Angelina Helioti

Ημέρες εργασίας

Angelina Helioti 25 Ιανουαρίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Τις τελευταίες μέρες τα μαθήματα στη σχολή και οι δουλειές που έχουν ανακύψει είναι αρκετές και τώρα διάφορές ευκαιρίες έρχονται στον δρόμο μου πάνω σε αυτά που αγαπώ να κάνω, τη φωτογραφία και την κατασκευή κοσμημάτων. Παρακάτω βλέπετε φωτογραφίες από την κατασκευή ενός δαχτυλιδιού με ανοιχτό καστόνι και μια πέτρα αμέθυστου. Μια παραγγελία η οποία με χαροποίησε ιδιαίτερα καθώς είναι ένας από τους αγαπημένους μου λίθους. Και απ’ ότι φαίνεται άρεσε αρκετά, καθώς μόλις το δημοσίευσα έλαβα κι άλλες παραγγελίες!

Ένας από τα προηγούμενα βράδια, η ώρα ήταν περασμένη, αλλά δεν με κούραζε καθόλου να συνεχίσω στον πάγκο. Με γεμίζει πολύ η δουλειά με τα μέταλλα και τις πέτρες και επίσης τα αναμμένα κεριά και η χαλαρή ορχηστρική μουσική κράτησαν πολύ καλή συντροφιά…

Παρακάτω βλέπετε εικόνες από το μάθημα σχεδίου στη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας. Μερικές φορές έχουμε πραγματικές συνθέσεις και με ελεύθερο σχέδιο τις αποτυπώνουμε στο χαρτί.Την τελευταία φορά όμως κάναμε γα ακόμη μια φορά σχήματα σε μορφή σκίτσου, στα οποία δώσαμε σκιές, αντιμετωπίζοντάς τα ως τρισδιάστατα αντικείμενα.

Έχει πέσει πολλή σκέψη…😂

Συνόψισα σε ένα μικρό βίντεο στιγμές από τις δραστηριότητες που κάνω αυτές τις μέρες. Όπως θα δείτε έχω μεταφέρει στο πατάρι τον χώρο μελέτης και εργασίας με το laptop. Είναι ζεστά εδώ πάνω και το σημείο αυτό του σπιτιού μου δίνει έμπνευση για να γράφω και να επεξεργάζομαι φωτογραφίες. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα πιάσω ξανά τα ακρυλικά και τα πινέλα, γιατί ως γνωστόν το πατάρι είναι το μικρό μου στούντιο ζωγραφικής.

Ένας νέος κύκλος ζωής ξεκινά

Angelina Helioti 14 Ιανουαρίου 2023 6 Σχόλια

Καλησπέρα σε όλους! Ελπίζω να είστε καλά και το 2023 να μπήκε για εσάς με χαρά και αισιοδοξία.

Τον τελευταίο καιρό δεν κατάφερα να γράψω εδώ στο blog και να σας δείξω φωτογραφίες από όλα όσα έκανα το διάστημα των διακοπών. Φαίνεται ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από τον υπολογιστή και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σκέφτηκα όμως ότι έστω και καθυστερημένα αξίζει να μοιραστώ μαζί σας μερικές εικόνες από τις πρώτες ημέρες του έτους.

Δύο ημέρες πριν την αλλαγή του χρόνου επισκέφθηκα την ευρύτερη περιοχή γύρω από τον Ασωπό Λακωνίας, η οποία έχει μεγάλο φυσιολατρικό ενδιαφέρον και βρίσκεται πολύ κοντά στο μέρος στο οποίο μεγάλωσα. Με την παρέα μου περιπλανηθήκαμε σε κάποια πεζοπορικά μονοπάτια που είχε εκεί, τα οποία δυστυχώς δεν ήταν πολύ καλά σηματοδοτημένα. Ψάχναμε για αρκετή ώρα ένα μεγάλο σπηλαιόβαθρο που είχαμε δει ότι υπάρχει στον χάρτη, αλλά δυστυχώς δεν το βρήκαμε ποτέ. Μάλιστα συναντήσαμε έναν βοσκό με το κοπάδι του και μας είπε ότι αυτό το σπήλαιο είναι αρκετά κρυμμένο μέσα στο βουνό και ότι δεν βρίσκεται εύκολα. Οπότε το μυστήριο κορυφώθηκε γύρω από αυτό το μέρος και ίσως προσπαθήσουμε ξανά στο μέλλον να το βρούμε.

