταν είχα τραβήξει την παρακάτω φωτογραφία.

Indie/Pop/Folk τώρα στα ηχεία. Και μια μουντή διάθεση, αλλά όχι λυπημένη. Απλά λίγο ονειροπόλα.

Το βράδυ της Δευτέρας συγκεντρωθήκαμε πλήθος κόσμου στο καφενείο “Η Γερουσία”. Αφορμή αυτού αποτέλεσε το κάλεσμα που έκανα σε συμφοιτητές μου για να τους παρουσιάσω μια ιδέα μου, σχετικά με το πώς μπορούμε να δράσουμε σαν νεολαία της Στεμνίτσας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ανεμογεννήτριες. Οι περισσότεροι αγκάλιασαν την ιδέα και έχουμε ήδη ξεκινήσει να την υλοποιούμε!! Στην πορεία μίλησαν κι άλλοι παρευρισκόμενοι για το πώς μπορούμε να δράσουμε σαν κοινότητα για να αποτρέψουμε αυτή την καταστροφή στο φυσικό περιβάλλον του τόπου.

Όπως παλιά όταν γινόντουσαν εδώ τα συμβούλια των οπλαρχηγών. Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Δυστυχώς ή ευτυχώς.

Από μια τέτοια συνάντηση δεν θα μπορούσε να λείπει ο χορός και το τραγούδι.

Σχετικά με αυτό το θέμα θα σας ενημερώσω περισσότερο στο επόμενο άρθρο. Μέχρι τότε να περνάτε όμορφα!

Συνειρμοί

Angelina Helioti 17 Νοεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Τις τελευταίες μέρες σχεδόν μονοπωλεί το μυαλό μου το θέμα της διάσωσης του Μαινάλου από τις ανεμογεννήτριες. Είναι στιγμές που παρατηρείς από απόσταση τα προβλήματα της ζωής και νιώθεις ότι δεν σε αγγίζουν πια. Σαν να μην ανήκουν σε εσένα, και όντως δεν ανήκουν, γιατί όλοι και όλα είμαστε περαστικοί από εδώ.

Αλλά αν άξιζε κάτι να με απασχολεί αυτό θα ήταν η διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος! Γιατί είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να μας δώσει η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Και δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα οι άνθρωποι, το βρίσκουμε έτοιμο εκεί έξω. Πρέπει να το δουν όσοι πιο πολλοί γίνεται, όσα πιο πολλά παιδιά γίνεται! Γιατί ξέρω ότι και μόνο να το βλέπεις θεραπεύεσαι. Είναι σαν να σου δίνει κάποιος διαμάντι για δώρο και να το πετάς στα σκουπίδια. Μόνο που το διαμάντι έχει κάποια αξία, ενώ η φύση είναι ανεκτίμητη.

Όταν βρίσκομαι στο δάσος, πολλές φορές, κοιτώ ψηλά στον ουρανό. Νομίζω είναι μια ενδιαφέρουσα κίνηση να γυρίσεις εντελώς το κεφάλι και να κοιτάξεις τη θέα, τα κλαδιά των δέντρων με φόντο τον ουρανό. Μια κίνηση που δεν την κάνω συχνά όταν βρίσκομαι στις πόλεις επειδή τα κτήρια είναι κοντά μεταξύ τους και με κατευθύνουν στο να συνεχίσω να κινούμε μπροστά, κοιτώντας χαμηλά. Δεν ξέρω αν θα είχα και καμιά καλή θέα, κατά πάσα πιθανότητα θα αντίκριζα την κάτω όψη κάποιου μπαλκονιού με ξεφτισμένους σοβάδες…

Τα πορτοκαλοκίτρινα φύλλα είναι πεσμένα τώρα στην Κεφαλόβρυση… Μερικές φορές διστάζω να περπατήσω στο σημείο αυτό, γιατί θα τσακίσω τα φύλλα και δεν το θέλω. Είναι ωραία με το πορτοκαλί χαλί μπροστά από την κρήνη.

Όλα είναι σε μια αποσύνθεση. Το δάσος είναι υγρό, εσωστρεφές και δεν μυρίζει τόσο έντονα το άρωμα του κέδρου.

Η Στεμνίτσα από ψηλά όταν έχει πέσει ο ήλιος. Φαίνονται μόνο τα φώτα της και γύρω το φυσικό τοπίο.

Κοιτώντας ψηλά, στον δρόμο ασφάλτου γύρω από το χωριό.

Κάνοντας μια ευχή να μείνει ανέγγιχτο το Μαίναλο… “Μακάρι…” Και συνεχίζω να έχω εμπιστοσύνη στη ζωή. Ακόμη κι αν φαίνονται παράλογα κάποια πράγματα, νιώθω ότι έρχονται πάντα τα σωστά κι ας μην το καταλαβαίνουμε.