Παρόλα αυτά καταφέραμε να ανέβουμε στο Παλαιόκαστρο, το οποίο σώζεται σε ερειπώδη κατάσταση, σε μια βουνοκορφή νοτιοδυτικά των Παπαδιάνικων. Μετά το 1463, το κάστρο περιήλθε διαδοχικά στην κυριαρχία των Βενετών και των Τούρκων. Χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των κατοίκων της περιοχής κατά τις πειρατικές και Τουρκικές επιθέσεις.

Ο καιρός ήταν εξαιρετικός για Δεκέμβριο μήνα, κάτι το οποίο κάνει ευχάριστες τις εκδρομές, αλλά με έχει προβληματίσει αρκετά. Ανυπομονώ για λίγο χιόνι ή έστω βροχές κι ομίχλη και την μυρωδιά του κρυστάλλινου αέρα… Αλλά εκείνη την ημέρα φορούσαμε λεπτά ρούχα και ξαπλώσαμε στο γρασίδι. Όλο το τοπίο θύμισε το Shire από τη Μέση Γη του Tolkien. Η θέα από εκεί ψηλά ήταν μοναδική. Μπορούσαμε να διακρίνουμε ολόκληρο τον Λακωνικό κόλπο έως το Γύθειο και τα Κύθηρα. Αν κάποιος επιθυμεί να επισκεφθεί το κάστρο δεν έχει παρά να κατευθυνθεί από τα Παπαδιάνικα προς τη Δαιμονιά. Μετά από περίπου 2 χλμ. ξεχωρίζει ένας εντυπωσιακός απόκρημνος λόφος. Η πεζοπορική διαδρομή διαρκεί λιγότερο από μία ώρα και δεν είναι πολύ απαιτητική.

Τον υπόλοιπο καιρό των διακοπών τον πέρασα χαλαρώνοντας και κάνοντας βόλτες στο φυτώριο και τον κήπο γύρω από το σπίτι. Είναι αυτή η αίσθηση που σε κατακλύζει όταν βρίσκεσαι στο μέρος με τις περισσότερες παιδικές σου αναμνήσεις, κοντά σε γονείς και παππούδες και νιώθεις ότι όλα είναι ασφαλή. Μοιάζει πολύ φυσιολογικό να ηρεμείς εντελώς, να ξυπνάς λίγο πιο αργά από το κανονικό και να απολαμβάνεις απλές καθημερινές στιγμές. Δεν ξέρω αν αναγνωρίζετε κι εσείς αυτή την αίσθηση…

Μετά από λίγες ημέρες επέστρεψα στη βάση μου, στη Στεμνίτσα. Πραγματοποίησα μια μικρή εξόρμηση στον καταρράκτη Βρόντου, ο οποίος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην Καρύταινα και την Ανδρίτσαινα. Παρά τη δημοφιλία των χωριών της ορεινής Αρκαδίας, ο καταρράκτης Βρόντου παραμένει ένα από τα μικρά μυστικά της ευρύτερης περιοχής. Έχει πάρει το όνομά του από τον βρόντο που κάνουν τα νερά του καθώς πέφτουν από ύψος 17 μέτρων, μέσα στην πυκνή βλάστηση.