Το Μαίναλο απειλείται

Angelina Helioti 14 Νοεμβρίου 2022 6 Σχόλια

Καλημέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Είναι μια δύσκολη μέρα και ένα δύσκολο πρωινό και πριν γράψω την πρώτη λέξη ξεφύσηξα έντονα, γιατί ΄δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να εκφράσω αυτά που πρέπει να ειπωθούν. Όλα αφορούν τη χθεσινή ημέρα, η οποία είχε ένα πανέμορφο απόγευμα οπότε θέλησα να περπατήσω στο δάσος έξω από τη Στεμνίτσα. Στο πανέμορφο Μαίναλο…

Η βόλτα ήταν τόσο όμορφη και ήρεμη. Είναι τρομακτικός ο τρόπος με τον οποίο η φύση καθρεφτίζει αυτό που έχουμε μέσα μας, τη σιωπή. Χωρίς να κρίνει, είναι αυτό που είναι και δέχεται και εμάς, τους αλλόκοτους ανθρώπους, όπως ακριβώς είμαστε. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Η φύση είναι αγάπη και δίνεται απλόχερα σε όποιον είναι ανοιχτός να την αντέξει. Παρά την ηρεμία στο δάσος με διέτρεχε μια ανησυχία. Όλη τη χθεσινή ημέρα με κυρίευε ένα περίεργο αίσθημα. Ότι κάτι δεν πάει καλά… Σαν κάτι να με περίμενε, κάτι δυσάρεστο.

Το δυσάρεστο με βρήκε όταν γύρισα, νύχτα πια, στην πλατεία του χωριού. Ο κ. Γιάννης Λαγός, πρόεδρος της Μαίναλον Κοιν.Σ.Επ, με ενημέρωσε ότι παρά τις οργανωμένες αντιδράσεις των τοπικών φορέων, η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας έδωσε έγκριση για την κατασκευή 126 ανεμογεννητριών διαμέτρου 145 μέτρων στην κεντρική Πελοπόννησο, από τις οποίες περίπου 70 στην οροσειρά του Μαινάλου και σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 1.000 μέτρων. “Του Μαινάλου της βιώσιμης ανάπτυξης, του εναλλακτικού τουρισμού και των διεθνών βραβείων”. Περίπου 30 από αυτές είναι να τοποθετηθούν πολύ κοντά στη Στεμνίτσα, και συγκεκριμένα στην περιοχή “Ραπούνι”, ανάμεσα στη Στεμνίτσα και το Χρυσοβίτσι.

Και τα δύο χωριά, που έχουν ανακηρυχθεί παραδοσιακοί οικισμοί, φαίνεται ότι θα έχουν θέα στις ανεμογεννήτριες. Αντί να βλέπει κανείς το βουκολικό αρκαδικό τοπίο, θα βλέπει κάτι άψυχες κολώνες τρομακτικού ύψους (100 μέτρα), να έρχονται κόντρα με την κλίμακα και τη μορφολογία του τόπου!!! Πριν λίγα χρόνια η περιοχή, όλως τυχαίως, είχε πιάσει φωτιά και οι κάτοικοι σύσσωμοι έτρεχαν να σώσουν το βουνό. Αναρωτιέμαι αν το έκαναν για έρθουν αργότερα μπουλντόζες να καταστρέψουν τόσο τη μορφή του όρους όσο και τη ζωή εκεί.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις που να εκφράζουν αυτό που νιώθω. Νομίζω είμαι ακόμη στην κατάσταση σοκ που ήμουν χθες, όταν το πρωτοάκουσα. Αλλά αυτό το σοκ είναι αρκετό για να μιλήσω, να φωνάξω για την ακρίβεια. Δεν γίνεται να βάζουμε ανεμογεννήτριες σε βουνά σαν το Μαίναλο. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Είναι καλό να στρεφόμαστε σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, αλλά είναι απαράδεκτο να καταστρέφουμε την παρθένα φύση, στο όνομα της πράσινης ενέργειας. Για χάρη της “πράσινης” ενέργειας να αλλοιώνουμε το ελάχιστο αληθινό πράσινο που έχει απομείνει! Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν μέρη πιο απομακρυσμένα από κάποιον οικισμό και με λιγότερη βιοποικιλότητα που μπορούν να δεχτούν την τοποθέτηση αυτών των τόσο επεμβατικών στο τοπίο κατασκευών.

Αυτό το μαγικό μέρος αποτελεί το σπίτι πολλών όντων εδώ και γενιές. Τεράστιος αριθμός φυτικών ειδών, αλλά και ζώων, μαζί τους και ο άνθρωπος, όλοι επωφελούμαστε από αυτόν τον μικρό παράδεισο.