Και εδώ βλέπετε πώς είναι όταν βγαίνω για φωτογράφιση στη φύση, μια ματιά πίσω από την κάμερα. Προσπάθησα να σηκώσω τα μπατζάκια του τζιν μου για να μην βραχούν, αλλά εν τέλει δεν πήγε πολύ καλά αυτό. Με μία λάθος εκτίμηση βρέθηκα σε ένα σημείο όπου το νερό ήταν κάπως βαθύ και έτσι βράχηκα μέχρι ψηλά στα πόδια μου. Το νερό ήταν τόσο παγωμένο με αποτέλεσμα να νιώθω το εκτεθειμένο δέρμα μου να φλέγεται, ώσπου έγινε κόκκινο. Πλέον όμως έχω συνηθίσει να κάνω τέτοιες θυσίες για να βγει μια καλή φωτογραφία.

Έκανε αρκετό κρύο εκεί, καθώς το σημείο δεν το βλέπει πολύ ο ήλιος κατά τη διάρκεια της ημέρας, ειδικά τον χειμώνα. Καθώς στεκόμουν κάτω από τον καταρράκτη έπεφταν βροχή μικρές σταγόνες νερού, φέρνοντάς με εντελώς στο παρόν. Τρυπούσε τα αφτιά μου ο ήχος από τον παφλασμό του νερού, το στοιχείο εκείνο χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Αρμονία και αίσθηση ανήκειν… Έπρεπε να προσέχω αρκετά γιατί σε διάφορα σημεία οι πέτρες γλιστρούσαν, αλλά σε κάποια άλλα δεν γλιστρούσε καθόλου, κάτι το οποίο μου έκανε εντύπωση…

Λίγο πριν αναχωρήσουμε από το σημείο, βρέθηκε από το πουθενά μια τεράστια παρέα που μόλις είχε ολοκληρώσει μια διαδρομή rafting. Ένας από τους δασκάλους της ομάδας μας έλυσε την απορία σχετικά με τα σημεία όπου δεν γλιστρούσαν οι πέτρες. Η απάντηση κρυβόταν στο ότι αυτοί οι καφέ όγκοι δεν ήταν πέτρες αλλά πετροποιημένο ξύλο (!) από τα δέντρα που είχαν πέσει μέσα στο ρέμα και είχε λαξευτεί τόσο τέλεια από το νερό που σε ξεγελούσε πολύ εύκολα.

Και κάπου εδώ ολοκληρώνεται αυτή η μικρή αναφορά σε όσα έγιναν με τον ερχομό του 2023. Ένας νέος κύκλος ζωής ξεκινά και ανυπομονώ να δω τι θα φέρει! Ελπίζω σε κάτι σχετικό με δημιουργικότητα, αγάπη και λίγη ακόμη αυτογνωσία.

Σας στέλνω τις αγκαλιές μου. Να περνάτε όμορφα μέχρι το επόμενο άρθρο.

Το σούρουπο των Χριστουγέννων

Angelina Helioti 29 Δεκεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους! Ελπίζω να περνάτε όμορφα μέχρι τώρα τις γιορτές. Αν και με λίγη καθυστέρηση σκέφτηκα να σας δείξω μερικές φωτογραφίες από τις γιορτές μου στο βουνό.

Την ημέρα των Χριστουγέννων, λίγο πριν δύσει ο ήλιος εγώ κι οι δύο αδελφοί μου “τρέχαμε” με το αμάξι να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Ετοίμαζα την κάμερα με το τρίποδο μέσα στο αυτοκίνητο καθώς ανεβαίναμε σε ένα από τα ψηλότερα σημεία της Στεμνίτσας. Δυστυχώς όμως την ώρα που φτάσαμε κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα χανόταν πίσω από το βουνό το τελευταίο φως του ήλιου. Είχαμε αργήσει για ένα λεπτό. Παρόλο που δεν απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα, αποζημιωθήκαμε με ένα πανέμορφο φεγγάρι να κυριαρχεί σε έναν καθαρό ουρανό με παραδεισένια χρώματα.

Η Στεμνίτσα φαινόταν υπέροχη τώρα με αυτή τη ροζ απόχρωση. Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε λόφους και βουνά, είναι αμφιθεατρικό αλλά προστατευμένο και από αυτό το σημείο η θέα είναι υπέροχη γιατί στρέφεται και προς το χωριό αλλά έξω από αυτό.

Καθώς απολαμβάναμε τη θέα το σούρουπο, πέρασε μια φίλη που έχει έναν ξενώνα πολύ κοντά στο σημείο με μία παρέα τριών σκύλων. Η Ρου ή αλλιώς Χιονάτη είναι μια απίθανη σκυλίτσα, έχω ξαναγράψει γι’ αυτήν εδώ στο blog. Την ξέρω από κουτάβι, οπότε ήταν πολύ άνετη μαζί μας και έπαιξε με τον μικρό μου αδερφό, τον Δρακούλη.

Καθώς βράδιαζε τα χρώματα γίνονταν όλο και πιο μαγικά. Η μπλε ώρα έδωσε απίθανες φωτογραφίες και δεν μπορούσα παρά να τραβάω συνεχώς, ακόμη κι αν η μπαταρία ήταν στην κόκκινη ένδειξη. Αυτά τα απογευματινά χρώματα είναι κάπως ρομνατικά, με κάνουν να χαμογελάω έστω κι αν είναι ένα μελαγχολικό χαμόγελο.

Η ώρα είχε περάσει, οπότε έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι για να ετοιμαστούμε για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Πήγαμε σε ένα πολύ γλυκό χωριό εδώ στη Γορτυνία, το Βαλτεσινίκο, σε ένα εστιατόριο με ζωντανή μουσική.

Τώρα, για την Πρωτοχρονιά, βρίσκομαι στο μέρος όπου μεγάλωσα, το Βλαχιώτη. Οπότε έχετε από εδώ τις καλύτερες ευχές μου για το 2023.

Θα τα πούμε σύντομα.

Αγκαλιές!

Οι πρώτες εκλάμψεις του χειμώνα μου

Angelina Helioti 23 Δεκεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι αναγνώστες μου!!!

Ελπίζω να περάσετε κάπου ευχάριστα τις γιορτές των Χριστουγέννων με τους αγαπημένους σας και κάπου ζεστά, ή τέλος πάντων, όπως το επιθυμείτε εσείς! Εγώ θα περάσω τις γιορτές εδώ στη Στεμνίτσα και τα γύρω χωριά. Ο καιρός φαίνεται υπέροχος έξω από το παράθυρο, αλλά κάνει πολύ κρύο!

Με αυτό το άρθρο ήθελα απλώς να σας ενημερώσω ότι ανέβηκε στο κανάλι μου στο YouTube το νέο βίντεο που αφορά τις αρχές του χειμώνα μου εδώ στο βουνό. Περιλαμβάνει εξορμήσεις, απλές καθημερινές στιγμές, δημιουργικότητα και τα backstage από το βίντεο ” ΣΩΣΕ ΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ “

Ελπίζω να το απολαύσετε.

Θα τα πούμε σύντομα.

Να περνάτε όμορφα!!

Περιμένοντας τα Χριστούγεννα / Ένα βίντεο στα σκαριά

Angelina Helioti 21 Δεκεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλησπέρα σας!

Οι μέρες κυλούν ήρεμα τώρα με ηλιοφάνεια, αλλά πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Σήμερα το πρωί το θερμόμετρο έγραψε -3°C. Είναι λίγες μέρες μόνο τώρα μέχρι τα Χριστούγεννα και αρχίζω να μπαίνω σε αυτή τη διάθεση, καθώς θα βρεθώ με την οικογένειά μου εδώ στη Στεμνίτσα!

Αυτή την εβδομάδα στη σχολή κάνουμε μαθήματα ψηφιακής σχεδίασης σε 3D πρόγραμμα. Είναι περισσότερο ξεκούραστο από τα εργαστήρια, όπου επικρατεί μια φρενίτιδα δημιουργικότητας και πηγαίνουμε από το ένα μηχάνημα στο άλλο και πίσω στους πάγκους μας.