Το Μαίναλο δεν είναι τυχαία τόσο όμορφο βουνό. Η ομορφιά του πηγάζει από τη ζωή την οποία φιλοξενεί. Η ζωή είναι που το κάνει όμορφο. Πού θα πετάνε τώρα τα γεράκια και οι αετοί, ποιον ορίζοντα θα βλέπουν τα παιδιά, αντί για αστέρια τώρα θα είναι κόκκινα φωτάκια;

Το όρος Μαίναλο ανήκει σε όλους μας, όχι μόνο σε όσους ζουν εδώ, αλλά και σε όσους το επιλέγουν ως τόπο αναψυχής και επαφής με τη φύση. Τελικά, το Μαίναλο ανήκει στον εαυτό του! Πρέπει να τα σεβόμαστε βουνά σαν το Μαίναλο, και έχει πολλά τέτοια η Ελλάδα… Επιτέλους, ας εναρμονιστούμε με τη φύση, ας την αφήσουμε να μπει μέσα μας. Την έχουμε ξεχάσει! Λίγη ευαισθησία να έχει κάποιος θα συμφωνήσει. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε μέρη σαν αυτά, αντί για πηγές ζωής να γίνονται πηγές κέρδους! Τα όρη πρέπει να είναι απαλλαγμένα από ανεμογεννήτριες για το καλό όλων μας. Ας κινητοποιηθούμε τώρα όλοι, στο βαθμό που μπορεί ο καθένας.

Τώρα που “η αυλή μας”, “ο κήπος της Εδέμ μας” απειλείται, τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε να κοιτάμε την απειλή ώσπου να γίνει αλλαγή ή θα πάρουμε θέση;

Δημιουργικότητα που ξεχειλίζει

Angelina Helioti 11 Νοεμβρίου 2022 1 Σχόλιο

Καλημέρα αγαπημένοι φίλοι!

Η καλοκαιρία επέστρεψε εδώ στη Στεμνίτσα και έχω πολλή ενέργεια για διάφορες δραστηριότητες.

Πριν από λίγες ημέρες κατασκεύασα ένα κούφιο βραχιόλι σε σχήμα κέρατου. Θυμίζει κάτι αρχαίο λόγω της λιτότητάς του, αλλά ταυτόχρονα είναι κομψό και σύγχρονο. Θα ανεβάσω και στο profile του instagram (@angelinaheliotijewelry) περισσότερες φωτογραφίες για να το δείτε.

Αυτή τη στιγμή έχω ήδη ξεκινήσει ένα καινούριο βραχιόλι με λίγη αρχαιοελληνική διάθεση, το οποίο ανυπομονώ να σας δείξω!! Θυμίζω ότι μπορείτε να με ρωτήσετε τιμή και να παραγγείλετε οποιοδήποτε κόσμημα ανεβάζω ε΄δω στη σελίδα Silversmitghing ή στο Instagram.

Παράλληλα με τα κοσμήματα με έχει βρει μια απίστευτη έμπνευση και διάθεση για ζωγραφική!!! Περίμενα όλο το καλοκαίρι γι’ αυτό! Ήδη ολοκλήρωσα έναν πίνακα που δούλευα από την άνοιξη και τώρα έχω μπει σε κάτι καινούριο. Η έμπνευση είναι από τα καλοκαιρινά τοπία εδώ στα αρκαδικά βουνά. Δεν ξέρω πόσο μακριά θα με πάει, αλλά θα παίξω με αυτό το θέμα με διάθεση εξερεύνησης για όσο το βρίσκω ενδιαφέρον.

Αν και γίνεται ένα μικρό χάος πάνω στον ημιόροφο, είναι τόσο γεμάτες οι ώρες που περνάω εδώ. Ο χρόνος κυλάει χωρίς να το καταλαβαίνω και ακόμη κι αν αρχίσω να κουράζομαι όλο λέω “μια πινελιά ακόμη” κι αυτό συνεχίζεται μέχρι να έρθει η ώρα που είμαι καλεσμένη στο σπίτι κάποιου φίλου, οπότε και πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσω.

Η μυρωδιά από το αστάρι και τα χρώματα μπορούν να προκαλέσουν μικρές εκρήξεις μέσα μου. Καμπανάκια ηχούν και αρχίζω να χορεύω με τα χέρια. Κάποιες φορές φυσικά δεν είμαι ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα και πρέπει να αφήσω στην άκρη το έργο και να το πιάσω άλλη μέρα. Μετά όμως, σε ανύποπτο χρόνο έρχεται μια φώτιση και αρχίζω να διορθώνω αυτό που πριν δεν με κάλυπτε. Και εκεί υπάρχει μεγάλη χαρά, όταν αρχίζει να μου λέει κάτι…

Τώρα για λίγες μέρες θα είναι full time ζωγραφική. Αν και η πραγματική έμπνευση δεν ξέρω πότε θα έρθει, μερικές φορές αν αποφασίσω να πάω στο μικρό στούντιο, με λίγη κλασική μουσική έρχεται το πολυπόθητο κύμα δημιουργικότητας και με συνεπαίρνει για ώρες.

Τώρα πάω να συνεχίσω ανάμεσα στα τελάρα με προορισμό το άγνωστο, με παρέα ένα φλιτζάνι μαύρο τσάι.

Αγκαλιές σε όλους!