Την Κυριακή επισκέφθηκα μετά από πολύ καιρό το θεατράκι που βρίσκεται έξω από τη Στεμνίτσα και προσφέρει υπέροχη θέα τα απογεύματα. Βρέθηκα εκεί με τον φίλο και απόφοιτο της Σχολής Αργυροχρυσοχοΐας, Σωτήρη Χατζηνικολάου. Μιλήσαμε, απολαύσαμε τον ζεστό καιρό και παίξαμε με την κάμερα και το καινούριο τρίποδο που αγόρασα πρόσφατα! Ναι επιτέλους έκανα μια μικρή αναβάθμιση στον εξοπλισμό μου και ανυπομονώ για φωτογραφικά projects έξω στο δάσος.

Το θεατράκι είναι ένα κοινό μυστικό. Ένα σημείο που προσφέρει απομόνωση όταν τη χρειάζεσαι, αλλά άμεση επαφή με το χωριό. Έτσι, δεν νιώθεις ότι είσαι πραγματικά μακριά. Στην φωτογραφία βλέπετε μια κατασκευή, σαν μεγάλη πολυθρόνα, από ξύλινες παλέτες. Την έφτιαξα με τον Κωνσταντίνο Κίσσα το καλοκαίρι που μας πέρασε, έναν άλλο φίλο επίσης απόφοιτο του Ι.Ε.Κ.. Είναι αρκετά βολική για να καθίσεις και να ρεμβάσεις, απλώς αν ποτέ έρθετε εδώ φέρτε και κανένα μαξιλάρι ή κουβερτάκι, το κάνει πιο cozy.

Στον δρόμο της επιστροφής περάσαμε από το μονοπάτι κι όχι από τον δρόμο ασφάλτου. Ήταν πολύ όμορφο το απογευματινό φως όπως περνούσε μέσα από τα κλαδιά. Είναι απίστευτο πως έχουμε Δεκέμβριο και η φύση έχει αυτά τα χρώματα. Δεν ξέρω τι γίνεται με τον καιρό, αλήθεια. Πάντως λένε ότι τα Χριστούγεννα θα έχει καλό καιρό εδώ. Για να δούμε…

Ήθελα επίσης να σας πληροφορήσω ότι μέσα στην εβδομάδα θα ανεβάσω ένα καινούριο βίντεο- vlog σχετικά με το πώς πέρασα τους δύο τελευταίους μήνες εδώ στο βουνό. Θα περιλαμβάνει εξορμήσεις, καθημερινές δραστηριότητες και τα backstage από τα γυρίσματα του “ΣΩΣΕ ΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ”. Έχω βάλει αρκετή προσπάθεια σε αυτό, οπότε ελπίζω να σας αρέσει! Θα σας ενημερώσω και στα socail media όταν αυτό δημοσιευθεί.

Μέχρι τότε να περνάτε υπέροχα!

Αγκαλιές!

Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Angelina Helioti 17 Δεκεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Σήμερα στη Στεμνίτσα ο καιρός ήταν ονειρικός. Ο ήλιος ζέσταινε την επιδερμίδα και το αεράκι δεν ήταν τόσο ψυχρό. Όταν κατέβηκα στην πλατεία το μεσημέρι συνάντησα έναν φίλο και κάθισα στο τραπέζι του. Ήπιαμε τον καφέ μας και ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Στη συνέχεια άρχισαν να μαζεύονται αρκετοί γνωστοί μας από το χωριό, ανάμεσά τους και ο Αντιδήμαρχος Γορτυνίας, Νεκτάριος Μπαρούτσας. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε να στολίζουμε το δέντρο κάτω από το καμπαναριό. Πολλά από τα στολίδια ήταν φτιαγμένα στο χέρι σε διάφορα σχέδια και χρώματα.

Οι νεότεροι ανεβήκαμε στη σκάλα για τα στολίδια που έπρεπε να μπουν σε υψηλότερα σημεία. Ήταν περίεργη η αίσθηση, σαν να έπρεπε να βάλεις οπωσδήποτε ένα στολίδι στο δέντρο για να πάνε καλά οι γιορτές! Οι τουρίστες που περνούσαν με τα αυτοκίνητα σταματούσαν και μας τραβούσαν φωτογραφίες.

Να ‘μαι κι εγώ. Τα αγαπημένα μου στολίδια ήταν τα κουκουνάρια-μπάλες.

Σε μία εβδομάδα ξεκινούν οι διακοπές! Δεν έχω μπει ακόμη σε εορταστική διάθεση. Νομίζω για να συμβεί αυτό πρέπει να νιώσεις κοντά με τους δικούς σου. Να καθίσεις γύρω από ένα τραπέζι ή να κάνεις περιπάτους σε στολισμένους και φωτισμένους δρόμους, με τους αγαπημένους σου. Πλησιάζει η στιγμή όμως! Πολύ σύντομα τα μαθήματα θα σταματήσουν και θα μπορώ να απολαύσω ήρεμες και γιορτινές στιγμές…

Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε όμορφα. Θα τα πούμε πολύ σύντομα!

Μετά την πρεμιέρα

Angelina Helioti 14 Δεκεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλησπέρα φίλοι μου.

Είναι πολλές μέρες που δεν έχω γράψει εδώ στο blog. Η αλήθεια είναι ότι μετά την πρεμιέρα του βίντεο στο κανάλι μου στο YouTube έχει ξεκινήσει ένα κύμα θετικών αντιδράσεων από πρόσωπα της περιοχής και του τύπου. Όλοι όσοι έχουν δει το βίντεο το έχουν αγκαλιάσει και έχουν ευαισθητοποιηθεί, πράγμα για το οποίο νιώθω μεγάλη χαρά, καθώς αυτός ήταν ο αρχικός στόχος.

Εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές έχουν πάρει το θέμα και έχουν φιλοξενήσει τον Ζαφείρη και εμένα ώστε να μιλήσουμε περισσότερο για αυτή την καλλιτεχνική δράση και για το θέμα των ανεμογεννητριών στο Μαίναλο. Ελπίζω πραγματικά αυτή η πρωτοβουλία να συμβάλλει ουσιαστικά στον ευρύτερο αγώνα που κάνουν οι κάτοικοι και οι φορείς της Γορτυνίας. Ακόμη όμως κι αν δεν τα καταφέρουμε, θα ξέρω ότι προσπαθήσαμε.

Το βίντεο μόλις σε πέντε ημέρες έχει ξεπεράσει τις 7 χιλ. προβολές και έχει δεχθεί πλήθος θετικών σχολίων. Όταν επικοινωνούσα για πρώτη φορά σε φίλους και συμφοιτητές την ιδέα μου δεν φανταζόμουν όλο αυτό που θα ακολουθούσε. Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα άτομα που εμπιστεύτηκαν αυτό το όραμα και συμμετείχαν στο βίντεο, αλλά και εκείνους που ακόμη κι αν δεν συμμετείχαν υποστήριξαν με ηθικό τρόπο το project. Θέλω επίσης να τονίσω τη συμβολή του φίλου και συνδημιουργού Ζαφείρη Ζαφειρόπουλου, η οποία ήταν καθοριστική για το αποτέλεσμα της ποιότητας του βίντεο. Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια που στέλνετε και ελπίζω αυτή η δημιουργία να δίνει μια ελπίδα για όλα τα βουνά και τα δάση της Ελλάδας. Μας αφορά όλους άλλωστε.

Χθες έδωσα μια συνέντευξη στη δημοτική ραδιοφωνία Τρίπολης την οποία μπορείτε να ακούσετε πατώντας εδώ: drt915.

Απόψε στις 21:00 μπορείτε να παρακολουθήσετε στο Ionian Channel, στην εκπομπή “Εντός Αρκαδίας”, τη συνέντευξη που δώσαμε ο Ζαφείρης κι εγώ στην Αγγελική Σπυροπούλου.

Θα τα πούμε σύντομα!

Καλό απόγευμα Τετάρτης να έχετε.